Γενική απεργία, παραλύει η χώρα. Πέντε λέξεις που λένε ψέματα, όπως εύστοχα επισημαίνει ο αγαπητός συνάδελφος Δημήτρης Στεργίου στο site του Οικονομικού Ταχυδρόμου. Αναφέρεται στην τελευταία γενική απεργία, που εξαγγέλθηκε και υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκε από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Γενική απεργία σημαίνει ότι απεργούν όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι εργαζόμενοι. Ομως στην πραγματικότητα απεργούν μόνο οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα, οι οποίοι δεν διακινδυνεύουν τίποτα, αφού είναι μόνιμοι και δεν απολύονται, προστατευόμενοι από σχετική διάταξη του Συντάγματος. Συνεπώς το μόνο που διακινδυνεύουν απεργώντας είναι το ημερομίσθιο της ημέρας απεργίας, αλλά και αυτό μόνο θεωρητικά, αφού κατά κανόνα δεν παρακρατείται από την εργοδοσία. Ποιος άλλωστε ελέγχει αν έγινε η σχετική παρακράτηση; Ποιος δημοσιογράφος θα επέτρεπε στην περιέργειά του να ερευνήσει αν έγινε παρακράτηση; Η συναδελφική αλληλεγγύη δεν επιτρέπει τέτοιες αδιακρισίες. Στην πραγματικότητα οι μόνοι που πράγματι απεργούν είναι οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι οποίοι όντως απέχουν από την εργασία τους με αποτέλεσμα να παραλύουν οι συγκοινωνίες. Χάρις σ’ αυτούς άλλωστε γίνεται αισθητή η απεργία, διότι κατά τα άλλα όλος ο ιδιωτικός τομέας (εργοστάσια, εμπορικά καταστήματα κ.λπ.) λειτουργούν κανονικά και οι μόνοι που ενδεχόμενα απεργούν είναι οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι. Αλλά στην πραγματικότητα ούτε και αυτοί απεργούν, αφού οι συνδικαλιστές δικαιούνται να μην εργάζονται. Οπότε πώς να απεργήσουν;

Συνεπώς, παρά τον γενικό χαρακτήρα της απεργίας, ουδέποτε παραλύει η χώρα, όπως ψευδέστατα ισχυρίζεται το σχετικό δημοσιογραφικό κλισέ, το οποίο μάλιστα προαναγγέλλει την παράλυση πριν να μπορεί να τη διαπιστώσει. Αλλά ακόμα και ο εικοσιτετράωρος χαρακτήρας της απεργίας συνιστά στην ουσία υπονόμευσή της, αφού και αν ακόμα απεργήσουν όλοι ο σχετικός αρνητικός αντίκτυπος της απεργίας είναι ασήμαντος. Μόνο οι απεργίες κάποιας διαρκείας μπορούν να ασκήσουν πίεση στην εργοδοσία. Η εικοσιτετράωρη αργία ελάχιστα πιέζει την εργοδοσία. Γιατί συνεπώς προκηρύσσεται; Μα για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους οι συνδικαλιστές και να ξεμουδιάσουν λίγο, καθώς οι πρωτοκλασάτοι τους δεν υποχρεούνται να εργάζονται επειδή υποτίθεται ότι είναι υπεραπασχολημένοι από τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα. Η απεργία δικαιολογείται επίσης για να προβληθεί με πηχυαίους τίτλους από τον «Ριζοσπάστη» και για να δικαιολογηθούν οι συγκεντρώσεις, που μετά βίας πραγματοποιούνται στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, για να ακολουθήσει η συνήθης παρέλαση του ΠΑΜΕ με τις μαγκούρες, στις οποίες ανεμίζουν κόκκινες σημαίες. Και για να δοθεί η ευκαιρία στις κάποιες εκατοντάδες αναρχικών να πετάξουν μολότοφ και να συγκρουσθούν με τις δυνάμεις ασφαλείας. Οι τελευταίες περιορίζονται στην εκτόξευση κάποιων χημικών και σε κάποιες προσαγωγές χωρίς οποιαδήποτε συνέχεια αφού την επομένη αφήνονται όλοι ελεύθεροι χωρίς δίκη.

Στην πραγματικότητα η γενική απεργία στην Ελλάδα περιορίζεται στα μέσα μαζικής μεταφοράς και γίνεται αισθητή στους ταλαίπωρους επιβάτες τους, οι οποίοι έτσι δεν μπορούν να πάνε στη δουλειά τους και χάνουν χωρίς να το θέλουν το μεροκάματό τους. Κατά τα άλλα η γενική απεργία, εξαιτίας της οποίας υποτίθεται ότι παραλύει η χώρα, είναι μόνο ένα επαναλαμβανόμενο ανέκδοτο, το οποίο εκθέτει τη στοιχειώδη σοβαρότητα των δημοσιογράφων που την επικαλούνται.