Οι μοντέρνοι φιλέλληνες

Θα ‘ρθουν εφέτος το καλοκαίρι οι τουρίστες; Οποιος κάνει την ερώτηση σού επιτρέπει να ακούσεις και την αγωνία του. Μέχρι εφέτος τους θεωρούσαμε κάτι σαν αναγκαίο κακό τους τουρίστες. Κοροϊδεύαμε τους Γερμανούς που κυκλοφορούσαν με πέδιλο και κάλτσα, τις Αγγλίδες που γυρνούσαν στα σοκάκια των νησιών μεθυσμένες, τους Κινέζους που πήγαιναν στη Σαντορίνη για να παντρευτούν, τους Ιταλούς που έκαναν διακοπές κουβαλώντας τις πεθερές τους, τους Γάλλους που είναι τσιγκούνηδες. Πολλοί από εμάς βλέπαμε τους τουρίστες σαν έναν ασταμάτητο στρατό που εισβάλλει στη χώρα μας και την κατακτά χωρίς να βρει την παραμικρή αντίσταση.

Ξέρω κατοίκους περιοχών στην Ελλάδα που δεν ήθελαν τους τουρίστες γιατί στο μυαλό τους τούς στερούσαν καλοκαιριάτικα το δικαίωμα να χαίρονται τις παραλίες του τόπου τους μόνοι τους και αποκλειστικά – εφέτος αρκετοί από αυτούς πεθαίνουν από την αγωνία για το τι θα γίνει. Καταλαβαίνουν ότι τον τουρίστα δεν τον έχει τελικά ανάγκη μόνο το ξενοδοχείο, το κάμπινγκ ή το τοπικό εστιατόριο. Τον χρειάζεται και το καράβι, και αυτός που νοικιάζει αυτοκίνητα και η κυρία που διατηρεί μαγαζί με είδη λαογραφικής τέχνης και ο τύπος που απλώς πουλάει τσολιαδάκια. Τον χρειάζονται καλοκαιριάτικα και οι περιπτεράδες και οι σερβιτόροι, οι φουρνάρηδες και οι καφετζήδες, οι ξεναγοί και οι βαρκάρηδες που διοργανώνουν βόλτες στα νησιά, οι διαχειριστές των οργανωμένων παραλιών και όσοι πουλάνε νερά και αναψυκτικά έξω από τα μουσεία. Και πάνω από όλα τον χρειάζονται οι κάτοικοι των περίφημων τουριστικών περιοχών, που αισθάνονται, χάρη στον τουρίστα, κάθε καλοκαίρι ξαφνικά ότι βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου: εφέτος μπορεί να καταλάβουν πως αυτός ο άγνωστος τύπος (με τον οποίο κατά τα άλλα γελάνε όταν οι ταξιτζήδες τον κλέβουν ή όταν κάπου του πουλάνε χωριάτικες σαλάτες με χρυσόσκονη) δεν είναι ένας ασήμαντος περαστικός αλλά ο άνθρωπος που καταθέτει στην περιοχή την οποία επισκέπτεται πέρα από τα λεφτά του και κάμποση από την αγάπη του. Χωρίς αυτήν, η κοσμοπολίτισσα, εξωστρεφής, ευρωπαία και ακομπλεξάριστη Ελλάδα θα ήταν μια φοβισμένη, εσωστρεφής φουκαριάρα – μια γειτονιά της Βαλκανικής όπου κανένας δεν θα μιλούσε ξένες γλώσσες, κανένας δεν θα καταλάβαινε την αξία του καλοκαιριού, κανένας δεν θα ένιωθε ότι ζει έχοντας την τύχη της απόλαυσης ενός τοπίου που όλοι αναζητούν.