Και ξαφνικά εφέτος το καλοκαίρι ο βόθρος της διαπλοκής ξεχείλισε και τα λύματα της κολεγιάς των οικονομικών κέντρων με την πολιτική εξουσία πλημμύρισαν το πολιτικό σκηνικό. Ζούμε την τελευταία πράξη της απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών. Το έργο το έχουμε ξαναδεί- πριν από 15 χρόνια παίχτηκε στην Ιταλία- και καλό είναι να το θυμηθούμε για να γνωρίζουμε το τέλος του.
Ο Μπετίνο Κράξι, ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας τη δεκαετία του ΄80, είχε αναπτύξει τη θεωρία – προτού καταλήξει φυγόδικος στην Τυνησία, όπου και πέθανε πάμπλουτος- ότι η δημοκρατία, όπως και κάθε εμπόρευμα στην ελεύθερη αγορά, έχει μια τιμή και ότι αυτοί που οφείλουν να πληρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της τιμής (σύμφωνα με το κριτήριο της ανταποδοτικότητας) είναι αυτοί που εισπράττουν τα μεγαλύτερα οφέλη: οι επιχειρηματίες της «ελεύθερης κρατικοδίαιτης αγοράς». Η μέθοδος που το καθεστώς του κραξισμού χρησιμοποιούσε για να εισπράττει το αντίτιμο- ως παραγωγός και εγγυητής της ποιότητας του εμπορεύματος «δημοκρατία»- ήταν le tangenti, τα φακελάκια.
Οι πληρωμές γίνονταν μέσω ενός δικτύου μεσαζόντων, κομματικών εισπρακτόρων, κυβερνητικών παραγόντων και εμπίστων φίλων στον κρατικό μηχανισμό και τα ποσά μοιράζονταν σε υπουργούς, διοικητές κρατικών επιχειρήσεων, διοικητές κρατικών τραπεζών και κομματικούς βαρόνους. Το χρήμα ήταν απαραίτητο για να δημιουργηθεί μια ισχυρή κυβερνητική ομάδα και να κρατηθεί αρραγής. Οι μισθοί και τα προνόμια ήταν επίσης απαραίτητα για να δημιουργηθεί ένας κρατικός-γραφειοκρατικός μηχανισμός πιστός- λόγω κοινών συμφερόντωνστην κυβερνητική ομάδα.
Η ιταλική Αριστερά της εποχής είχε διχαστεί. Ενα κομμάτι της θεωρούσε καταστρεπτικό τον πολιτικό αμοραλισμό του κραξισμού. Ενα δηλητήριο που θα απονέκρωνε την ήδη ασθενή πολιτική τάξη. Ενα άλλο, γοητευμένο από την επιτυχία του Κράξι- τους διθυράμβους των καναλιών του Μπερλουσκόνι για την εκσυγχρονιστική πολιτική, τις λαμπερές βραδιές με τους εργολάβους φίλους, τις κρουαζιέρες με τα σκάφη των βιομηχάνων φίλων, την εκρηκτική άνοδο του χρηματιστηρίου και τη δυναμική είσοδο στην οικονομική ζωή μιας τάξης νέων επιχειρηματιών-, εγκατέλειψε την ιστορία της, τους αγώνες της, τα οράματά της και ασπάστηκε πιστά τη νέα ιδεολογία για μια καλύτερη Ιταλία: πλουτίστε. Την κατάρρευση της τρίτης ιταλικής δημοκρατίας διαδέχθηκε ο μπερλουσκονισμός.
Στην Ελλάδα χθες ο κ. Βγενόπουλος και ο κ. Δασκαλόπουλος είχαν μια σκληρή αντιπαράθεση που θύμιζε καβγά πολιτικών αρχηγών. Ο έλληνας Μπερλουσκόνι ε-ε-έρχεται.
