Τι ακριβώς συνέβη στο Πολυτεχνείο

Τα πρόσφατα γεγονότα με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο και η προκλητική παραβίαση των μέτρων απαγόρευσης λόγω κορωνοϊού από το ΚΚΕ ανέσυραν από τα βάθη της μνήμης μου τα όσα συνέβησαν τότε. Ο χουντικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπαδόπουλος, προωθώντας στα μέσα του 1973 σχέδιο ομαλής μετάβασης σε ελεγχόμενο από τη χούντα κοινοβουλευτικό πολίτευμα, είχε αναθέσει το εγχείρημα σε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη. Συμμεριζόμενη τη διατυπωθείσα από μερίδα πολιτικών άποψη ότι έτσι, με μια ψευδεπίγραφη δημοκρατία, θα διαιωνιζόταν το χουντικό καθεστώς, μια ομάδα κυρίως φοιτητών κατέλαβε την 14η Νοεμβρίου το Πολυτεχνείο και από μεγαφώνου και με αυτοσχέδιο ραδιοσταθμό εξέπεμπε αντιχουντικά συνθήματα.

Η εξέγερση αυτή στο Πολυτεχνείο διήρκεσε τρεις ημέρες χωρίς να παρεμποδιστεί από τις αρχές προς μεγάλη έκπληξη πολλών. Οι έγκλειστοι εξέρχονταν και επανέρχονταν στο Πολυτεχνείο ανενόχλητοι. Ο τότε γενικός διευθυντής του υπουργείου Βιομηχανίας Καραϊσκάκης, τον οποίο συνάντησα στον δρόμο, μου εξέφρασε την απορία: «Τι είδους αντιχουντική κατάληψη είναι αυτή; Ο γιος μου που μετέχει έρχεται κάθε βράδυ στο σπίτι για να φάει και να κοιμηθεί και την επομένη επιστρέφει στην κατάληψη». Αυτή την περίεργη κατάσταση υποπτεύθηκε το ΚΚΕ ως προβοκάτσια του σκληρού πυρήνα της χούντας σε βάρος των Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη. Γι’ αυτό δεν μετείχε στην

κατάληψη του Πολυτεχνείου όπου ηγούνταν ο «Ρήγας Φεραίος» (ΚΚΕ εσωτερικού) και άλλοι κυρίως αριστεροί. Και εγώ επίσης είχα διερωτηθεί. Αν η χούντα ήθελε να εμποδίσει την κατάληψη και τις επαναστατικές της εκπομπές, θα μπορούσε να τη φιμώσει κόβοντας το ηλεκτρικό ρεύμα. Η βίαιη καταστολή που ακολούθησε στις 17 Νοέμβρη ανέδειξε τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο σε μείζονα πράξη αντίστασης κατά της χούντας, που είχε μάλιστα και θύματα εκτός του χώρου του ιδρύματος από αδέσποτους κυρίως πυροβολισμούς.

Δυστυχώς το Πολυτεχνείο δεν προκάλεσε την πτώση της χούντας το 1973, όπως αφήνεται να πιστεύουν οι σημερινοί νέοι που τιμούν τους τότε αντιστασιακούς, αλλά αντίθετα οδήγησε σε ανατροπή του δικτάτορα Παπαδόπουλου και σε σκληρότερη χούντα υπό τον Ταξίαρχο Ιωαννίδη, η οποία συνέχισε το ανελέητο καθεστώς του με ουκ ολίγους μαρτυρήσαντες στα άντρα του ΕΑΤ-ΕΣΑ για έναν ακόμα χρόνο.

Η πτώση της χούντας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας προέκυψαν στα τέλη του 1974, μετά το πραξικόπημα που οργάνωσε η ελληνική χούντα κατά του προέδρου Μακαρίου στην Κύπρο, η οποία δεν πέτυχε μεν την επιδιωχθείσα φυσική εξόντωση του αρχιεπισκόπου, αλλά έδωσε τη δικαιολογία στους Τούρκους για να εισβάλουν στη Μεγαλόνησο και να καταλάβουν το βόρειο τμήμα της. Η κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου κατέρρευσε και ο χουντικός Πρόεδρος Γκιζίκης παρέδωσε την εξουσία στους πολιτικούς, οι οποίοι υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή επανέφεραν τη δημοκρατική ομαλότητα στην Ελλάδα, αλλά με θύμα την Κύπρο και τον μαρτυρικό λαό, που έκτοτε παραμένει διχοτομημένη και με πιθανό ήδη ενδεχόμενο τη μετατροπή των Κατεχομένων σε ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό κράτος. Ατυχώς τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν πληροφορούνται οι σημερινοί νεολαίοι και το ιλαροτραγικό της άγνοιας αυτής είναι ότι το ΚΚ ηγείται των ετήσιων εκδηλώσεων για το Πολυτεχνείο ενώ επισήμως δεν μετείχε στην εξέγερση.