Στις δεκαετίες του ΄50 και του ’60, η Ελλάδα βρισκόταν τυπικά, από το 1947 – 48 και, κυρίως, ουσιαστικά υπό την επικυριαρχία των ΗΠΑ. Αυτή ήταν η πραγματικότητα, όπως κι αν την κρίνει κανείς. Αλλά αυτή ήταν. Και, μεταξύ άλλων, σήμαινε ότι οι προτεραιότητες των ΗΠΑ, ήταν κανόνας για την ελληνική πολιτική ζωή. Και ο ύπατος κανόνας σε εκείνα τα φοβερά χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν ένας και μόνον: η αποφυγή του κομουνιστικού κινδύνου. Κι αυτό, ανεξάρτητα από το εάν με αυτή τη θέση ταυτιζόταν ή όχι η Ελλάδα και για τους δικούς της λόγους. Ταυτιζόταν δεν ταυτιζόταν, θα έπρεπε να υπηρετήσει με όλες της τις δυνάμεις της αποφυγή του: αυτή ήταν η σιδηρά γραμμή της επικυριαρχίας. Και αυτή ήταν, ουσιαστικά, που οδήγησε εν τέλει στην 21η Απριλίου…
Εκείνη η «ψύχωση» του κουμουνιστικού κινδύνου, που στοίχισε ατέλειωτα δεινά στη χώρα, έχει σήμερα παρέλθει. Όμως, σήμερα, στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, ένα νέο είδος αντίστοιχης καθολικής υπερκείμενης απειλής έχει απλωθεί πάνω από την Ελλάδα.
Η επικυριαρχία των ΗΠΑ έχει από καιρό χάσει τα χαρακτηριστικά που είχε, έχει επί της ουσίας εκλείψει, όμως, μέσα από την κρίση του χρέους, μια άλλη επικυριαρχία απλώνεται ταχύτατα πια στη χώρα: η Γερμανική. Και έχει κι εκείνη τον δικό της «κουμουνιστικό κίνδυνο», που η «αποφυγή» του όλα τα επιτρέπει, όλα τα νομιμοποιεί, όλα τα εμφανίζει ως δυνατά να γίνουν, προκειμένου να αποφευχθεί το νέο «κακό» και δεν υπολογίζει τίποτα: η κρίση χρέους και η εξάπλωσή της. Ο τρόμος των Σοβιετικών τανκς που έδινε το πράσινο φως σε κάθε είδος στραγγαλισμού της ελληνικής δημοκρατίας, έχει γίνει τώρα ο φόβος των γερμανικών εντολών για την αποφυγή αυτού του κακού. Αυτό είναι το νέο «ευαγγέλιο».
Το αποτέλεσμα της στραγγαλιστικής πίεσης που δέχεται η χώρα είναι γραμμένο στις σελίδες αυτού του «ευαγγελίου», είναι ήδη δεδομένο και θα εξελιχθεί σε όλο το τρομακτικό του μεγαλείο στους αμέσως επόμενους μήνες.
Η απόφαση είναι σαφής και όποιος κάνει ότι δεν την αντιλαμβάνεται, θέλει να ζει σε έναν δικό του κόσμο: η απάντηση της επικυρίαρχης δύναμης, δεν είναι η περιστολή της τυπικής (ακόμα) δημοκρατίας με τη μορφή παράνομων κομμάτων ή εξοριών, αλλά, στη θέση της, η εσωτερική πτώχευση σε συνδυασμό με την «εξωτερική» θωράκιση του κοινού νομίσματος.
Η Ελλάδα πτωχεύει εντός ευρώ για να μην «διασπαρθεί» το «μικρόβιο της», που απλώς, σήμερα, δεν έχει κόκκινο χρώμα… Και για το σκοπό αυτό, επιτρέπονται τα πάντα: επιτρέπεται η διάλυση της κοινωνίας, η βαθιά ύφεση πολλών χρόνων, η καταστροφή…
Είναι τραγικό το γεγονός ότι η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν κατόρθωσε ακόμα να αντιληφθεί αυτόν τον κίνδυνο και, πολύ περισσότερο, να κάνει ότι μπορεί για να τον αποφύγει. Αντιθέτως, έχει πιαστεί πια πολύ βαθιά μέσα στις ατραπούς του και έχει, δυστυχώς, υπό το τρομερό βάρος, χάσει κάθε συναίσθηση της πραγματικότητας…
Όμως, η οδός που ακολουθεί, με την πανταχόθεν προδιαγραφόμενη αποτυχία των δημοσιονομικών στόχων και την ακόμα μεγαλύτερη εξ αυτού του λόγου βύθιση στο κακό, κρύβει τον όλεθρο για την Ελλάδα. Το φάντασμα της χρεοκοπίας, αυτός ο επικρεμάμενος κίνδυνος που σκεπάζει τα πάντα, δεν μπορεί να νομιμοποιεί τελικά την ίδια τη χρεοκοπία και τη διάλυση της χώρας! Αυτό γίνεται αυτή τη στιγμή. Απλώς γίνεται μόνον προς τα μέσα κι όχι προς τα έξω.
Η πολιτική τάξη, οφείλει να κατανοήσει ότι αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Το μόνο στο οποίο μπορεί να οδηγεί, είναι, από μια φοβερή ειρωνεία της ιστορίας, εκείνο που ήταν κάποτε το φόβητρο των δεκαετιών του ’50 και του ’60, να γίνεται σήμερα, σχεδόν νομοτελειακά και κάθε μέρα όλο και πιο λογικά, για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, το μόνο πια καταφύγιο και η ελπίδα για το αύριο…
