Oσα ισχύουν στις εταιρείες δεν βρίσκουν πάντοτε το ανάλογό τους στα κράτη, μπορούν όμως να χρησιμεύσουν ως μικρό παράδειγμα- με τη δέουσα επιφύλαξη. Εστω λοιπόν μια ανώνυμη εταιρεία, της οποίας η διοίκηση παρακολουθεί αδρανής την ιλιγγιώδη αύξηση των χρεών και των ελλειμμάτων της, τα δε στελέχη της παρέχουν στους μετόχους την υπόνοια ότι ενδιαφέρονται κυρίως για την προσωπική τους ευμάρεια παρά για το εταιρικό συμμάζεμα. Οι μέτοχοι, ανήσυχοι και οργισμένοι, αποφασίζουν, αφού του έδωσαν και δεύτερη ευκαιρία, να αλλάξουν Διοικητικό Συμβούλιο. Στη γενική συνέλευσή τους υπερψηφίζουν με μεγάλη πλειοψηφία την ως τότε «αντιπολίτευση».

Η νέα διοίκηση ξεσκονίζει τα βιβλία και τις αποθήκες. Βρίσκει σημεία και τέρατα. Ανακριβείς δηλώσεις στην Εφορία, οφειλές ΦΠΑ, ΦΜΥ και δεν συμμαζεύεται, δάνεια που δεν απεικονίζονται στα ισοζύγια, εξωραϊσμένους ισολογισμούς προς τις τράπεζες για να φαίνονται τα πράγματα ρόδιναή πάντως λιγότερο μαύρα. Οι άνθρωποι φρίττουν. Διαμηνύουν τις διαπιστώσεις τους προς τους μετόχους- αλλά από αυτούς παίρνουν την απάντηση ότι το φαντάζονταν το χάλι, γι΄ αυτό και ξαπόστειλαν την παλιά διοίκηση. Το μόνο που έχουν να πουν στη νέα είναι να σώσει το μαγαζί.

Τι κάνει τότε το νέο Συμβούλιο; Πάει στην Εφορία και στις τράπεζες και γνωστοποιεί την πραγματικότητα, δηλώνοντας κάθε τόσο στο κοινό ότι η εταιρεία πλέει προς το παγόβουνο και ότι οι μετοχές της ξέπεσαν μεταξύ κουρελόχαρτου και ταπετσαρίας; Σε τέτοια περίπτωση οι νέοι διοικούντες θα τιμηθούν ενδεχομένως με έπαθλο ειλικρινείας- αν υπάρχει κανείς που απονέμει τέτοιους επαίνους. Στην πράξη όμως η Εφορία θα επιβάλει αμέσως φόρους και συντριπτικά πρόστιμα, οι τράπεζες θα διακόψουν τη χρηματοδότηση, θα κλείσουν τους δανειακούς λογαριασμούς και θα αρχίσουν τις κατασχέσεις, οι μέτοχοι θα παλεύουν εναγωνίως να πουλήσουν τις μετοχές τους μπιρ παρά και πάντως δεν θα καλύπτουν καμία προτεινόμενη αύξηση κεφαλαίου, οι δε εκτός εταιρείας επενδυτές δεν θα θέλουν ούτε μετοχές να αγοράσουν, ούτε φυσικά να τη δανείσουν.

Την αιτία του κακού, την πηγή των δεινών, θα τη γνωρίζουν πλέον όλοι. Θα την ομολογούν και όσοι στη γενική συνέλευση είχαν επιμείνει να ξαναψηφίσουν την παλιά διοίκηση, που τελικώς αποπέμφθηκε. Φταίνε οι προηγούμενοι. Κανένας όμως από τους μετόχους δεν θα στέκεται εκεί. Θα προχωρεί στη σκέψη ότι η νέα διοίκηση δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την κρίση, να διακανονίσει τα χρέη και να αυξήσει τον τζίρο, να παρουσιάσει την πραγματικότητα με ρυθμό που θα επέτρεπε στην εταιρεία να επιβιώσει. Η νέα διοίκηση θα έχει ευθύνη των αστοχιών, της καθυστέρησης, της αποτυχίας της να αποτρέψει τον πανικό και την κατάθλιψη των μετόχων.

Ο Πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών γιόρταζαν χθες. Ηταν του Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Ακόμη όμως οι συγκεκριμένοι εορτάσαντες δεν φέρουν τρόπαια. Μόνο το βάρος της ευθύνης ενός νέου Διοικητικού Συμβουλίου, που παλινδρομεί μπροστά στην άβυσσο.