Υπάρχουν αρκετές εκφράσεις που ασχολούνται με την αποτελεσματικότητα των διαδικασιών λήψης αποφάσεων. Από τη φράση «των φρονίμων τα παιδιά…» ως «κάλλιο γαϊδουρόδενε…». Οπως όμως έχουμε παρατηρήσει στην οικονομική επιστήμη, πολλές από αυτές τις διοικητικές διαδικασίες, οι οποίες μάλιστα συχνότατα επηρεάζουν και οικονομικά μεγέθη σε επιχειρηματικό επίπεδο, είναι δύσκολο να ποσοτικοποιηθούν. Για τον λόγο αυτόν πολλές φορές και η κριτική μας σε αντίστοιχες αποφάσεις είναι σε μεγάλο βαθμό ελαστική.
Εδώ και αρκετό καιρό μέσα από τη συγκεκριμένη στήλη έχω αναφερθεί σε αρκετές ενέργειες που αφορούσαν την οικονομική πολιτική και τις οικονομικές αποφάσεις κυρίως στελεχών της δημόσιας διοίκησης, οι οποίες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, θεωρούνταν εσφαλμένες. Πάντοτε υπήρχαν στοιχεία που προκαλούσαν κριτική και πολλές φορές άκουσα με πολλή χαρά και τις όποιες αντιρρήσεις. Ανθρώπινα τα λάθη και ας δεχθούμε την κριτική της κριτικής. Αναγνωρίζω ότι έκανα ένα μεγάλο λάθος. Δυστυχώς όμως έπρεπε να φτάσει το ποτήρι στα όριά του για να το αντιληφθώ.
Συγκλίνω στην άποψη ότι σημασία δεν έχει να φωτίζουμε όσο μπορούμε την αναποτελεσματικότητα στα σημαντικά, όταν υπάρχουν προφανείς αδυναμίες και δυσλειτουργίες στα απλά. Γιατί να ασχοληθούμε με το αν εξαγοράζονται δυναμικές επιχειρήσεις με ιστορία και παράδοση ή γιατί κλείνουν θυγατρικές πολυεθνικών όταν οι διοικητικές αδυναμίες είναι μπρος στα μάτια μας;
H Χαριλάου Τρικούπη δεν είναι απλώς ένας κεντρικός δρόμος της Αθήνας. Είναι ο δρόμος που σχεδόν καθημερινά περνούν, συνεδριάζουν και συσκέπτονται τα πιο υπεύθυνα άτομα στη διαδικασία λήψης κοινωνικών αποφάσεων. Από τον Γραμματέα του ΠαΣοΚ ως τον Πρωθυπουργό, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια το σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου και πολλών άλλων υπευθύνων της δημόσιας διοίκησης.
Αντιλαμβάνομαι ότι τη στιγμή που συνεδριάζεις με όλους τους συναρμοδίους σου σε διευρυμένο ευρωπαϊκό επίπεδο είναι πολύ πιθανό να σου ξεφεύγουν ορισμένα ασήμαντα. Το να βλέπεις όμως το ειλικρινά γελοίο φαινόμενο της «λεωφορειοδρόμησης» ενός δρόμου όπως η Χαριλάου Τρικούπη ενώ ταυτόχρονα διατηρείται χωρίς έλεγχο το διπλό παρκάρισμα αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο για την αξιολόγηση όλων όσοι γνωρίζουν, αντιλαμβάνονται, μπορούν να το διορθώσουν και δεν το πράττουν.
Δεν έχω καμία ειδικότητα που να μου επιτρέπει να αξιολογήσω την ορθότητα του μέτρου. Νομίζω όμως ότι διαθέτω την κοινή λογική που μου επιτρέπει αν κάτι λειτουργεί προφανώς παράλογα να το χαρακτηρίζω ακόμη και γελοίο.
Πώς όμως, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ένα τόσο ασήμαντο θέμα, από τη στιγμή που δεν έχει επιπτώσεις στους πολίτες, μπορεί να χαρακτηρίσει την αναποτελεσματικότητα ενός τόσο μεγάλου πλήθους υψηλά ιστάμενων διοικητικών λειτουργών;
Κατά τη γνώμη μου αποτελεί ευκρινέστατη ένδειξη αναποτελεσματικότητας. Δεν χρειάζεται να ρωτάμε γιατί δεν εκτελείται το ΚΠΣ σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα και υπάρχουν καθυστερήσεις. Δεν χρειάζεται να αναφερόμαστε στο γιατί ξέφυγαν τα ελλείμματα στη διαχείριση του Προϋπολογισμού. Είναι λάθος να μας προβληματίζει πόσο αποτελεσματικά θα διαχειριστούμε ένα πλήθος πολύπλοκων και σύνθετων κατασκευαστικών και τεχνικών έργων που αφορούν τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν θέματα όπως αναποτελεσματική αγορά εργασίας και ασφαλιστικό, ανεξέλεγκτη διαχείριση των πόρων από τις αυξήσεις κεφαλαίων των εταιρειών του XAA, αναποτελεσματική διαχείριση των δημοσίων εταιρειών κ.ά. κ.ά.
H Χαριλάου Τρικούπη μιλάει, για τις ικανότητες όλων όσοι αποφασίζουν και δεν ελέγχουν, μόνη της.
Ο κ. Νίκος Γ. Χαριτάκης είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
