Δύο νέοι άνθρωποι διεκδικούν την εξουσία αντιπροσωπεύοντας τις δύο μεγάλες παρατάξεις της χώρας, τη συντηρητική και τη δημοκρατική. Εχουν «μεγάλα ονόματα», έχουν σπουδάσει και στο εξωτερικό, έχουν πολιτική πείρα: ο Γιώργος Παπανδρέου, σαφώς μεγάλη και συχνά λαμπρή και ως διαχειριστής εξουσίας, και ο Κώστας Καραμανλής, αποκλειστικά ως μνηστήρας της. Μας λένε ότι επιδιώκουν το καινούργιο. Το περιμένουμε, το θέλουμε. Αλλά ποια είναι τα πρώτα (πολύ προσωρινά βεβαίως) συμπεράσματα;
Τα μεγάλα προβλήματα της χώρας είναι: η λεγόμενη «καθημερινότητα» (δημόσια διοίκηση, διαφθορά, υγεία, παιδεία κτλ.), η ανεργία και η πορεία γενικά της οικονομίας, τα λεγόμενα εθνικά θέματα.
Κατά το διάστημα της τελευταίας οκταετίας, όπου συντελέστηκε η μεγάλη και τόσο θετική στροφή της πολιτικής μας στα «εθνικά θέματα», το κέντρο βάρους της κριτικής των συντηρητικών ήταν ο «ενδοτισμός» και για μερικούς ακραίους η «προδοτική» στάση του πρωθυπουργού Σημίτη και του υπουργού Εξωτερικών Παπανδρέου. Την κριτική αυτή τη συμμερίστηκαν και πολλά στελέχη της Αριστεράς καθώς και του ίδιου του ΠαΣοΚ, που τους βλέπουμε σήμερα να τρέχουν να φωτογραφηθούν με τους «προδότες» Και τώρα; Ακρα σιγή πολλών και βροντώδης συμφωνία των υπολοίπων με τη μεγάλη αλλαγή. Μάθαμε έτσι ότι ο κ. Καραμανλής συζητούσε με τον κ. Ερντογάν την ανάγκη μείωσης των εξοπλιστικών προγραμμάτων των δύο χωρών! Να το πιστέψουμε. Αλλά πώς να μην κατανοήσουμε την απόσυρση του εισαγγελικού για όλα τούτα κ. Μολυβιάτη;
Για το μέγα πρόβλημα της ανεργίας οι δύο παρατάξεις πρόσφεραν πολλές δακρύβρεκτες υποσχέσεις συν, από μέρους του κ. Παπανδρέου, την πρόταση για τετράχρονη πρόσληψη νέων χωρίς ασφαλιστικό κόστος. Η πρόταση αυτή πρέπει να συζητηθεί σοβαρά. Αυτό προϋποθέτει ότι ο κ. Παπανδρέου θα καταθέσει τα συγκεκριμένα στοιχεία που τη συνθέτουν και ότι οι άλλοι (δεξιοί και αριστεροί) δεν θα απαντήσουν στα «κουτουρού», όπως το έπραξαν ως τώρα. Πρέπει να έχουμε συζήτηση και όχι ανταλλαγή συνθημάτων. Είτε το θέλουν είτε δεν το θέλουν οι «επικοινωνιολόγοι».
Για την οικονομία η συζήτηση έχει περιοριστεί ως τώρα στον καβγά για την «αλήθεια των αριθμών». Συζήτηση παραδοσιακή αλλά και χωρίς περιεχόμενο. Οι θεωρίες για τα «διπλά βιβλία» είναι υποκριτικές. Γίνεται επίτηδες χρήση ενός όρου που παραπέμπει στη φοροδιαφυγή και στη φοροκλοπή. Ενώ κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη μεγάλη αύξηση του εθνικού προϊόντος (μια από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη), τη βεβαιότητα ότι τα προγράμματα σύγκλισης θα συνεχιστούν για πολλά χρόνια και ότι τα μεγάλα έργα υποδομής που ολοκληρώνονται σήμερα οδηγούν σε νέους πόλους ανάπτυξης. Το ζητούμενο θα ήταν να μας πουν, όλοι, ποια θα έπρεπε να είναι η επιθυμητή ανάπτυξη για τη χώρα μας και με ποιες επιπτώσεις για το περιβάλλον.
Ολοι αναφέρονται, λίγο ή πολύ, στο πρόβλημα της διαφθοράς, κυρίως για να απαξιώσουν τους αντιπάλους τους. Ενώ η διαφθορά είναι «εθνικό σπορ» με την καθημερινή συμμετοχή της πλειονότητας των πολιτών. Το ενδιαφέρον δεν είναι η υπόσχεση ότι θα «πολεμήσουμε τη διαφθορά» αλλά η αναγγελία προγραμμάτων καταπολέμησής της. Το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα θέματα.
Θα αναφερθώ σε ένα, στην υγεία. Το ΕΣΥ έχει προβλήματα. Η Νέα Δημοκρατία προτείνει ένα «αντι-ΕΣΥ». Σαν πολίτης περίμενα από τους ειδικούς όλων των πλευρών σοβαρές αναλύσεις και των προβλημάτων και των προτάσεων. Ολα τα σχετικά ήταν όμως χλωμά. Και όμως θα ήταν σημαντικό για όλους μας να μαθαίναμε αν ναι ή όχι υπάρχει ελπίδα για το ΕΣΥ και αν ναι ή όχι το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας ανταποκρίνεται κυρίως στα όσα επιθυμεί ο ιδιωτικός νοσοκομειακός και ιατρικός τομέας.
Υποθέτω ότι όλα αυτά θα γίνουν. Ως τις 7 Μαρτίου…
