Τελικά ήταν πολύ χειρότερα από ό,τι περίμενα. Εντυπωσιασμένος από τον κοσμοπολίτη αστό καθηγητή με τις αριστερές ιδέες, ο Κώστας Γαβράς έφτιαξε μια ταινία στα μέτρα του. Στους «Ενηλίκους στην αίθουσα» όλοι οι υπόλοιποι, πλην Βαρουφάκη, Ελληνες και ξένοι, από τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα έως τον τελευταίο υπάλληλο των «θεσμών», είναι ασήμαντα ανθρωπάκια ή τέρατα. Είναι μόνος του και όλοι τους. Εξυπνος αλλά και διαλλακτικός, μαχητής αλλά και ευγενής, καλός στα οικονομικά αλλά και προοδευτικός, συνεπής και πατριώτης. Ο μόνος που ξεχωρίζει από όλον τον συρφετό είναι βέβαια ο πολύς Σόιμπλε. Με αυτόν καταδέχεται να αναμετρηθεί στα ίσια ο δικός μας. Στην ταινία πάντα.
Ολες τις πομπώδεις πολιτικές αερολογίες που εμείς οι ιθαγενείς ζήσαμε μέρα με τη μέρα, κατά το εφιαλτικό εκείνο εξάμηνο, όταν οι τράπεζες άδειαζαν και ο κλοιός έσφιγγε, τις ξαναζεί κανείς ως φάρσα, σε μια ταινία που σήμερα μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου. Ποιος νοιάζεται το 2019 εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αθέτησε τις προεκλογικές του υποσχέσεις του 2015; Μπορεί η ταινία να θρηνεί για το γεγονός της προδοσίας του λαού από τον Αλέξη Τσίπρα, λίγες ημέρες όμως μετά τη χρονική στιγμή που ολοκληρώνεται το φιλμ οι προδομένοι Ελληνες ξαναέδωσαν την εξουσία στο κόμμα που εγκατέλειψε ο Γιάνης Βαρουφάκης. Ασε που τέσσερα χρόνια αργότερα αυτοί οι ίδιοι προικοδότησαν τον ΣΥΡΙΖΑ με ένα εντυπωσιακό 32%. Δεν το λες και τιμωρία, μετά από τόση φθορά μιας ανερμάτιστης διακυβέρνησης. Αν κάτι τιμωρήθηκε στις τελευταίες εκλογές, είναι εκείνη ακριβώς η λογική που υποστηρίζει η ταινία. Εκείνη η παρανοϊκή περίοδος του ναρκισσιστικού παροξυσμού με τη «δημιουργική ασάφεια» και τα «ουάου», καταδικάστηκε αμετάκλητα από τους πολίτες που έζησαν τις συνέπειες ενός αχρείαστου μνημονίου. Η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας μόνο αυτό καταδεικνύει.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
