Κάποιοι ταράζονται με την ιδέα της βρετανικής μοναρχίας. Αν το καλοσκεφθούμε, είναι σαν να θυμώνουν με τη λειτουργία της Ντίσνεϊλαντ. Ο θεσμός της βασιλευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σχετίζεται περισσότερο πλέον με την κοινωνία του θεάματος και της ψυχαγωγίας παρά με την πολιτική. Η πιο προβεβλημένη βασίλισσα της Ευρώπης έχει και τις λιγότερες εξουσίες αν τη συγκρίνουμε με τους άνακτες στο βορεινό τμήμα της ηπείρου. Εξετάζοντας τα νούμερα διαπιστώνουμε ότι η συντήρηση του θεσμού κοστίζει σε κάθε κάτοικο της Βρετανίας περί τις 60 πένες, δηλαδή τα μισά από όσα κοστίζουν στον έλληνα φορολογούμενο οι ομάδες της Σούπερ Λίγκας. Οσον αφορά τις υπέρογκες δαπάνες του πριγκιπικού γάμου, υπολογίζεται ότι στη βρετανική αγορά ξοδεύτηκαν τριάντα φορές περισσότερα. Βγήκαν κερδισμένοι οι έμποροι, οι εστιάτορες, οι ξενοδόχοι, τα μέσα μεταφοράς, οι κατασκευαστές διακοσμητικών, οι ράφτες.

Δεν υπήρχε λόγος να στηθεί κάποιος μπροστά στην τηλεόραση για να δει την τελετή στο αβαείο. Δεν υπήρχε λόγος να συντονίσει κάποιος το πρόγραμμά του ούτε καν από περιέργεια για τον απλούστατο λόγο ότι αυτές οι εικόνες θα αναπαραχθούν με τέτοια επιμονή ώστε ακόμη και εκείνοι που κλείνουν τα μάτια στη θέα του στέμματος θα τις καταχωρίσουν στη μνήμη τους. Ακόμη και εκείνοι που αντιστέκονται, περιφρονούν, αδιαφορούν ή περιγελούν θα μάθουν κάποια στιγμή στη ζωή τους ότι το νυφικό ήταν του οίκου Αλεξάντερ Μακ Κουίν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έχει καταχωριστεί στη συνείδηση του σύμπαντος ότι η Μίνι Μάους φορά φιόγκο στο κεφάλι και έχει αρραβωνιαστεί τον Μίκι Μάους. Είναι αδύνατον να ξεφύγει κάποιος από αυτή τη γνώση, από αυτές τις εικόνες.

Ορισμένοι αναφέρονται στον εκσυγχρονισμό της μοναρχίας καθώς μια κοκκινοαίματη θυγατέρα επιχειρηματία γίνεται νύφη στο παλάτι. Δεν ξέρουμε αν όσοι παρακολούθησαν την τελετή χάρηκαν με την ιστορική αλλαγή στα βασιλικά ειωθότα ή αν το αντιμετώπισαν και αυτό ως παράμετρο μιας μαζικής αφήγησης: νίκησε ο έρωτας με τον τρόπο που νικά στις δύσκολες σχέσεις στα ροζ μυθιστορήματα. Να υποθέσουμε ότι αυτός ο γάμος θα φέρει τα πάνω κάτω στη βρετανική κοινωνία που για να αξιολογήσει έναν άνθρωπο πρέπει πρώτα να πληροφορηθεί από ποια τάξη προέρχεται; Η μεγάλη ανατροπή που φέρεται να φέρνει στη βρετανική κοινωνία η συνένωση Κέιτ και Γουίλιαμ δεν μπορεί να συγκριθεί με τις αλλαγές νοοτροπίας που προκύπτουν από την έλευση αλλόγλωσσων, αλλόθρησκων υπηκόων. Ενώ λοιπόν οι θεατές της πριγκιπικής τελετής αναρωτιούνται αν είναι σωστό να παραμένει η βασίλισσα στην κεφαλή της Εκκλησίας τους εκεί παραδίπλα, χωρίς σημαιοστολισμούς και άρματα, συντελείται μια άλλη σιωπηρή αλλαγή που επηρεάζει την εγγλέζικη κοινωνία με μη αναστρέψιμο τρόπο.

Μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον θεσμό της βρετανικής βασιλείας ως στοιχείο του ευρωπαϊκού πολιτισμού που προσαρμόζεται ανάλογα με τις εποχές. Η σταδιακή εκχώρηση των εξουσιών σε εκλεγμένα όργανα και η αναθεώρηση του πρωτοκόλλου γίνονται με ήπιο τρόπο. Οι Βρετανοί ίσως παραγκωνίζουν το αυτοκρατορικό κομμάτι της ιστορίας τους, δεν επιχειρούν όμως να το ξεριζώσουν βιαίως. Η ευειδής δούκισσα του Κέιμπριτζ (η Κέιτ, δηλαδή) παρατείνει τη διάρκεια ζωής της διακοσμητικής μοναρχίας. Εχει μια ζωή μπροστά της για να φορέσει παράξενα καπέλα, να κάνει φιλανθρωπικές επιδείξεις, να γεννοβολήσει μια σειρά ημίαιμων δελφίνων. Θα τη βρίσκουμε μπροστά μας σε τακτά διαστήματα, όπως διασταυρωνόμαστε άθελά μας με τη Γιουροβίζιον και το Μουντιάλ. Μπορούμε πάντως να τη συμπαθήσουμε σαν να είναι ηρωίδα σε κόμικ.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ