Ως παιδί αγαπούσε τα ημερολόγια τοίχου. Ανυπομονούσε να σχίσει το φύλλο της ημέρας και να διαβάσει το μικρό ποίημα που κρυβόταν στην πίσω πλευρά. Και ύστερα «σκάρωνε» και εκείνος στιχάκια, ψάχνοντας λέξεις και ομοιοκαταληξίες. Μαθητής αργότερα στο Γυμνάσιο, έγραφε τις εκθέσεις του σε έμμετρο λόγο. Μια πεφωτισμένη καθηγήτρια του το είχε επιτρέψει. Και έπειτα, ο μάλλον ρομαντικός σπουδαστής της Αγγλικής Γλώσσας στην Οxford School of English του Λονδίνου και των Ναυτιλιακών αργότερα στο City of London Polytechnic μετέφραζε σονέτα του Σαίξπηρ στα ελληνικά, περικυκλωμένος από λεξικά. Βαγγέλης Χρόνης, ένας άνδρας πολυδιάστατος. Υψηλόβαθμο στέλεχος του Ομίλου Λάτση από το 1971, είναι ταυτόχρονα ένας άνθρωπος των Γραμμάτων. Το 1999 κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή «Ο σύμμαχος χρόνος» και μας εισήγαγε σε μια ποίηση ευαίσθητη. Ακολούθησαν επτά ακόμη συλλογές που αγκαλιάστηκαν από το αναγνωστικό κοινό και τους κριτικούς. Το 2007 του απενεμήθη το βραβείο της ποίησης της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο του «Νέοι στον Αδη» (2005), ενώ το 2016 τιμήθηκε με το Α’ βραβείο Οdysseus Award σε διεθνή λογοτεχνικό διαγωνισμό. Το ποιητικό του βιβλίο «Το φως της σκιάς» απέσπασε στην Ιταλία το βραβείο του XIV Διαγωνισμού Alberoandronico, το 2021, στην κατηγορία των ξενόγλωσσων ποιητικών συλλογών. Τα ποιήματά του, έμπλεα λες της σοφίας των χαϊκού, πραγματεύονται την έννοια του χρόνου, με την απόλυτη επίγνωση της αρχής και τους τέλους του ανθρώπου, μια επίγνωση που δεν είναι πηγή θλίψης αλλά θαυμασμού μπροστά στο μυστήριο της ζωής. Την ίδια στιγμή, με μια σχεδόν καβαφική διάθεση, πολλές φορές εμπνέεται από το κλέος της αρχαιότητας αλλά και από την ορθόδοξη παράδοση, ίσως γιατί «προσπαθεί να χαρεί και να στολίσει όσο γίνεται περισσότερο με πράγματα αληθινά και πολύτιμα τον έναν και μοναδικό και ανεπανάληπτο περίπατο της ζωής του», όπως γράφει για εκείνον ο συγγραφέας Γιώργος Μανιώτης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
