Ποδοσφαιρικό μνημόνιο χωρίς… συντάκτες

Ο κ. Γιώργος Γεραπετρίτης έζησε αυτές τις μέρες τη χαρά της προβολής που  χαρίζει το ποδόσφαιρο σε όποιον πολιτικό με αυτό ασχολείται, έχοντας μάλιστα ως στόχο να κάνει σε αυτό τομές, αλλαγές και παρεμβάσεις. Ο κ. Γεραπετρίτης πήρε τη θέση ουσιαστικά του υφυπουργού Αθλητισμού κ. Λευτέρη Αυγενάκη αναλαμβάνοντας τη δύσκολη αποστολή να πείσει ότι η κυβέρνηση έχει ένα σχέδιο για την αληθινή εξυγίανση του χώρου. Αλλά θα πρέπει να προσέξει, διότι όλη αυτή η προβολή μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και στον ίδιο και στην κυβέρνηση. Κυρίως στον πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη που μοιάζει να έχει αναλάβει το κόστος της παρέμβασης προσωπικά.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Μετά τη γνωστή απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού (απόφαση που τη βαφτίζουν «γνωμοδότηση» όσοι θέλουν να μην εφαρμοστεί…) η κυβέρνηση προσπάθησε να μετατρέψει ένα πρόβλημα που θα μπορούσε να προκύψει (δηλαδή την αναστάτωση που θα προκαλούσε ένας υποβιβασμός του ΠΑΟΚ) σε ευκαιρία παρέμβασης στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η κυβέρνηση τροποποιώντας τον αθλητικό νόμο στις διατάξεις που προέβλεπαν τιμωρία υποβιβασμού για την πολυϊδιοκτησία φρόντισε να στείλει ένα μήνυμα ότι δεν επιθυμεί υποβιβασμό του ΠΑΟΚ και το κατάφερε: ακόμα κι αν ποτέ η ιστορία φτάσει σε αθλητικό δικαστήριο είναι δύσκολο να βρεθεί ο ήρως δικαστής που θα επιβάλει μια ποινή στους εμπλεκομένους όταν η κυβέρνηση έχει δείξει πως αυτό δεν το θέλει. Αλλά το πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι πλέον η ποινή του ΠΑΟΚ: είναι να κάνει στον χώρο του ποδοσφαίρου τις τομές που ο Πρωθυπουργός υποσχέθηκε.

Χρειάζονται
σοβαρές τομές

Με βάση τις εξαγγελίες του Πρωθυπουργού όλα θα ήταν απλά αν μπορούσε να υπογραφεί ένα «μνημόνιο για το ποδόσφαιρο» ανάμεσα στην κυβέρνηση και στις διεθνείς συνομοσπονδίες, τις FIFA – UEFA. Ο κ. Γεραπετρίτης, ως εκπρόσωπος του γραφείου του Πρωθυπουργού, ανέλαβε τη δύσκολη αποστολή να το κάνει πράξη. Ο υπουργός πήγε την περασμένη εβδομάδα στην Ελβετία και γύρισε άπραγος μεν, σοφότερος δε.

Στη FIFA δεν συνάντησε κανέναν, γιατί όλοι έλειπαν, και στην UEFA του εξήγησαν ότι δεν έχουν κάπου ένα βιβλιαράκι με οδηγίες χρήσης για τη διοργάνωση πρωταθλημάτων να του το δώσουν να το φέρει πίσω πανευτυχής. Ο κ. Γεραπετρίτης ωστόσο δεν έχασε την πίστη του στην πιθανότητα να τα καταφέρει. Στην τελευταία συνέντευξη που έδωσε την περασμένη Τετάρτη στην ΕΡΤ, ο υπουργός παραδέχθηκε (κάνοντας μια σειρά από λεκτικές ντρίμπλες) πως το όποιο σχέδιο παρέμβασης και αλλαγών στο ποδόσφαιρο θα πρέπει να το συντάξει η ελληνική κυβέρνηση με «τη βοήθεια κάποιων τεχνικών κλιμακίων των συνομοσπονδιών». Η παραδοχή αποτελεί και πρόοδο. Αρχικά η κυβέρνηση έκανε μόνο επικοινωνιακά τρικ: τώρα ο υπουργός καταλαβαίνει πως αν δεν θέλει να συνδεθεί το όνομά του με μια παταγώδη αποτυχία χρειάζονται πράξεις.

Δεν θέλει
ευθύνες

Ο κ. Γεραπετρίτης και η κυβέρνηση ήθελαν αρχικά τη δημιουργία ενός διευθυντηρίου, ίσως εντός του υφυπουργείου Αθλητισμού, που να φέρει σε πέρας την εκτέλεση του πλάνου των αλλαγών – «ένα υφυπουργείο Ποδοσφαίρου», όπως έλεγαν στο Μαξίμου, η δουλειά του οποίου θα ήταν η επίβλεψη της εφαρμογής του ποδοσφαιρικού μνημονίου. Το σχέδιο αυτό πήγε γρήγορα στην άκρη, διότι η κυβέρνηση δεν μοιάζει έτοιμη ή πρόθυμη να σηκώσει το βάρος παρεμβάσεων και αλλαγών στον χώρο.

Θα ήθελε όντως να εμφανίσει ένα πλάνο συντεταγμένο από την UEFA, αλλά η UEFA δεν πρόκειται ποτέ να ευλογήσει διευθυντήρια και επιτροπές – πόσω μάλλον η FIFA. Το πρόβλημα γίνεται πιο μεγάλο διότι ο κ. Γεραπετρίτης σιγά-σιγά καταλαβαίνει πως οι όποιες παρεμβάσεις στο ποδόσφαιρο μπορεί να γίνουν μόνο με έλεγχο της ΕΠΟ, αλλά ούτε ο ίδιος θέλει να τοποθετήσει μια διοικούσα επιτροπή π.χ. στην ομοσπονδία, ούτε η FIFA θα την τοποθετούσε μετά τη λήξη της θητείας της διοίκησης του κ. Γραμμένου: οι διεθνείς συνομοσπονδίες που έχουν ανθρώπους στην Ελλάδα ήδη από το 2016 θα ήθελαν να αναλάβει την όποια ευθύνη η κυβέρνηση, αλλά η κυβέρνηση δεν θέλει να χρεωθεί την ευθύνη για τίποτα!

Αντίθετα με τις πρακτικές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είχε πρόβλημα να υπάρχουν και μαχαιρωμένοι στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος (αρκεί να μη στενοχωριόταν κάποιος φίλος επιχειρηματίας…), αυτή η κυβέρνηση που για λόγους «κοινωνικής συνοχής» αλλάζει νόμους, τέτοιες αντοχές δεν έχει. Οπότε ο κ. Γεραπετρίτης σκέφτεται διάφορους «μπαμπούλες» (δηλαδή απειλές) που θα τους χρησιμοποιήσει όταν και εφόσον αποφασίσει τι θα κάνει. Ο πιο συνηθισμένος μπαμπούλας είναι το περίφημο Grexit. Ο κ. Γεραπετρίτης θεωρεί ότι απειλώντας με αποκλεισμό από τις διεθνείς διοργανώσεις όποια ομάδα δεν συνεργαστεί μαζί του, θα εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των μεγάλων ελληνικών ομάδων, αλλά και της ΕΠΟ, τονίζοντας πως αν ειδικά αυτή δεν συμμορφωθεί με τα θέλω της κυβέρνησης θα τη θέσει εκτός διεθνών συνομοσπονδιών. Η απειλή των ομάδων είναι εντελώς ανεπίκαιρη: πέρυσι στην Ευρώπη ουσιαστικά αγωνίστηκε μόνο ο Ολυμπιακός και με την Ελλάδα να πέφτει διαρκώς στη βαθμολογία της UEFA σε λίγο οι θέσεις των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα είναι έτσι κι αλλιώς ελάχιστες. Οσο για την ΕΠΟ, κανένα Grexit δεν την ενοχλεί: στο Πάρκο Γουδή γελάνε με την ιδέα ότι ο κ. Γεραπετρίτης θα αποκλείσει την Εθνική από τα προκριματικά του Μουντιάλ π.χ., ενώ δεν έχει το κουράγιο να δει να τιμωρείται ο ΠΑΟΚ.

Δεν αρκούν
οι προθέσεις

Δεκαπέντε μέρες μετά την τροπολογία για τις ποινές της πολυϊδιοκτησίας και δέκα μέρες μετά την τοποθέτηση Μητσοτάκη στη Βουλή, η κυβέρνηση δεν έχει καταλήξει στο ποιους ανθρώπους πρέπει να χρησιμοποιήσει για να δημιουργήσει το σχέδιο που τόσο της λείπει. Ο κ. Γεραπετρίτης μιλάει με πολλούς, αλλά δεν θέλει να έχει κανέναν συνομιλητή που να έχει την οποιαδήποτε σχέση με τον Ολυμπιακό (κυρίως) και με τον ΠΑΟΚ (λιγότερο): γι’ αυτό διάλεξε ως συνομιλητή τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον οποίο ωστόσο δεν ακούει και όσο προσεκτικά θα έπρεπε. Για να προκύψει το μνημόνιο που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός και να υπάρξουν ριζικές αλλαγές στον τρόπο διοίκησης του ποδοσφαίρου, στη διαιτησία, στην αθλητική δικαιοσύνη κ.τ.λ. θα έπρεπε να βρεθούν άνθρωποι που να μπορούν να συνεργαστούν σοβαρά με τις διεθνείς συνομοσπονδίες. Ομως άνθρωποι δεν υπάρχουν και το μόνο που βλέπουμε είναι προθέσεις. Και οι καλύτερες δεν αρκούν…