Πάνω από εκατό δισ. έχουν λάβει συνολικά οι τράπεζες χωρίς η συνεισφορά τους στην πραγματική οικονομία να είναι ανάλογη του «δώρου» που τους κάνει ο έλληνας φορολογούμενος. Αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, τη δυσαρέσκεια των υπουργών της κυβέρνησης υπό μορφήν «κινήματος» του οποίου φαίνεται να ηγείται ο υπουργός Εθνικής Αμύνης. Κατανοώ επίσης και το επιχείρημα των τραπεζών για τις ιδιαίτερες δυσκολίες τους στα πλαίσια μιας χειμαζόμενης εθνικής οικονομίας (ασφαλώς, «κανόνι» σε μια ελληνική τράπεζα θα εσήμαινε πολλά περισσότερα από την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος). Αλλά όταν η θραύση του αντικειμένου της πολιτικής οικονομίας έχει πλέον συντελεσθεί διεθνώς, όταν δηλαδή η σφαίρα των κυμαινομένων επιτοκίων και των κερδοσκοπικών κεφαλαίων έχει εντελώς αυτονομηθεί, τότε για ποιές ελληνικές τράπεζες μιλάμε και για ποιά εθνική οικονομία;
Ιδού λοιπόν το επιχείρημα που θα μπορούσε εξίσου να διατυπωθεί τόσο από τους υπουργούς όσο και από τους τραπεζίτες: «η κρίση είναι πάντα υπόθεση αιτιότητας, ανισορροπίας μεταξύ αιτίων και αποτελεσμάτων. Βρίσκει ή όχι τη λύση της σε μια αναπροσαρμογή των αιτίων. Ενώ στην περίπτωση που μας αφορά τα ίδια τα αίτια έχουν καταστεί μη αναγνώσιμα αφήνοντας τη θέση σε μια εντατικοποίηση των διαδικασιών μέσα στο κενό».
Μόνοι τους τα φάγανε, θα τα ξεράσουμε όλοι μαζί.
