Το δώρο θέλει αντίδωρο

Εξω πάμε καλά. Πολύ καλά μάλιστα, αν μιλάμε για τις αρχαιολογικές εκθέσεις των μεγάλων ξένων μουσείων, τα οποία χωρίς τη συμμετοχή της Ελλάδας δύσκολα θα μπορούσαν να παρουσιάσουν τις περισσότερες από αυτές. Και αυτό ας μη θεωρηθεί έπαρση, διότι απλώς ο σφαιρικός τρόπος με τον οποίο αποδίδεται σήμερα το παρελθόν αναδεικνύει την πολυσυλλεκτικότητα των πολιτισμών. Μια έκθεση για την αρχαία Ισπανία, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει και Ελλάδα… Οι καιροί έχουν αλλάξει πολύ από την εποχή που οι αρχαιολόγοι έβαζαν βέτο για την έξοδο και του παραμικρού αρχαίου από τη χώρα. Ιδού όμως που φθάσαμε κιόλας στο άλλο άκρο. Γιατί τα αιτήματα για έργα «αμετακίνητα», που θεωρούνται δηλαδή έτσι, λόγω της σπουδαιότητας και της μοναδικότητάς τους, πληθαίνουν διαρκώς. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η Αρχαιολογική Υπηρεσία υποχωρεί, επί του παρόντος τουλάχιστον, όμως οι πιέσεις είναι πολλές. Ταυτόχρονα η διαπραγμάτευσή μας φαίνεται ότι χωλαίνει. Στέλνουμε αρχαία στο εξωτερικό αλλά εκθέσεις των ξένων μουσείων σπανιότατα έρχονται στην Ελλάδα. Αντίδωρο δεν υπάρχει. Οχι ότι είναι εύκολο για μια μικρή χώρα να επιβάλλει τους όρους της… Με τέτοιους θησαυρούς όμως τα ανταλλάγματα είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ζητούνται και να λαμβάνονται.