Η Ραπίντ και το άγος της Τούμπας…

Πώς απάντησαν οι ιθύνοντες της Ραπίντ Βιέννης μετά την τιμωρία της αυστριακής ομάδας (όπως και του ΠΑΟΚ) από την UEFA για να μην επαναληφθούν οπαδικά επεισόδια ανάλογα με εκείνα της Τούμπας στο ματς της 23ης Αυγούστου; Οπως ανακοινώθηκε από τη διοίκηση της Ραπίντ, δύο σύνδεσμοι οργανωμένων οπαδών που αποδείχτηκε ότι είχαν συμμετοχή στα επεισόδια έπαψαν να αναγνωρίζονται από τον σύλλογο και στο εξής δεν θα επιτρέπεται στα μέλη τους η είσοδος σε όλους τους αγώνες της Ραπίντ, εντός ή εκτός έδρας, όχι μόνο επί αυστριακού εδάφους αλλά και εκτός της χώρας! Οι άνθρωποι είδαν ότι δεν πάει άλλο, αφού οι εν λόγω σύνδεσμοι είχαν βεβαρημένο «μητρώο», καθώς τα έκτροπα της Τούμπας δεν ήταν τα πρώτα στα οποία είχαν πρωταγωνιστήσει πλήττοντας τον σύλλογο της αυστριακής πρωτεύουσας. Εσπευσαν λοιπόν να πάρουν τα (δραστικά) μέτρα τους.

Πώς είπατε; Αν και στον Δικέφαλο του Βορρά προτίθενται να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ραπίντ; Ελάτε τώρα… Αγνοείτε, φαίνεται, ότι ο ΠΑΟΚ – όπως και όλες οι λεγόμενες «μεγάλες» ελληνικές ομάδες – είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα ο λαός του! Τώρα το αν αυτός ο «λαός», θεωρώντας και κολακευόμενος ότι έτσι θα παίξει καλύτερα τον ρόλο του λεγόμενου «δωδέκατου παίκτη», τα κάνει μπάχαλο εντός και εκτός Τούμπας με αποτέλεσμα να πληρώνει τα σπασμένα ο σύλλογος – με ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς, αγωνιστικές «καμπάνες» έδρας και τσουχτερά πρόστιμα – ε, αυτό ας το βλέπουν οι (εκάστοτε) ιθύνοντες του Δικεφάλου.

Οσο για την… περίφραξη της Θύρας 4 στην Τούμπα με ένα δίχτυ ύψους 12 μ. προκειμένου να αποφευχθεί η ρίψη βεγγαλικών και άλλων αντικειμένων εντός αγωνιστικού χώρου από τα… άγρια καλόπαιδα, μου θύμισε τον περιβόητο «φράχτη του Εβρου» για τους λαθρομετανάστες. Αν όμως αντί για χώροι διασκέδασης τα γήπεδα μετατρέπονται σε κλουβιά για τα (ανθρώπινα) θηρία, τότε ας ολοκληρωθεί το άγος των ελληνικών κερκίδων με δίχτυ από αγκαθωτό – ου μην αλλά και ηλεκτροφόρο – συρματόπλεγμα!

Ας αντιληφθούν, επιτέλους, τα αφεντικά και οι διοικούντες όλων των ελληνικών ομάδων ότι όσο εξακολουθούν να χαϊδεύουν τα αφτιά του οπαδικού όχλου (με προσφορές «δώρων» σε εισιτήρια, κάλυψη εξόδων για εκτός έδρας μετακινήσεις κ.λπ.) τόσο περισσότερο καθίστανται όμηροι των χουλιγκανικών συμμοριών που εξουσιάζουν τους διάφορους ανεγκέφαλους ή και αφελείς οι οποίοι έχουν δεύτερο (ή και πρώτο) σπίτι τους τα κλαμπ-σφηκοφωλιές των οπαδικών συνδέσμων.

Ολα αυτά βέβαια ακούγονται σαν ανέκδοτα, όταν οι ΠΑΕ όχι μόνο δεν αποκόπτουν τον ομφάλιο λώρο με τους χουλιγκάνους αλλά τους στέλνουν και δικηγόρους για να μην καταδικαστούν οσάκις κάποιοι «γηπεδικοί ταραξίες» συλλαμβάνονται κατά τη διάρκεια επεισοδίων – αν δεν σπεύδουν και αυτοπροσώπως οι ίδιοι οι μεγαλοπαράγοντες να τους… γλιτώσουν! Οπως συνέβη με τον Θόδωρο Ζαγοράκη παλαιότερα (27 Αυγούστου 2009 σε ματς Χίρενφεϊν – ΠΑΟΚ για το Γιουρόπα Λιγκ), όταν ο τότε πρόεδρος του ποδοσφαιρικού Δικεφάλου έτρεχε στα αστυνομικά τμήματα του Αμστερνταμ για να βγάλει από τα κρατητήρια τους θερμοκέφαλους οπαδούς του ΠΑΟΚ που είχαν συλληφθεί σε συμπλοκές με τους ολλανδούς αστυνομικούς!

Ανέκδοτο έχουν καταντήσει και οι λεονταρισμοί των ιθυνόντων της ελληνικής πολιτείας, προεξαρχόντων των εκάστοτε υπουργών Δημόσιας Τάξης και Αθλητισμού, που όλο διατυμπανίζουν τη «μηδενική (τους) ανοχή» και όλο νομοθετούν «δρακόντεια μέτρα» καταπολέμησης της χουλιγκανικής βίας που ουδέποτε εφαρμόζονται!.. Οπως αυτά στον πιο πρόσφατο αθλητικό νόμο (ΦΕΚ 23.2.2012), όπου, μεταξύ άλλων, προβλέπεται:

α) Η επαναφορά του ιδιωνύμου που είχε καταργηθεί και πλέον όσοι εμπλέκονται σε επεισόδια θα συλλαμβάνονται και θα φυλακίζονται χωρίς αναστολή ή χρηματική ποινή. β) Η (περιλάλητη) θέσπιση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου και η μετατροπή των συνδέσμων οπαδών σε λέσχες φίλων που θα πρέπει να είναι αναγνωρισμένες από το Πρωτοδικείο, έχοντας παράλληλα τη συναίνεση του σωματείου και βιβλίο εσόδων-εξόδων θεωρημένο από ΔΟΥ. γ) Οι οργανωμένες μετακινήσεις οπαδών, όταν επιτρέπονται, θα πρέπει να γίνονται με ευθύνη των συλλόγων.

Είδε κανείς να εφαρμόζονται όλα αυτά αυστηρά και σε κάθε περίπτωση; Δυστυχώς, όπως και σε άλλους τομείς, οι «κείμενες διατάξεις» κατά της βίας εντός και εκτός γηπέδων τείνουν να αποτελούν απλώς ξόρκια της πολιτικής αθλητικής ηγεσίας και των ποδοσφαιρικών αρχών με αποτέλεσμα να βασιλεύει η (νυν και αεί) ατιμωρησία. Συμπέρασμα; Οι αρμόδιες ελληνικές αρχές δεν μπορούν και δεν θέλουν (ή και αντιστρόφως) να πατάξουν τη χουλιγκανική βία.

Προς επίρρωση δε του αξιώματος «όποιος θέλει μπορεί», εκτός από το… ράπισμα (στα καθ’ ημάς) από τη Ραπίντ Βιέννης, να (ξανα)θυμίσω ένα τρανταχτό παράδειγμα από τη Βρετανία. Εκεί όπου, σχεδόν έναν χρόνο μετά τα επεισόδια που έγιναν την ημέρα του τελικού του Κυπέλλου UΕFΑ στο Μάντσεστερ (14.5.2008), μεταξύ των Ρέιντζερς της Σκωτίας και της ρωσικής Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, η Σκότλαντ Γιαρντ έχοντας μελετήσει εκατοντάδες ώρες υλικού από τις κάμερες ασφαλείας των δρόμων της αγγλικής μεγαλούπολης προχώρησε σε 15 συλλήψεις! Μάλιστα οι περισσότερες πραγματοποιήθηκαν στη Γλασκώβη, όπου πρωτεργάτες των επεισοδίων είδαν τον Μάρτιο του 2009 τους αστυνομικούς να μπαίνουν στο σπίτι τους και να τους περνούν χειροπέδες!