Με άρθρο του στην εφηµερίδα «Le Monde» υπό τον τίτλο «Ο µαγικός ζωµός», ο παλαίµαχος γάλλος τενίστας (νικητής του Ρολάν Γκαρός το 1983) Γιανίκ Νοά αναφέρθηκε ευθέως σε χρήση απαγορευµένων ουσιών από τους ισπανούς αθλητές όλων των σπορ! «Πώς είναι δυνατόν ένα έθνος να γίνει υπερδύναµη στα σπορ µέσα σε µια νύχτα; Μου θυµίζει το κόµικ “Ο Αστερίξ και οι Ολυµπιακοί Αγώνες”. Αν δεν έχεις τον µαγικό ζωµό, είναι δύσκολο να κερδίσεις. Φαίνεται ότι – όπως ο Οβελίξ – αυτοί έπεσαν στη χύτρα µε το µαγικό φίλτρο» αποφάνθηκε ο Νοά και… εξειδικεύοντάς το ήταν κατηγορηµατικός: «Μήπως ανακάλυψαν νέες προπονητικές τεχνικές ή χρησιµοποιούν εγκαταστάσεις που δεν υπάρχουν στον υπόλοιπο κόσµο; Εψαξα και δεν βρήκα ούτε ίχνος τέτοιων καινοτοµιών. Υπάρχει µόνο µία εξήγηση: Ο µαγικός ζωµός!».

Θα ήµουν ο τελευταίος που θα υποστήριζε ότι όλα είναι άσπιλα και αµόλυντα από το ντόπινγκ στα δρώµενα του παγκόσµιου (πρωτ)αθλητισµού, εν προκειµένω και του ισπανικού. Ωστόσο το να αποδίδονται όλα στην «ντόπα», αυτή η συλλήβδην ενοχοποίηση των πάντων (σπορ και αθλητών/τριών) στην οποία επιδίδεται αβασάνιστα ο µεσιέ Νοά, αποτελεί την άλλη όψη του αλήστου µνήµης αποφθέγµατος του Χρήστου Τζέκου, ότι «ντοπαρισµένος είναι µόνο εκείνος που πιάνεται ντοπαρισµένος»!..

Ειδικότερα για το «ισπανικό αθλητικό θαύµα» που δέχεται τα πυρά του Νοά, υπογραµµίζω κατ’ αρχάς ότι µόνο ξαφνική δεν ήταν η εκτόξευση της Ισπανίας στο διεθνές αθλητικό στερέωµα. Η συστηµατική δουλειά – ιδιαίτερα στα οµαδικά αθλήµατα – έχει αρχίσει από τα µέσα της δεκαετίας του 1980 και την ανάληψη από τη Βαρκελώνη των Ολυµπιακών Αγώνων του 1992. Αλλά και σε ατοµικό επίπεδο είναι τουλάχιστον αφελές και κουτό να αποδίδονται – ντε και καλά – οι αθλητικές δεξιότητες και οι επιδόσεις υψηλού επιπέδου στη χρήση ουσιών ντόπινγκ.

Στο ποδόσφαιρο αίφνης (και ενδεικτικά), ο εγκέφαλος της Μπαρτσελόνα και της Εθνικής Ισπανίας Τσάβι, ο εξαίρετος µεσοεπιθετικός Αντρές Ινιέστα και ακόµη ο παίκτης από άλλον πλανήτη Λιονέλ Μέσι – Αργεντινός µεν, αλλά ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στις ακαδηµίες της Μπάρτσα – ξέρουν τόσο πολλά καντάρια µπάλα και «ζωγραφίζουν» στα γήπεδα επειδή « έπεσαν στη χύτρα µε το µαγικό φίλτρο» ή γιατί καλλιέργησαν το µεγάλο ταλέντο τους ασχολούµενοι µε το τόπι συστηµατικά, µεθοδικά, επίµονα, επί ώρες καθηµερινά και από µικρά παιδιά;

Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κάποιος ότι µαθαίνεται η τέχνη της µπάλας και αποκτώνται οι ποδοσφαιρικές δεξιότητες (από την ντρίµπλα και την εν γένει υψηλή τεχνική κατάρτιση ως την πάσα ακριβείας και φυσικά την πεµπτουσία του γκολ) µε τη χρήση ουσιών ντόπινγκ; Να… πονηρεύεσαι για την τυχόν υπερφυσική, τη λεγόµενη «βιονική» αντοχή και δύναµη κάποιων αθλητών – εν προκειµένω και ποδοσφαιριστών – να το δεχθώ. Για όλες τις υπόλοιπες παραµέτρους όµως; Είναι τουλάχιστον γελοίο, αν όχι ηλίθιο, να αποδίδεις την ποδοσφαιρική µαεστρία στην «ντόπα»!

Ωσαύτως, οι σπουδαίες επιδόσεις των παγκόσµιας εµβέλειας ισπανών µπασκετµπολιστών Πάου Γκασόλ (Λέικερς) και Χουάν Κάρλος Ναβάρο (Μπάρτσα), που… φορτώνουν τα αντίπαλα καλάθια µε πόντους και διακρίνονται ιδιαίτερα για τη χάρη-πλαστικότητα των κινήσεών του παρά τα 2,13 µ. του κορµιού του ο πρώτος και τα υψηλά ποσοστά ευστοχίας κυρίως στα τρίποντα ο δεύτερος, πώς είναι δυνατόν να αποδοθούν στη χρήση ουσιών;

Επίσης, δεν είναι γελοίο να ισχυριστεί κάποιος ότι ο ισπανός δις παγκόσµιος πρωταθλητής στη Φόρµουλα 1 Φερνάντο Αλόνσο οδηγεί το µονοθέσιό του µε τέτοια ταχύτητα και επιδεξιότητα όντας «ντοπέ»; Οσο για τον κορυφαίο ισπανό ποδηλάτη Αλµπέρτο Κονταδόρ (βρέθηκε «ντοπέ» και η υπόθεση εκκρεµεί στο CAS), ασφαλώς δεν προσφέρεται για γενικευµένους αφορισµούς…

∆εν λέω, πολλοί θα συµφωνήσουν µε την αποστροφή του Νοά ότι «ας µην είµαστε υποκριτές. Το καλύτερο που έχουµε να κάνουµε είναι να αποδεχθούµε την ύπαρξη του ντόπινγκ και το γεγονός ότι όλοι ψάχνουν για τον µαγικό ζωµό. Φυσικά αποδεχόµαστε το τεκµήριο της αθωότητας, αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να κοροϊδέψει κανέναν».

Προσωπικά, πρωτίστως προσυπογράφω τον χαρακτηρισµό του ισπανού µετρ του τένις Ράφα Ναδάλ «παντελώς ηλίθιες ανοησίες» όσον αφορά τη θεωρία της χύτρας µε τον µαγικό ζωµό της «ντόπας». Στον χυλό-αχταρµά της οποίας ο (κάθε) Νοά… ανακατεύει τη γηπεδική διορατικότητα και τις πάσες ακριβείας του µαέστρου Τσάβι, τα µαγικά και τις επινοήσεις-κινήσεις (µε ή χωρίς την µπάλα) του αρτίστα Μέσι, την πλαστικότητα των κινήσεων και τα καλάθια του πανύψηλου Γκασόλ ή τα τρίποντα του µπόµπερ Ναβάρο, τα προσπεράσµατα του Αλόνσο στις πίστες κ.λπ.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ