Επιτέλους, αυτά που είναι σε όλον τον κόσμο αυτονόητα, θα αρχίζουν να εφαρμόζονται και στα ελληνικά πανεπιστήμια, αν η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου εφαρμόσει όσα ανακοίνωσε. Είναι παγκοσμίως αποδεκτό ότι δεν έχει κανένα νόημα να εισάγονται τα παιδιά σε Τμήματα, όπως συμβαίνει ως τώρα, με αποτέλεσμα η απόφαση που έλαβαν στα 18 τους χρόνια για το «τι θα γίνω» (ή η τυχαία θέση που τους πέταξε η βαθμολογία) να είναι αμετάκλητη και να μην μπορεί κάποιος που ξεκίνησε μαθηματικός να γίνει φυσικός ή άλλος που ξεκίνησε φιλόλογος να γίνει ιστορικός- κάτι που το επιτρέπει η εισαγωγή σε Σχολές και η τελική επιλογή πτυχίου μέσω ευέλικτης επιλογής μαθημάτων. Ομοίως, η συνένωση των ατάκτως ανά την Επικράτεια κατεσπαρμένων θα επιτρέψει να εξοικονομηθούν πολύτιμοι πόροι και να δημιουργηθούν μονάδες που συγκεντρώνουν την κρίσιμη μάζα διδασκόντων και διδασκομένων ώστε να υπάρξουν πραγματικές ακαδημαϊκές κοινότητες. Ακόμη, η δημιουργία εκλεκτορικών σωμάτων που δεν θα καθορίζονται μονομερώς από το ενδιαφερόμενο τμήμα θα επιτρέψει, ίσως, να ξεπεραστούν οι εξουσιαστικές σχέσεις που επιβάλλονται μέσω οικογενειακών ή προσωπικών δεσμών. Τέλος, και η οικονομική ενίσχυση των πανεπιστημίων από ιδιώτες ή επιχειρήσεις, και η σύνδεσή τους με την κοινωνία μέσω διοικητικών συμβουλίων όπου θα μετέχουν μη πανεπιστημιακοί, και η κατάργηση της «βάσης 10» που προηγήθηκε είναι μέτρα απολύτως θετικά- αλλά που θίγουν ισχυρότατα κατεστημένα συμφέροντα εντός και εκτός πανεπιστημίου. Θα αντιδράσουν βίαια, όπως έκαναν και άλλες φορές- ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα καταφέρουν να επιβάλουν τη μειοψηφική και ιδιοτελή άποψή τους.