Θεωρώ ιστορικά χρήσιμο να προσθέσω μερικές ακόμη σκέψεις και κυρίως πληροφορίες πέρα από τα όσα κατ’ ανάγκην ελάχιστα προσπάθησα να περιλάβω στο σημείωμά μου της περασμένης Κυριακής σε σχέση με τον εμφύλιο πόλεμο 1943-49, καθώς δέχθηκα ενθουσιώδη τηλεφωνήματα, κάποια επαινετικά γράμματα αλλά και ουκ ολίγες επικρίσεις της «άλλης πλευράς» γι’ αυτό. Την αφορμή μού την έδωσε η συμμετοχή μου σε δύο πολύ σημαντικές συζητήσεις, την ίδια ημέρα. Η πρώτη ήταν στη διακοινοβουλευτική Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της ελληνικής Βουλής, όπου μετέχω ως ευρωβουλευτής, και η δεύτερη στη διημερίδα που πραγματοποιήθηκε στις 25 και 26 Νοεμβρίου στο Ιδρυμα Κ. Καραμανλή, όπου ομιλητές από σχεδόν όλο το πολιτικό φάσμα αναφέρθηκαν στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας και στον αποφασιστικό ρόλο του Κωνσταντίνου Καραμανλή σ’ αυτήν.
Στην πρώτη εκδήλωση κάποια στιγμή ζήτησε τον λόγο ο μέχρι προ μηνών υπουργός και ήδη ευρωβουλευτής του ΠαΣοΚ κ. Αλέκος Μπαλτάς, ο οποίος με γενναιότητα και παρρησία υπογράμμισε τι οφείλουν οι Ελληνες προς τον αείμνηστο ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας, που με τη διορατικότητα η οποία τον χαρακτήριζε περίπου επέβαλε την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, παρά τη λυσσαλέα αντίδραση του ΠαΣοΚ. Και όπως επίσης εύστοχα υπογραμμίστηκε κατά τη συζήτηση στο Ιδρυμα Καραμανλή, αν δεν προλάβαινε τότε η Ελλάδα να ενταχθεί στην ΕΟΚ, με τα τριτοκοσμικά πειράματα που ακολούθησαν από το 1981 με τις κυβερνήσεις ΠαΣοΚ και την αντίστοιχη πολιτική και οικονομική οπισθοδρόμηση, ακόμη θα ήμασταν εκτός και θα ακολουθούσαμε ως «ουρά» της Τουρκίας, εκλιπαρώντας ακόμη και σήμερα για την ένταξή μας μαζί με δεκάδες άλλες χώρες.
Θα ήθελα να αναφερθώ και εγώ σ’ ένα περιστατικό που υπογράμμισα σε άρθρο μου στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (29.5.1997), το οποίο όμως πέρασε απαρατήρητο, αν δεν αγνοήθηκε εσκεμμένα, επειδή δεν συμφωνεί με την επιμελώς παραχαρασσόμενη μεταπολεμική ιστορία του τόπου μας από τους ιστοριογράφους και δημοσιογράφους της Αριστεράς και της «προόδου», για τους λόγους που ανέφερα στο «Βήμα» της 5.12.1999.
Η κρατούσα ιστορική εκδοχή ισχυρίζεται ότι ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ο αμείλικτος διώκτης των αριστερών και των συνοδοιπόρων τους, με αντιδημοκρατικές μεθόδους και αντιδραστικό πάθος. Είναι γνωστό άλλωστε το σλόγκαν «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Ιδού όμως τι μου διηγήθηκε ο γνωστός, σεμνός αριστερός αγωνιστής και εκδότης της «Αυγής» Λευτέρης Βουτσάς, μετά την ομιλία μου στο Μέγαρο Μουσικής κατά την παρουσίαση των Αρχείων Καραμανλή: Είχα πει στην ομιλία μου αυτή: «Από την εποχή του Καραμανλή της ΕΡΕ και μετά άρχισε η διαδικασία της βαθμιαίας εξαφάνισης των διχαστικών νόμων και πρακτικών με την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, με την αποφυλάκιση των κρατουμένων (του το έχει αναγνωρίσει ο κ. Φλωράκης), με το σταμάτημα των εκτελέσεων (οι τελευταίες έγιναν επί κυβερνήσεως του κεντροαριστερού Ν. Πλαστήρα), με την κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων και με τη βαθμιαία ένταξη στη νομιμότητα όλων των προσωπικοτήτων της Αριστεράς, η οποία ακόμη και διά των όπλων είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να υπαγάγει την Ελλάδα στο θλιβερό μπλοκ των χωρών του υπαρκτού σοσιαλιστικού ολοκληρωτισμού». Τότε μου είπε ο Λευτέρης Βουτσάς: «Ισως δεν ξέρεις ότι για να αναλάβει τον σχηματισμό κυβέρνησης ο Κ. Καραμανλής έθεσε στον Βασιλέα Παύλο ως προϋπόθεση το να σταματήσουν οι εκτελέσεις των ήδη καταδικασμένων σε θάνατο κομμουνιστών και να καταργηθούν βαθμιαία όλοι οι νόμοι εκτάκτου ανάγκης που φαλκιδεύουν τη Δημοκρατία. Και μόνο μετά τη συγκατάνευση του έκπληκτου Βασιλιά δέχθηκε ο Κ. Καραμανλής να ορκισθεί για πρώτη φορά πρωθυπουργός το 1956».
Και όταν, έκπληκτος και εγώ, ρώτησα «Και γιατί δεν το λέτε δημόσια και δυνατά, ώστε να το μάθει και ο παραπληροφορημένος λαός;», έλαβα την απάντηση: «Ε, δεν μπορούμε και να διατυμπανίζουμε τις προσφορές του Καραμανλή προς την Αριστερά… Ας το κάνει η δική του παράταξη».
Θα διερωτηθείτε ίσως: «Μα γιατί καταλογίζονται στη Δεξιά αυτά για τα οποία ευθύνονται κυρίως κεντρώες και κεντροαριστερές κυβερνήσεις, όπως του Γ. Παπανδρέου, του Θεμ. Σοφούλη και του Ν. Πλαστήρα;». Ε, μα πώς θα μπορούσαν ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠαΣοΚ να καταγγέλλουν ως διώκτη της Αριστεράς τον πατέρα του αρχηγού τους και τους ομοϊδεάτες του;
Ο κ. Γιάννης Μαρίνος είναι ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
