Για να ελπίζουμε σε κάτι πρέπει ν’ αλλάξουνε πολλά. Για να συμβεί όμως αυτό πρέπει πρώτα απ’ όλα να αισθανόμαστε ασφαλείς και αισιόδοξοι.
Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και αυτά που πληροφορούμαστε από τα μέσα επικοινωνίας είναι αρκετά για να μας δημιουργήσουν πανικό.
Για να είναι κάποιος αισιόδοξος πρέπει για κάτι να πειστεί. Αυτό το κάτι πρέπει να είναι ένας ελκυστικός (και ρεαλιστικός) στόχος και μια στρατηγική προσέγγισής του. Αυτός ο στόχος θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια «πρόοδος» θεμελιωμένη σε ένα συνδυασμό: ηθικού εκπολιτισμού, δημοκρατικής διακυβέρνησης, αξιοποίησης του εθνικού ταλέντου, διάχυσης του μέτρου, ανάδειξης του πολιτισμικού πλούτου, ορθολογιστικής χρήσης των φυσικών πόρων και κατανομής του πλούτου και κοινωνικής δικαιοσύνης που θα προστατεύει την προσωπικότητα των ατόμων. Η αισιοδοξία είναι παράγωγο της θέασης μιας ουσιαστικής Δημοκρατίας, καίρια συνιστώσα της οποίας αποτελεί η δημιουργία αισθήματος ασφαλείας στους πολίτες της. Όσον αφορά στην ασφάλεια του πολίτη στην ελληνική Δημοκρατία, το πρόβλημα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως πρόβλημα συναγερμού. Η προστασία που παρέχει το κράτος στον πολίτη είναι ανεπαρκής και εκείνοι που αυθαίρετα ανέλαβαν να το αντικαταστήσουν δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εκθέτουν τη χώρα και να αποχυμώνουν τη Δημοκρατία από την ουσία της.
Οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να αναλάβουν ρόλο και να οργανωθούν για να ενισχύσουν την άμυνά τους, σε συνεργασία βέβαια και με τις οδηγίες του κράτους. Οι τοπικές κοινωνίες δεν θα κηρύξουν πόλεμο σε κανέναν, αλλά θα εκδηλώσουν την αλληλεγγύη για την προστασία τους και την προστασία ανυπεράσπιστων συνανθρώπων τους. Θα επιτελέσουν το καθήκον αυτοπροστασίας, προστασίας του Άλλου και προστασίας του κύρους της χώρας.
Τα προβλήματα μιας κοινωνίας μπλέκονται και η αλληλεξάρτησή τους δεν αφήνει περιθώριο να αγνοηθεί κανένα… με πρώτο και πιο σημαντικό το πρόβλημα της ανεργίας.
Η ανεργία, αυτή η μάστιγα που υποβαθμίζει την έννοια άνθρωπος, διαλύει τον κοινωνικό ιστό και καθιστά τον άνθρωπο ανελεύθερο. Κάθε μέρα οι ουρές των ανέργων μεγαλώνουν και το επίπεδο διαβίωσης των ανθρώπων χαμηλώνει ή και εξαφανίζεται και μαζί κάθε ίχνος αισιοδοξίας.
Η κυβέρνηση με κάθε τρόπο πρέπει να συντηρήσει την αισιοδοξία και να ενισχύσει την ασφάλεια και το δικαίωμα στην εργασία των πολιτών και των συνανθρώπων μας. Κανένας στόχος δεν είναι προσεγγίσιμος με πολίτες που δεν μπορούν να σηκώσουν τα βλέμματά τους να δουν μακριά.
Η κυβέρνηση μόνο δεν φτάνει. Πρέπει και οι έχοντες να δείξουν την αλληλεγγύη τους (και με τη συνδρομή της αυστηρής εφαρμογής του πόθεν έσχες), οι μεγαλόμισθοι να αισθανθούν ντροπή για το ότι διαμαρτύρονται για τις περικοπές των αποδοχών τους και ακόμη μεγαλύτερη ντροπή (και τιμωρία) να δοκιμάσουν αυτοί που δεν πληρώνουν τους φόρους τους.
Για να αποκτήσει κύρος η πατρίδα μας, και οι πολίτες της προοπτική, θέλει δουλειά πολλή…
* O Καθηγητής Χρήστος Β. Μασσαλάς – π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
E – mail: cmasalas@cc.uoi.gr
