Το πρώτο πράγμα που σε πιάνει από τον λαιμό, όταν προσγειώνεσαι από το εξωτερικό στην Αθήνα, είναι μια βουβή επιθετικότητα που σιγοβράζει γύρω σου. Στην επιφυλλίδα μου στο «Βήμα» το ’84 την είχα ονομάσει «Η Εθνική Τσαντίλα». (Αλλαξα τίτλο αλλά κράτησα πολλά.) Ολοι είναι σφιγμένοι, αγανακτισμένοι, έτοιμοι για καβγά. Κάθε λίγο αυτή η επιθετικότητα ξεσπάει απότομα: φουντώνει τσακωμός ξαφνικός και αναιτιολόγητος. Υστερα, το ίδιο απότομα, σβήνει. Η υπόκωφη οργή παραμένει, θα εκραγεί με την επόμενη ευκαιρία – σαν τη λάβα που ξεπετάγεται όπου βρει μαλακό έδαφος.
Στους δρόμους το ίδιο – όλοι οδηγούν με μια καταπιεσμένη αγανάκτηση. Εκτονώνονται με σφήνες και κλεισίματα. Αν τύχει να έρχεσαι από μια ήρεμη ευρωπαϊκή χώρα – Αγγλία ή Ελβετία -, η συμπεριφορά τους σου φαίνεται ακατανόητη. Αν μάλιστα έτυχε να οδηγήσεις καιρό στις χώρες αυτές, κινδυνεύεις στην αρχή να σκοτωθείς. Υστερα βέβαια προσαρμόζεσαι και… κάνεις κι εσύ τα ίδια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
