«Η μία προαναγγέλλει για τη χρονιά που διανύουμε ανάπτυξη 3,2%. Την ίδια ώρα ο άλλος, σαφώς μετριοπαθέστερος, κατεβάζει τον πήχη στο 2,5%. Οι επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας ανακοινώνουν ταυτοχρόνως, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, μεγάλες αποκλίσεις στις εκτιμήσεις τους. Και όντως, τίποτα δεν συμβαίνει! Κανείς δεν αντιδρά…».
Τις ενστάσεις του για την πρόσφατη κακοφωνία της Κριστίν Λαγκάρντ του ΔΝΤ και του Τζιμ Γιονγκ Κιμ, προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας, εγείρει ο αρθρογράφος της γαλλικής εφημερίδας «Le Figaro» Ζαν-Πιερ Ρομπέν.
Πού βρίσκεται η αλήθεια;
Η Λαγκάρντ και ο Κιμ παρουσίασαν την περασμένη Πέμπτη με διαφορά ολίγων ωρών τις εαρινές εκτιμήσεις των οργανισμών των οποίων προΐστανται για την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας προειδοποιώντας για επιβράδυνση των ρυθμών ανάπτυξης.
«Σ’ αυτό συμφώνησαν. Αλλά, περιέργως, προανήγγειλαν αναπτυξιακούς αριθμούς τελείως διαφορετικούς, δίνοντας μια εικόνα ασυμφωνίας σε ό,τι αφορά τις οικονομικές προοπτικές» γράφει χαρακτηριστικά ο Ρομπέν.
«Αναθεωρούμε την πρόβλεψή μας για την παγκόσμια ανάπτυξη εφέτος από το 2,9% στο 2,5%, υπογράμμισε ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας. Και μέσα σε λίγες ώρες η Κριστίν Λαγκάρντ, ανήσυχη επίσης όπως ο συνάδελφός της, μίλησε για ανάπτυξη 3,2% το 2016, σαφώς μικρότερη δηλαδή από την προ εξαμήνου προβλεφθείσα 3,6%. Ωστόσο, το 3,2% μοιάζει πολύ καλύτερο από το 2,5%. Πού βρίσκεται η αλήθεια; Οι δύο θεσμοί δεν μπορούν να συντονίσουν τα βιολιά τους;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος.
Τα λάχανα και τα καρότα
Η διαφορά του 0,7% είναι μεγάλη και οφείλεται σε τεχνικούς λόγους που οι δύο αδελφοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί (προέκυψαν από τη συμφωνία στο Μπρέτον Γουντς λίγο πριν από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) παραλείπουν πάντα να αναφέρουν, εξηγεί ο αρθρογράφος.
Για να υπολογίσει το παγκόσμιο ΑΕΠ η Παγκόσμια Τράπεζα προσθέτει το ΑΕΠ όλων των χωρών του πλανήτη υπολογίζοντάς το στο εθνικό νόμισμα κάθε χώρας. Θα πρέπει, βεβαίως, να το μετατρέψει στο ίδιο νόμισμα, διότι δεν θα μπορούσε να προσθέσει λάχανα με καρότα και να βγάλει σαν άθροισμα ένα κοινό λαχανικό. Γι’ αυτό η Παγκόσμια Τράπεζα μετατρέπει τα εθνικά νομίσματα σε αμερικανικά δολάρια –«τι πιο λογικό» σημειώνει ο Ρομπέν.
Το ΔΝΤ κάνει τους υπολογισμούς του λίγο διαφορετικά. Θεωρεί ότι οι ισοτιμίες που διαμορφώνονται στις αγορές συναλλάγματος δεν αποτυπώνουν ακριβώς την πραγματική εικόνα των οικονομιών. Με ένα δολάριο που ξοδεύει κανείς στο Πεκίνο αγοράζει περισσότερα αγαθά από όσα θα αγόραζε στη Νέα Υόρκη. Λαμβάνοντας υπόψη το πραγματικό αυτό φαινόμενο, το ΔΝΤ υπολογίζει την «πραγματική αγοραστική αξία» ενός δολαρίου σε κάθε χώρα.
Με τον τρόπο αυτόν το ΑΕΠ των αναπτυσσόμενων χωρών προκύπτει υπερτιμημένο και ως εκ τούτου η συμμετοχή τους στο παγκόσμιο ΑΕΠ εμφανίζεται επίσης ενισχυμένη. Και καθώς οι αναπτυσσόμενες χώρες διατηρούν (παρά την πρόσφατη επιβράδυνση) ρυθμούς ανάπτυξης υπερδιπλάσιους από εκείνους των ανεπτυγμένων κρατών, το παγκόσμιο ΑΕΠ υπολογίζεται από το Ταμείο αισθητά ενισχυμένο.
Η παγκόσμια οικονομία και ο «Τιτανικός»
Να πού οφείλεται η διαφορά των εκτιμήσεων της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ. Οι δύο διεθνείς οργανισμοί λένε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα αλλά εκφράζονται διαφορετικά. «Εκείνο που είναι σοκαριστικό είναι ότι σιωπούν, ότι παραλείπουν να το επισημάνουν. Και έτσι οι φωνές τους μοιάζουν τελείως αταίριαστες. Σαν δυο βιολιά της ίδιας ορχήστρας να έχουν χορδιστεί με διαφορετικά διαπασών» γράφει ο Ζαν-Πιερ Ρομπέν.
Ο αρθρογράφος του «Figaro» συνεχίζει τους μουσικούς παραλληλισμούς για να καταλήξει σε ένα σοκαριστικό συμπέρασμα: «Η διαφορά μεταξύ της παγκόσμιας οικονομίας σήμερα και του «Τιτανικού» είναι ότι στο υπερωκεάνιο η ορχήστρα είχε φροντίσει να κουρδίσει τα όργανά της με το ίδιο τονικό διαπασών. Και αυτό ήταν πιο ευχάριστο για τους επιβάτες του»…
HeliosPlus
