Δεν ξέρω αν η δημόσια τηλεόραση είναι πιστή αντανάκλαση της ελληνικής κοινωνίας σήμερα. Το σίγουρο όμως είναι ότι αυτήν συνήθως επικαλείται για να εφαρμόσει ή να δικαιολογήσει συγκεκριμένες στρατηγικές και επιλογές. Να υποθέσουμε αίφνης ότι ο σχεδόν αποκλεισμός του πολιτιστικού τομέα, ιδιαίτερα του σύγχρονου, οφείλεται σε καλλιτεχνικό αναλφαβητισμό του τηλεοπτικού κοινού, ή ότι η ελλιπέστατη επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο που δεκαετίες τώρα εξαντλείται στα ψιλά των ειδήσεων υπαγορεύεται από την εθνική μας εσωστρέφεια; Δεν είναι της ώρας να δούμε πόσο πραγματική ή πλαστή είναι η εικόνα που σχηματίζει η δημόσια τηλεόραση για το κοινό της, βασιζόμενη μάλιστα αποκλειστικά σε ακροαματικότητες και ποσοτικά κριτήρια. Οπωσδήποτε όμως η εικόνα αυτή δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να αναπαράγεται και να διαιωνίζεται. Οπου υπάρχει αναλφαβητισμός γεννιέται η ανάγκη για σχολεία και γνώση και όχι το αντίθετο. Αν δεν υπάρχουν «επαρκείς» τηλεθεατές, ο δημόσιος θεσμός έχει υποχρέωση να τους δημιουργήσει. Να κεντρίσει το ενδιαφέρον, τη φαντασία, την κριτική σκέψη διαφορετικών μεταξύ τους ατόμων, να γεννήσει νέες γνωστικές και πνευματικές ανάγκες. Να περάσει μπροστά από την κοινωνία. Από την άλλη μεριά, η πρόσβαση στην ενημέρωση, στην ψυχαγωγία και στη γνώση σε όλους τους τομείς είναι ζήτημα δημοκρατίας και σεβασμού σε όλους τους πολίτες.
Η μεταναστευτική κινητικότητα των τελευταίων χρόνων και κυρίως η ψηφιακή επικοινωνία αλλάζουν ριζικά την ελληνική κοινωνία και τον κόσμο γενικότερα. Απέναντι σε αυτή τη νέα πολυπολιτισμική πραγματικότητα, η δημόσια τηλεόραση- όπως άλλωστε και όλοι οι πολιτιστικοί και εκπαιδευτικοί θεσμοί- δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη. Περιμένουμε να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο και τις πολιτικές της σε μια προοπτική αποπεριθωριοποίησης των μειονοτήτων και ανάπτυξης ενός διαπολιτισμικού διαλόγου μέσα στην ελληνική κοινωνία αλλά και σύγκλισης του τοπικού με το παγκόσμιο. Σε αυτή την προσπάθεια οι συνέργειες και τα δίκτυα επικοινωνίας μεταξύ των προαναφερθέντων θεσμών επιβάλλονται περισσότερο από ποτέ. Η δημόσια τηλεόραση έχει όλη τη δύναμη να στείλει ανθρώπους στα μουσεία, στις βιβλιοθήκες, στο θέατρο, στον κινηματογράφο. Χρειάζεται σχέδιο και εμπνευσμένους ανθρώπους να το υλοποιήσουν.
Η κυρία Αννα Καφέτση είναι πρόεδρος του ΔΣ και καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
