Μεγάλη η κουβέντα για το τι είναι ή τι δεν είναι ροκ. Χρόνια τώρα, από την «ίδρυσή» του. Ευτυχώς πάντως δεν λείπουν οι ευφάνταστες ιδέες που και το είδος ανανεώνουν και κουβέντα δημιουργούν. Μια τέτοια περίπτωση είναι ο δίσκος «Μια ανάσα δρόμος» της Μαρίας Λατσίνου (Puzzlemusik). Ερμηνεύει τα τραγούδια του Χρήστου Αλεξόπουλου παρουσιάζοντας ένα είδος ροκ χωρίς κιθάρα, με τζαζ πινελιές, κάποιες υπόγειες στιγμές παράδοσης σε ένα θεατρικό – αέρινο αμπαλάζ ερμηνείας. Το «Μια ανάσα δρόμος» παρουσιάζεται την προσεχή Τρίτη στο θέατρο Πόρτα.
Γιατί ασχολήθηκες με τη μουσική και το τραγούδι;
«Ποτέ δεν αναρωτήθηκα το γιατί. Η εκ των υστέρων «αυτοψυχανάλυση» λέει πως ήταν για μένα ένας τρόπος εσωτερικής ανάγκης για έκφραση, κοινωνικοποίηση και αποδοχή».
Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;
«Υπάρχουν επιρροές συνειδητές και ασυνείδητα καταγεγραμμένες. Στο σπίτι υπήρχαν πολυποίκιλα ακούσματα, από κλασική μουσική ως ελαφρά ελληνικά τραγούδια της εποχής. Οι ασυνείδητες επιρροές μπορεί να είναι καταγραφές από όλα αυτά που έχω ακούσει κατά καιρούς, οι συνειδητές θεωρώ ότι είναι συγκεκριμένες, χωρίς απαραίτητα να αφορούν το ύφος αλλά περισσότερο τον θαυμασμό, τη μουσική άποψη και φιλοσοφία: Σαβίνα Γιαννάτου, Τάνια Τσανακλίδου, Φλέρυ Νταντωνάκη, Δημήτρης Λάγιος, Cecilia Bartoli, Camille, Radiohead, Björk, Diamanda Galas και πολλοί ακόμη».
Σε εποχή κρίσης γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι»;
«Για μένα η μουσική είναι τρόπος ζωής και σε περιόδους κρίσης περισσότερο αναγκαία από ποτέ. Επιβιώνω με πολύ λίγα σε μια χώρα που ακόμη θεωρεί και αντιμετωπίζει τη μουσική ως πολυτέλεια, διασκέδαση, χόμπι και «σκότωμα» πολύτιμου χρόνου, ενώ είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί κόπο, χρόνο, καθημερινή μελέτη και ενημέρωση, οργάνωση, έκθεση και κατάθεση ψυχής».
Υπάρχουν τελικά δρόμοι μιας ανάσας;
«Υπάρχουν παρελθόντες και μέλλοντες δρόμοι. Υπάρχουν αυτοί οι δρόμοι που δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσουν, που σου φαίνονται «βουνό», και υπάρχουν και οι παρελθόντες, οι γνωστοί, αυτοί που σε έφεραν ως εδώ. Το «μια ανάσα» είναι ένας χρονικός προσδιορισμός για το παρελθόν και ένας φόβος για το μέλλον».
Ποια είναι η «Χαμένη γενιά» (έτσι τιτλοφορείται ένα τραγούδι) και μπορεί τελικά να γίνει κάτι για να αλλάξει αυτό ή όχι;
«Χαμένη γενιά είναι αυτή που δεν διεκδικεί το όνειρό της, που επαναπαύεται, που επιλέγει τον εύκολο δρόμο, που δεν αγωνίζεται γιατί την έπεισαν πως τα πάντα είναι μονόδρομος, χωρίς επιλογή και προοπτική».
Τι θέλεις να πάρουν οι ακροατές από το άλμπουμ;
«Θα ήθελα να είναι ένας δίσκος πολλαπλών ακροάσεων. Ο καθένας μπορεί να πάρει αυτό που τον εκφράζει, του κάνει».
Είσαι ροκ ή τζαζ;
«Δεν είμαι τίποτε από τα δύο. Είμαι αυτό που είμαι χωρίς ταμπέλες και στεγανά».

πότε & πού:

Θέατρο Πόρτα, Μεσογείων 59, 115 26, Αθήνα, τηλ. 210 7711.333, www.porta-theatre.gr. Ωρα έναρξης: 21.15. Eίσοδος: 10 ευρώ (δυνατότητα προπώλησης στο Viva.gr).

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ