Υπάρχουν δύο τρόποι να σταθεί κανείς απέναντι στη ρητορική για τους «αρμούς της εξουσίας». Ο ένας τρόπος είναι να αναγνωρίσουμε σε αυτή την προσέγγιση της εξουσίας μια πολύ κλασική ιδέα, τετριμμένη για όλες τις εκδοχές του ριζοσπαστισμού στη νεότερη εποχή. Η ιδέα λέει ότι πέρα από τους τυπικούς θεσμούς άσκησης της εξουσίας, υπάρχει ένα αόρατο πλέγμα δυνάμεων και πρακτικών, μια δομή που ηγεμονεύει και υπαγορεύει, κατά κάποιον τρόπο, την πολιτική των «αστικών κομμάτων». Προφανώς η ιδέα έχει μεγάλο βάθος χρόνου και συνδέεται, όπως γνωρίζουμε, με ποικίλες οικογένειες της ριζοσπαστικής σκέψης που είδαν το φως πολύ προτού μπει ο εικοστός αιώνας.
Ο δεύτερος τρόπος να διαβάσει κανείς τα περί αρμών της εξουσίας είναι πιο απλός και αφόρητα πεζός: στην περίπτωση αυτή, το θέμα είναι η στελέχωση των υπηρεσιών του κράτους (και ο έλεγχός της) ή ο βαθμός διείσδυσης σε διάφορα πεδία από τον Τύπο έως τις επαγγελματικές οργανώσεις, την Τράπεζα της Ελλάδος κ.λπ. Σε αυτή την περίπτωση, ο αρμός ή οι λεγόμενες δομές της εξουσίας είναι απλώς μια αριστερίζουσα «παράφραση» για αυτό που στην κοινή μας εμπειρία θα ονομάζαμε τα πόστα, οι θέσεις διοίκησης και απόφασης. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια ιδέα που ακουμπάει σε μια θεωρία για την εξουσίας, στη δεύτερη μια άποψη για το γκουβέρνο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
