Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί, ποιος είναι ο τυχερός σε αυτήν τη ζωή. Αυτός που έχει μία ιδιαίτερη ομορφιά και άρα αντικειμενικά μας προσελκύει με την υψηλή αισθητική και την απόλυτη αρμονία στην εμφάνισή του; Σίγουρα η ομορφιά προσελκύει τουλάχιστον αρχικά και ανοίγει πόρτες, ειδικά της καρδιάς.
Εκείνος που είναι έξυπνος; Πόσο ιδιαίτερα ελκυστικός μπορεί να γίνει μέσα από όσα κατακτά μέσω των νοητικών του δυνατοτήτων και εν τέλει πόσο επιτυχημένος σύμφωνα με τις σταθερές της κοινωνίας των τελευταίων τριών χιλιάδων ετών; Συχνά πάρα πολύ!
Αλλά κι ο καλός; Αυτός που πάντα υποχωρεί και συμβιβάζεται; Εκείνος που γνωρίζει πως να συγχωρεί, να προσφέρει και να αγαπά. Αν και τώρα τελευταία έχω μπερδευτεί και δεν ξέρω ποιος είναι ο αληθινά καλός και αν τα παραπάνω είναι τα βασικά του χαρακτηριστικά, νομίζω πως κι αυτός έχει πολύ δυνατά χαρίσματα που τον βοηθούν να χαρεί τη ζωή.
Υπάρχει ωστόσο και κάποιος άλλος, που δεν τον είχαμε υπόψη μας τόσο καιρό. Είναι ο γλυκούλης. Που, ακόμη κι αν δεν είναι Άδωνις (προς Θεού, μιλώ για τον αρχαίο) είναι τόσο ανεξήγητα ελκυστικός και αξιαγάπητος! Ακόμη κι αν δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνος, συνδέεται μαζί σου δυνατά. Αν και δεν είναι πάντα το καλύτερο παιδί, τελικά τον αγαπάς και γι’ αυτά που ονοματίζεις ελαττώματά του.
Τι έχει ο απολύτως γλυκούλης που δεν το έχει κανείς άλλος; Αγαπά και τα καλά του και τα κακά του στοιχεία. Είναι χαρούμενος και πιστεύει πως είναι τυχερός. Έχει όρεξη και πάθος για τη ζωή. Πιστεύει πως ο κόσμος γύρω του είναι φιλικός. Δίνει σημασία στα δυνατά του σημεία. Αγαπά τους ανθρώπους και τους σέβεται αλλά προσέχει πρώτα τον εαυτό του. Δεν καμουφλάρεται πίσω από ρόλους, είναι αληθινός. Κι όταν πληγώνεται και πονάει κοιτάζει πώς να επουλώσει την πληγή του και δεν ασχολείται με το να την ξύνει μια ζωή!
Και πώς δημιουργείται ένας γλυκούλης; Από αυτά που του δίνεις, όταν είναι μικρός στην αγκαλιά σου. Ενστικτωδώς ο καθένας δίνει στον εαυτό του ό,τι του έδιναν οι γονείς του όταν ήταν παιδί. Αλλά κι από αυτά που βλέπει και μυρίζεται πως δίνεις εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Κι αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι τελικά. Να πρέπει να γίνεις εσύ ο ίδιος «γλυκούλης» για να αναθρέψεις «γλυκούληδες»!
