Χωράει ένα νεκροταφείο παγόβουνων σε ένα μουσείο στο Γκρίνουιτς Βίλατζ του Μαχνάταν; Και τι γυρεύει μια σειρά από τοτέμ, των οποίων η πρώτη ύλη είναι καρότα πάγου που έχουν βγει από την καρδιά των παγόβουνων της Γροιλανδίας, πίσω από την ίδια βιτρίνα στην 5η Λεωφόρο; Δεν είναι κατάλοιπα του ακραίου ψύχους που έπληξε τις Βόρειες Ηνωμένες Πολιτείες προσφάτως, με τη θερμοκρασία να δείχνει μείον 40 βαθμούς Κελσίου.

Σύμφωνα με τα Νέα είναι τα πρώτα εκθέματα που φιλοξενεί το Μουσείο Κλιματικής Αλλαγής – το μοναδικό παγκοσμίως -, και μάλιστα σε μια χώρα της οποίας ο πρόεδρος πριν από οκτώ μήνες ανακοίνωνε ότι αποχωρεί από την οικουμενική Συμφωνία του Παρισιού για την Κλιματική Αλλαγή, η οποία περιλαμβάνει σχέδιο δράσης για τον περιορισμό της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

«Τα μουσεία παρέχουν ευκαιρίες για φυσική, συναισθηματική και κοινωνική εκπαίδευση» δηλώνει η ιδρύτρια και διευθύντρια του ξεχωριστού αυτού εγχειρήματος, πρώην δικηγόρος, ειδική σε ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων, Μιράντα Μάσι. «Οι ολοένα καινούργιες ανακαλύψεις, τα δεδομένα, οι αριθμοί και τα γραφήματα είναι πολύ σημαντικά. Οι περισσότεροι από εμάς όμως χρειάζονται κι ένα συγκείμενο, μια αφήγηση, λεπτομέρειες που να αγγίζουν τις αισθήσεις και μια κοινότητα ικανή να διαχειριστεί τόσο την ιδιαιτερότητα των αμιγώς επιστημονικών πληροφοριών όσο και τη βαρύτητα της σημασίας τους, ειδικά σε ένα ζήτημα όπως είναι αυτό της κλιματικής αλλαγής», εξηγεί την ανάγκη ίδρυσης του συγκεκριμένου μουσείου.

Με πειραματικό χαρακτήρα – καθώς επιχειρεί να διερευνήσει κατά πόσο η τέχνη μπορεί να αφυπνίσει το κοινό σε θέματα που αφορούν την υπερθέρμανση του πλανήτη – στην πρώτη φάση του το Μουσείο Κλιματικής Αλλαγής έκανε το ντεμπούτο του με μια σπονδυλωτή έκθεση που αποτελούταν από δύο μέρη και έφερε τον γενικό τίτλο «Ανθρώπινος χρόνος».

«ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΠΑΓΟΒΟΥΝΩΝ». Στο πρώτο μέρος, το κοινό δεν χρειάστηκε καν να περάσει το κατώφλι του χώρου Αρνολντ και Σίλα Αρονσον της Σχολής Ντιζάιν Πάρσονς. Αρκούσε ένα πέρασμα από τη βιτρίνα για να δει την εγκατάσταση της Ζάρια Φόρμαν, που αποτελεί μια αναπαραγωγή του έργου της «Whale Bay, Antarctica, No 4, 84×144», στο οποίο απεικονίζεται ένα «νεκροταφείο παγόβουνων» – ένα παγόβουνο που λιώνει -, ενώ παράλληλα σε μια βιντεοπροβολή παρουσιαζόταν η στιγμή της δημιουργίας του σχεδίου.