Οπως χαρακτηριστικά έγραψαν οι «Financial Times» προ ημερών, «έχουν περάσει οκτώ χρόνια από τότε που η Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης εγκαινίασε το πρόγραμμα των αναμεταδόσεων και ακόμη και σήμερα οι ανά τον κόσμο θεατές εξακολουθούν να χειροκροτούν στο τέλος της παράστασης…». Το σχόλιο αποσκοπεί στο να υπογραμμίσει την αίσθηση της «ζωντάνιας» που αποπνέουν οι αναμεταδόσεις, με αποτέλεσμα ορισμένοι θεατές να αισθάνονται ότι βρίσκονται πράγματι στο θέατρο…
Παρ’ όλο που το παραπάνω επιχείρημα κάθε άλλο χωρίς αντίλογο είναι, το παράδειγμα της Μετροπόλιταν ακολούθησαν –με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία –και άλλοι μεγάλοι οργανισμοί: η Βασιλική Οπερα του Λονδίνου, για παράδειγμα, το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, η Royal Shakespeare Company… Δεν λείπουν βέβαια όσοι υποστηρίζουν ότι οι αναμεταδόσεις των μεγάλων θεάτρων ενδεχομένως θα περιορίσουν δραματικά την πρωτότυπη παραγωγή των περιφερειακών. Οι επαγγελματίες του χώρου των αναμεταδόσεων πάντως αισιοδοξούν ότι υπάρχουν μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης. Είμαστε ακόμη στην αρχή, λένε. Για να δούμε τι θα δούμε…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
