Αυτό το «η Ελλάδα δημιουργεί το δικό της success story», που εκστόμισε την Τρίτη ο κυβερνητικός εκπρόσωπους προς ξένους δημοσιογράφους, ακούγεται στην καλύτερη σαν ευχή, στη χειρότερη σαν ένα κακόγουστο ανέκδοτο και πάντως καθόλου ως πραγματικότητα.
Εκτός αν ως «σουξέ» θεωρούμε ότι:
– το κράτος, η Ελλάδα, θα εισπράξει φέτος 2,5 δισ. ευρώ περισσότερους φόρους από μια κοινωνία που καταρρέει και χωρίς στο ελάχιστο να έχει αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή (όπερ σημαίνει, ακόμη λιγότεροι θα πληρώσουν ακόμη περισσότερα).
– το κράτος, η Ελλάδα, οφείλει κάπου 11 δισ. ευρώ στην ελληνική αγορά και, εάν και εφόσον πάρει τη δόση, με δανεικά δηλαδή, θα εξοφλήσει περίπου τα μισά -α υπόλοιπα μάλλον πάνε για «αγύριστα».
– το ίδιο κράτος επί ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα υπολειτουργεί, όπου δεν έχει διαλυθεί ή καταλυθεί, και ταλαιπωρεί τον πολίτη για τη χορήγηση ενός απλού πιστοποιητικού, πόσο μάλλον για τη χορήγηση υπηρεσιών παιδείας, υγείας, ασφάλειας…
Αυτά εν συντομία και χωρίς να πιάσουμε το ύψος του χρέους και τους άλλους δείκτες της εθνικής μας απελπισίας.
Βεβαίως, υπάρχει μια κάποια καλύτερη εικόνα «έξω» για την Ελλάδα. Αυτό οφείλεται περισσότερο στη δουλειά, την προσωπικότητα και τη σχέση του πρωθυπουργού με τους εταίρους και δανειστές, οι οποίοι βρήκαν έναν άνθρωπο συνεννόησης και εμπιστοσύνης (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το πολιτικό μέλλον του κ. Σαμαρά…).
Σίγουρα όμως δεν αφορά την κατάσταση «μέσα». Ούτε εκείνους που τη βιώνουν και οι οποίοι, όταν ακούνε για «success story», έχουν κάθε δίκιο να εξοργίζονται (με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το πολιτικό μέλλον του κ. Κεδίκογλου, της κυβέρνησης που εκπροσωπεί και, φευ, του τόπου…).
Οπως έλεγε και ο νυν πρόεδρος της ΔΟΕ Ζακ Ρογκ στις κλειστές συνεδριάσεις της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, «ό,τι λέμε εδώ μέσα δεν είναι για έξω, αλλά και ό,τι λέμε έξω δεν είναι για μέσα». Να τους δουλεύουμε, δηλαδή, ψιλό γαζί, αλλά όχι και να δουλευόμαστε μεταξύ μας…
