Τα πρόσφατα γεγονότα με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο και η προκλητική παραβίαση των μέτρων απαγόρευσης λόγω κορωνοϊού από το ΚΚΕ ανέσυραν από τα βάθη της μνήμης μου τα όσα συνέβησαν τότε. Ο χουντικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπαδόπουλος, προωθώντας στα μέσα του 1973 σχέδιο ομαλής μετάβασης σε ελεγχόμενο από τη χούντα κοινοβουλευτικό πολίτευμα, είχε αναθέσει το εγχείρημα σε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη. Συμμεριζόμενη τη διατυπωθείσα από μερίδα πολιτικών άποψη ότι έτσι, με μια ψευδεπίγραφη δημοκρατία, θα διαιωνιζόταν το χουντικό καθεστώς, μια ομάδα κυρίως φοιτητών κατέλαβε την 14η Νοεμβρίου το Πολυτεχνείο και από μεγαφώνου και με αυτοσχέδιο ραδιοσταθμό εξέπεμπε αντιχουντικά συνθήματα.
Η εξέγερση αυτή στο Πολυτεχνείο διήρκεσε τρεις ημέρες χωρίς να παρεμποδιστεί από τις αρχές προς μεγάλη έκπληξη πολλών. Οι έγκλειστοι εξέρχονταν και επανέρχονταν στο Πολυτεχνείο ανενόχλητοι. Ο τότε γενικός διευθυντής του υπουργείου Βιομηχανίας Καραϊσκάκης, τον οποίο συνάντησα στον δρόμο, μου εξέφρασε την απορία: «Τι είδους αντιχουντική κατάληψη είναι αυτή; Ο γιος μου που μετέχει έρχεται κάθε βράδυ στο σπίτι για να φάει και να κοιμηθεί και την επομένη επιστρέφει στην κατάληψη». Αυτή την περίεργη κατάσταση υποπτεύθηκε το ΚΚΕ ως προβοκάτσια του σκληρού πυρήνα της χούντας σε βάρος των Παπαδόπουλου – Μαρκεζίνη. Γι’ αυτό δεν μετείχε στην
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
