«Η Γερμανία πρέπει να ‘πειστεί’ για την κρισιμότητα της έκδοσης ευρωομολόγων και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι για τη σημασία της βαθύτερης ενοποίησης, της αυστηρότερης οικονομικής διακυβέρνησης, στη βάση όμως της πολυφωνίας και όχι της δικτατορίας δύο κρατών»; Ποιος το είπε αυτό; Ποιος μίλησε για γερμανική δικτατορία στην Ευρώπη, με τη Γαλλία να σύρεται πίσω της; Μάλλον κάποιος ακραίος, έξαλλος αντιγερμανός, μάλλον κάποιος αντιευρωπαίος ανεύθυνος, ο οποίος δεν ξέρει τι λέει. Α, όχι, ένα λεπτό: λάθος! Τελικά, το είπε χθες στο ιταλικό Κοινοβούλιο ο αρμόδιος Ευρωπαίος Επίτροπος Ολι Ρεν! Αυτός το είπε!… Τα σχόλια, συνεπώς, περιττεύουν.
Εχουν μια λέξη οι Γερμανοί, που δεν την έχουμε εμείς: Besserwisser, εκείνος που τα ξέρει όλα καλύτερα από όλους: εκείνος που θα πει στον μάγειρα πώς να μαγειρεύει, στον τραγουδιστή πώς να τραγουδάει, στον συγγραφέα πώς να γράφει… Όμως, τελικά, δεν είναι μόνο λέξη: Είναι ένα ακόμα στοιχείο μιας κουλτούρας ισχύος που οδηγεί στον όλεθρο. Ολη η Ευρώπη αγωνιά και φωνάζει στο Βερολίνο να αλλάξει στάση. Και μαζί της φωνάζουν και οι ΗΠΑ και η Ιαπωνία και η Κίνα και τόσοι άλλοι. Όμως οι Γερμανοί δεν ακούν κανέναν. Εκείνοι είναι οι μόνοι που ξέρουν καλύτερα κι ας χάνεται ο κόσμος γύρω τους…
Η επιμονή, η επιθετικότητα και, εν τέλει, ο ιδιόμορφος επαρχιωτισμός υπήρξαν ανέκαθεν κεντρικά χαρακτηριστικά της γερμανικής πολιτικής που, είναι φανερό πια από χθες στον καθένα, ουδέποτε ξεπεράστηκαν.
Φυσικά όλα αυτά, δεν οφείλονται σε άγνοια ή σε ανοησία. Οφείλονται στο γεγονός ότι η Γερμανία έχει τη δικιά της εθνική κι όχι ευρωπαϊκή ατζέντα. Η γερμανική ατζέντα γίνεται ευρωπαϊκή μόνον με τη λογική της αφομοίωσης της Ευρώπης.
Και στην ουσία αυτό επιχειρείται σήμερα: το γονάτισμα όλων, μέχρι το Βερολίνο να νιώσει ότι η απειλή του απόλυτου χάους θα του επιτρέψει να επιβάλλει πλήρως τους όρους ηγεμονίας του. Γι αυτό και αργεί, περιμένει, δεν κάνει βήμα: επειδή αντέχει, ενώ οι υπόλοιποι δεν αντέχουν. Αυτό είναι το όπλο του και το χρησιμοποιεί στα πλαίσια μιας ξεκάθαρης επεκτατικής πολιτικής, την οποία μόνον όποιος δεν θέλει δεν μπορεί να δει πια. Γι αυτό φτάνει ένας αρμόδιος ευρωπαίος επίτροπος να μιλά για δικτατορία.
Θα είναι όμως τραγωδία αν με «προβιά» τα περισσότερα χρήματα για την ανάσχεση της κρίσης, η Ευρώπη αποδεχθεί τη γερμανικών προδιαγραφών εμβάθυνση.
Πολλοί επιμένουν να μην αντιλαμβάνονται ακόμα ότι η Γερμανία της Βόννης ουδεμία σχέση έχει με τη Γερμανία του Βερολίνου. Στις τέσσερις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες δεν υπήρχε γερμανική πολιτική που να διαδραματίζει κάποιο ρόλο.
Από την ώρα που υπήρξε σημαντικός γερμανικός πολιτικός ρόλος, δειλά δειλά στην αρχή αμέσως μετά την επανένωση και σε πλήρη ανάπτυξη σήμερα, η Ευρώπη όλη έχει εισέλθει στο χάος.
Καλά, υπάρχουν φυσικά πάντα και οι γραφικοί που επιμένουν ακόμα ότι για όλο αυτό το χάος φταίει η Ελλάδα – αλλά αυτό πια είναι τόσο εξόφθαλμα φαιδρό που δεν έχει νόημα να ασχολείται πλέον κανείς…
Η ουσία είναι ότι η κρίση ονομάζεται κρίση χρέους, αλλά είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο: είναι κρίση χρέους με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και με μοναδική απάντηση την πολιτική της ηγεμονίας και της εξαθλίωσης.
Αυτή είναι η συνολική ταυτότητα της κρίσης, που έχει πλέον καταστεί ανεξέλεγκτη.
Από χθες, ο ευρωπαϊκός – και όχι μόνον – Τύπος, αρχίζει πλέον να λέει τα πράγματα για πρώτη φορά με τ’ όνομά τους. Ένα πολύ χαρακτηριστικό απάνθισμα θα διάβασαν ήδη οι αναγνώστες του Βήματος στο κείμενο «Ευρωζώνη: ο Τύπος κάνει λόγο για οικονομικό Αρμαγεδδώνα».
Μέχρι τώρα, η πολιτική ορθότητα σε συνδυασμό με μια άρνηση κατανόησης του θεμελιακού προβλήματος, ότι, δηλαδή, η Γερμανία επιχειρεί συστηματικά να επικυριαρχήσει στην Ευρώπη, επέβαλλαν στους περισσότερους να θέλουν να πουν «Βερολίνο» και να λένε «Βρυξέλλες», να θέλουν να πουν «Γερμανία» και να λένε «Ευρώπη», όταν αναφέρονταν στις αδυναμίες πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Αυτή η εποχή έχει πλέον παρέλθει ανεπιστρεπτί: η Γερμανία είναι πλέον μόνη της, στο επίπεδο τουλάχιστον των θέσεων που υποστηρίζει. Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες τσάκισαν χθες εν χωρώ για πρώτη φορά την πολιτική του Βερολίνου – ακόμα και οι πιο σημαντικές γερμανικές εφημερίδες.
Το αληθές ερώτημα, αρχίζει και τίθεται πια από πολλούς: θέλει η πλεονασματική και δυσανάλογα ισχυρή Γερμανία να είναι κομμάτι της Ευρώπης; Ή όχι;
Αυτό είναι το ουσιαστικό βαθύτερο ερώτημα που θα πρέπει πλέον να απαντηθεί. Γιατί το άλλο, απαντήθηκε ήδη: τη δικτατορία της γερμανικής Ευρώπης, δεν θα την περάσουν.
Κι έτσι φτάσαμε από την ευρωζώνη στην ευρωσκόνη που απειλεί να καταπιεί τα πάντα. Κι αυτό όμως ακόμα, είναι πολύ καλύτερο από το ενδεχόμενο η Γερμανία να κέρδιζε τη μάχη της Ευρώπης κάτι που παλεύει εδώ και δύο χρόνια με τόση επιμονή και βία… Νέα δεδομένα θα προκύψουν, νέες δυνατότητες θα υπάρξουν, αλλά η Ευρώπη θα γλιτώσει από αυτό στο οποίο ο Επίτροπος Ρεν αναφέρθηκε: στη δικτατορία που έφτασε προ των πυλών.
