Γουίνι, η ηρωίδα στις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ: «μισοθαμμένη» παρέα με την προσευχή, την ομπρέλα, τη μεγάλη μαύρη τσάντα και τις λέξεις, μιλάει διαρκώς, μονολογεί και δημιουργεί το δικό της σύμπαν.

Ναταλία Τσαλίκη, η ηθοποιός που την υποδύεται: «εγκλωβισμένη» στη σκηνή, με τον δικό της «μονόλογο», εξηγεί την επιλογή και το ταξίδι της στον κόσμο του ιρλανδού νομπελίστα συγγραφέα.
Μαζί αναρωτιούνται αν υπάρχουν αλήθεια «Ευτυχισμένες μέρες» και μαζί φθάνουν στο τέλος του ταξιδιού –στο σανίδι και στη ζωή.

«Eκανα μια μεγάλη διαδρομή για να βρω το έργο με το οποίο θα επικοινωνήσω ώστε να επικοινωνήσει κατ’ επέκταση και ο θεατής. Δυσκολεύτηκα. Διάβασα πολλά αλλά κανένα δεν με γέμιζε εκείνη τη στιγμή ώσπου πήρα στα χέρια μου τις «Ευτυχισμένες μέρες» και είπα «εδώ είμαστε». Ηταν η κατάλληλη στιγμή. Μετά άρχισα να συνειδητοποιώ το δυσβάστακτο βάρος του έργου και του ρόλου. Μου αρέσει όμως να βάζω δύσκολα. Ο,τι πιο δύσκολο με τραβάει.

Το έργο έχει τόσες οπτικές και γι’ αυτό είναι σπουδαίο. Δεν είναι μόνο το σκοτάδι που εκπέμπει. Ενιωσα συγγένεια με την ηρωίδα, με συγκίνησε, μίλησε στην καρδιά μου.

Οχι, δεν υπάρχει Γουίνι, δεν υπάρχει κανένας ρόλος. Ολα είναι αποκυήματα της φαντασίας ενός ανθρώπου, αφορμές για να επικοινωνήσει με τον εαυτό του και με το κοινό. Η Γουίνι δεν ακουμπάει σε κανένα δεδομένο, σε κανένα προηγούμενο. Ετσι ξεκινάω. Υπάρχουν ρόλοι σαν αφορμές, για να μπορέσεις να πεις την ιστορία σου, τα θέλω σου, τις αδυναμίες και τις αγωνίες σου. Αυτό προϋποθέτει μια βαθιά επικοινωνία με τον εαυτό σου και μετά μια ανάγκη να μοιραστείς αυτό που έχεις εισπράξει.

Η Γουίνι είναι μια αφορμή. Λέει σπουδαία πράγματα. Είναι και σύμβολο. Αστειευόμενος ο Μπέκετ είχε πει πως μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε τέτοιες συνθήκες. Είναι ένα σύμβολο της προσπάθειας που κάνουμε για να σηκωθούμε, να καταπιούμε όλο αυτό που μας συμβαίνει, να βρούμε δύναμη να συνεχίσουμε και να πούμε «τι ευτυχισμένες μέρες ζούμε»…

Αν τοποθετήσεις τη Γουίνι σε κάποια άλλη εποχή, βλέπεις ότι, εφόσον αυτή η γυναίκα βρήκε το θάρρος να μιλήσει, άρα κι εμείς μπορούμε να αντλήσουμε τη δύναμη για να συνεχίσουμε.

Ο Μπέκετ πίστευε ότι η ζωή χρειάζεται «δύναμη, θάρρος και σκέψη». Και ότι είναι μια ευτυχισμένη μέρα και μόνο το ότι ζω. Επίσης ότι πρέπει να ανακαλύπτεις τη ζωή κάθε μέρα, όπως ο ίδιος ανακαλύπτει κάθε μέρα τις λέξεις. Σαν η ζωή να είναι άλλη μια γλώσσα.

Το πιο δύσκολο σ’ αυτό το τετ-α-τετ με τη Γουίνι ήταν η όλη συνθήκη, κυρίως να μπορέσω να πλησιάσω το πνεύμα του Μπέκετ. Μετά ήταν η συνθήκη της απομόνωσης και τελευταία η σωματική δυσκολία. Αλλά οι δυσκολίες δεν τελειώνουν, συνεχίζονται.

Ερωτήματα:




Τι είναι ευτυχία; Η Γουίνι είναι εγκλωβισμένη. Πόσοι εγκλωβισμένοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας;

Αρκεί να ζεις; Τίποτα δεν αρκεί αν εσύ δεν είσαι δυνατός. Η ζωή από μόνη της είναι ένα δώρο. Πρέπει να νιώθεις ευλογημένος που ζεις –αυτό είναι το σημαντικό και αυτό είναι που χρωστάω στον Μπέκετ. Θέτει τα ερωτήματα που εμείς πρέπει να απαντήσουμε. Ταυτίζομαι με αυτά τα ερωτήματα. Κάθε ρόλος είναι πηγή στοχασμών και αναζητήσεων. Είναι ένα πάρε-δώσε με τη ζωή. Δίνει το ένα στο άλλο. Δεν ξεχωρίζουν αυτές οι δύο ζωές.

Η δική μου ευτυχισμένη μέρα; Γαλήνη έπειτα από κούραση. Μια μέρα γαλήνης, πληρότητας και αυτοπεποίθησης. Είναι σπουδαίο πράγμα να έχεις κάνει ειρήνη με τον εαυτό σου».

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
«Ευτυχισμένες μέρες» του Σ. Μπέκετ
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές.
Σκηνοθεσία: Λίνα Ζαρκαδούλα.
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ζαμάνης.
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου.
Φωτισμοί: Γιάννης Δαλακουράκος.
Με τη Ναταλία Τσαλίκη. Μαζί της ο Δημήτρης Κανέλλος.

ΠΟΤΕ & ΠΟΥ
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Φρυνίχου Φρυνίχου 14, Πλάκα (τηλ. 210 3222.464)
Παραστάσεις: Παρασκευή & Σάββατο στις 21.15, Κυριακή στις 20.00.
Εισιτήρια: 18, 15, 10 ευρώ

Δημοσιεύτηκε στο HeliosPlus στις 29 Οκτωβρίου 2013

HeliosPlus