Δημιουργία θέσεων εργασίας έναντι δικαιωμάτων ρύπανσης με διοξείδιο του άνθρακα. Η εξίσωση αυτή, η οποία υπεβλήθη από τη διοίκηση της ΑrcelorΜittal προς τις βελγικές αρχές, μοιάζει απλή: η χαλυβουργική εταιρεία είναι έτοιμη να ξανανοίξει την υψικάμινό της υπ΄ αριθμ. 6
((ΗF6) στο Σερέν, στα περίχωρα της Λιέγης, φθάνει να της εγγυηθούν ποσοστώσεις διοξειδίου του άνθρακα ως το 2012. Αναγγέλλοντας το σχέδιό του, πριν από οκτώ μήνες, ο Λακσμί Μιτάλ, πρόεδρος του ομίλου, ξανάδωσε ελπίδες σε πολλούς στη Βαλλονία. Η περιφερειακή κυβέρνηση μάλιστα του έδωσε και ορισμένες υποσχέσεις, τις οποίες σήμερα ορισμένοι θεωρούν απραγματοποίητες.
Τη Δευτέρα, όμως, 21 του Γενάρη, ημέρα κατά την οποία θα ξεκινούσε εκ νέου η λειτουργία της υψικαμίνου, τίποτε δεν έγινε και το σοσιαλιστικό συνδικάτο FGΤΒ προχώρησε σε κινήσεις που παρέλυσαν όλες τις δραστηριότητες της χαλυβουργίας στην περιοχή της Λιέγης. Ο λόγος είναι ότι φοβάται πως η μονάδα του Σερέν δεν πρόκειται ποτέ να αρχίσει ξανά να λειτουργεί και ότι μάλιστα, μακροχρόνια, όλος ο κλάδος της θερμής παραγωγήςπερίπου 2.000 άμεσες θέσεις εργασίας συν άλλες 6.000 έμμεσεςκινδυνεύει να γνωρίσει την ίδια μοίρα: κλείσιμο, με μετεγκατάσταση σε χώρες οι οποίες είναι λιγότερο αυστηρές σε περιβαλλοντικούς όρους (αναφέρουν την Κίνα, την Αίγυπτο ή και κράτη της Ανατολικής Ευρώπης).
«Πρέπει να βρούμε μια λύση. Για τη Λιέγη, τη Βαλλονία, τους εργαζομένους». Ακουμπώντας πάνω στην κρύα υψικάμινο, η οποία όταν λειτουργεί η θερμοκρασία φθάνει στους 1.500 βαθμούς από την ένωση των πρώτων υλών, ο Ετιέν Μποτόν θέλει να είναι αισιόδοξος. Διευθυντής επικοινωνίας, συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών οι οποίοι ελπίζουν ότι η επιχείρησή του δεν επένδυσε μάταια 20 εκατ. ευρώ- 10 εκατ. υποστηρίζουν τα συνδικάτα- στην ανακαίνιση του χώρου αυτού, που βρίσκεται σε μια περιοχή άλλοτε από τις πιο ευημερούσες της Ευρώπης και που σήμερα αμφιταλαντεύεται μεταξύ της μαζικής ανεργίας και της ελπίδας για ανάκαμψη.
«Εξάγουμε χαλυβουργίες, εισάγουμε ανεργία» επιτίθεται ο Φρανσίς Γκομέζ, πρόεδρος των σοσιαλιστών μεταλλουργών. «Η θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι παράλογη: ευνοεί τη μετεγκατάσταση σε χώρες στις οποίες οι συνθήκες παραγωγής προκαλούν μεγαλύτερη ρύπανση από ό,τι εδώ!». Ο συνδικαλιστής, ο οποίος υποστηρίζεται από όλες τις πολιτικές τάσεις της περιοχής- ακόμη και από τους οικολόγους-, απαιτεί μια χειρονομία καλής θελήσεως από όλους όσοι παρεμβαίνουν στην υπόθεση.
Η θέση της ΑrcelorΜittal μοιάζει να είναι σαφής: δεν συζητεί το ενδεχόμενο να πληρώνει ποσοστώσεις ρύπανσης, τη στιγμή κατά την οποία το κόστος παραγωγής ενός τόνου χάλυβα ο οποίος παράγεται στη Λιέγη ξεπερνά ήδη το κόστος παραγωγής σε άλλες περιοχές. Επομένως, θα πρέπει η περιφερειακή πολιτική εξουσία να βρει μια λύση. Η τελευταία διαθέτει ορισμένα αποθέματα, αλλά δεν είναι σε θέση να πληρώνει στον όμιλο όσα αντιστοιχούν στα 15 εκατ. τόνους που απαιτεί για την περίοδο 2008-2012. Η περιοχή λοιπόν προσέφυγε στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Αλλά οι προσπάθειες της τελευταίας προσκρούουν σε μια άκαμπτη Ευρωπαϊκή Επιτροπή και δεν έχει καμία διάθεση να χρηματοδοτήσει εξ ιδίων πόρων την απόκτηση των δικαιωμάτων ρύπανσης, ύψους περίπου 300 εκατ. ευρώ- ακόμη περισσότερο όταν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εκληφθεί ως κρατική επιδότηση. Ετσι, δημιουργήθηκε μια Επιτροπή Κλίματος, η οποία ευελπιστεί να πετύχει τον τετραγωνισμό του κύκλου ως τις αρχές του Φλεβάρη.
