Διαβάζω και ακούω την εξής σοφία: «θα πληρώσουμε έκτακτη εισφορά ακόμη και για τον φόρο που πληρώσαμε! Γιατί δεν αφαιρούν τον φόρο από το εισόδημα για να υπολογίσουν την έκτακτη εισφορά;» Αλλά αυτό συμβαίνει από καταβολής φόρων: κανείς δεν αφαιρεί ως έξοδο από τη φορολογική του δήλωση τους φόρους που πλήρωσε την προηγούμενη χρονιά. Και αυτό συμβαίνει παντού, σε όλον τον κόσμο. Για τον απλούστατο λόγο ότι αν οι πλούσιοι, με τους υψηλούς συντελεστές φορολόγησης, αφαιρούσαν από το εισόδημά τους τον υψηλό φόρο, την επόμενη χρονιά θα πλήρωναν πολύ λιγότερα, το φορολογητέο εισόδημά τους θα πλησίαζε αυτό των μεσαίων και των φτωχών, υπέρ των οποίων κόπτονται οι εχθροί της αντιλαϊκής έκτακτης εισφοράς και του μισητού μνημονίου. Και η άλλη πρόταση που κυκλοφορεί, να αφαιρεθεί η φετινή έκτακτη εισφορά από το φορολογητέο εισόδημα της δήλωσης που θα υποβάλουμε το 2012, για τους ίδιους λόγους, πάλι τα μεγάλα εισοδήματα θα ευνοούσε. Αλλά είναι ίδιον του λαϊκισμού να προτείνει ως μέτρα φιλολαϊκά αυτά που ευνοούν στην πραγματικότητα τους προνομιούχους.
Καλό είναι να θυμούνται οι «φίλοι του λαού» το πάθημα της κυρίας Άννας Νταλάρα (υφυπουργού τότε) που με οδύνη διαπίστωσε ότι αυτοί που την αποδοκίμασαν σε κάποια εκδήλωση «διαμαρτύρονταν με τραγούδια του Γιώργου». Είμαι εναντίον των αντισυγκεντρώσεων γιατί στερούν το δικαίωμα της συγκέντρωσης και του λόγου από άλλους _ αλλά το θέμα που μας ενδιαφέρει εδώ είναι ότι ο Γιώργος Νταλάρας έγινε πλούσιος και διάσημος τραγουδώντας τραγούδια «ταξικά» και «αγωνιστικά»: «παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας / γιατί τ’ άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας» ή «σε τούτα εδώ τα μάρμαρα / κακιά σκουριά δεν πιάνει / μηδέ αλυσίδα στου Ρωμιού /και στ’ αγεριού το πόδι». Είναι μοιραίο, λοιπόν, να στρέφουν τα τραγούδια του εναντίον της συζύγου του όσοι αισθάνονται σήμερα ταξικοί και πολιτικοί αντίπαλοι της. Δυστυχώς, αυτός τους καλλιέργησε την μίζερη «ταξικότητα» και την επιθετική «αγωνιστικότητα».
Σε άλλες εποχές, για άλλες καταστάσεις γράφτηκαν και τραγουδήθηκαν οι στίχοι αυτοί, θα πει κανείς. Όμως, από όσο ξέρω, ο Γιώργος Νταλάρας ποτέ δεν αισθάνθηκε την υποχρέωση να δώσει εξηγήσεις για την πολιτική και επαγγελματική του πορεία. Και έκανε κάτι χειρότερο: επέβαλε με δικαστικές αποφάσεις σιωπή σε κάποιους που τη σχολίαζαν επικριτικά.
Με αφορμή τη δήλωση της Άννας Νταλάρα, αρκετοί υπενθύμισαν στο Διαδίκτυο τούς (προφητικά αυτοσαρκαστικούς;) στίχους που είχε τραγουδήσει ο σύζυγός της στην αρχή της καριέρας του: «με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά / ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά». Ακόμη και αν η κυρία Νταλάρα είχε αυτοσαρκαστική διάθεση, δεν θα μπορούσαν να καταλήγουν σε «σταυρούς παίρνω στο ψηφοδέλτιο» ή «υπουργείο παίρνω στην κυβέρνηση», διότι δεν το επιτρέπει η ρίμα.
Όμως η λέξη «τραγούδια» θα μπορούσε να αντικατασταθεί με λέξεις όπως «νόμους», «προγράμματα», «λόγους», «ομιλίες», «αναλύσεις», «ρεπορτάζ», «άρθρα», «σχόλια» και να περιγράψει πολλούς φίλους και προστάτες του λαού που ανήκουν στο μεντιακό και πολιτικό σύστημα και πρωτοστατούν στον αντιμνημονιακό αγώνα. Βολεμένοι στα κυριολεκτικά ή μεταφορικά ρετιρέ τους, είναι τόσο ευχαριστημένοι με τους εαυτούς τους ώστε ο αυτοσαρκασμός τούς είναι αδιανόητος και καρφάκι δεν τους καίγεται αν τους σαρκάζουν άλλοι.
