Οι Απόκριες του Αλέξη Τσίπρα

Σε όλες τις ευρωπαϊκές εκλογές τα κόμματα κατεβαίνουν σαν αυτό που είναι και δηλώνει το καθένα. Οι εθνικιστές, οι φιλελεύθεροι, οι χριστιανοδημοκράτες, οι σοσιαλιστές, οι οικολόγοι.

Κανένας οικολόγος δεν διανοήθηκε να εμφανιστεί στους ψηφοφόρους ως χριστιανοδημοκράτης. Κανένας σοσιαλιστής δεν υποδύθηκε τον εθνικιστή. Και κανένας φιλελεύθερος δεν ντύθηκε αριστερός.

Ο λόγος είναι απλός: η δημοκρατία είναι ένα καθεστώς σαφήνειας.

Είσαι αυτό που είσαι και τίποτε άλλο. Αν αρέσει στους ψηφοφόρους αυτό που είσαι σε ψηφίζουν. Αν όχι, σε μαυρίζουν.

Σε αντίθεση με το Καρναβάλι. Οπου ο καθένας μπορεί να ντυθεί ό,τι νομίζει και να πετάει κομφετί.

Επιτρέψτε μου μια προσωπική αναφορά. Τέτοιες μέρες πριν από πολλά-πολλά χρόνια η μαμά μου (όπως όλες οι μαμάδες) με έντυσε για τις Απόκριες. Για την ακρίβεια, με έντυσε «Λόρενς της Αραβίας».

Με καμάρωσε. Με φωτογράφισε. Με έστειλε σε κάτι παιδικά πάρτι. Και τελειώσαμε. Παρ’ όλη την αδυναμία που έτρεφε στον μοναχογιό της, ποτέ δεν πίστεψε ότι είμαι πραγματικά ο Λόρενς της Αραβίας και ούτε ζήτησε από κάποιον άλλον να το παραδεχτεί.

Τη θυμήθηκα τώρα με τον Τσίπρα. Ο οποίος έχει ντυθεί «προοδευτικός-σοσιαλιστής» και περιμένει οι άλλοι να τον πιστέψουν.

Προς το παρόν, μόνο κάτι κλακαδόροι τύπου Μπίστη, Λιάκου και Ραγκούση δείχνουν να πείθονται.

Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Ούτως ή άλλως, ουδέποτε έχει πετύχει στην Ιστορία μεταμόσχευση ή μεταμόρφωση κόμματος.

Το ερώτημα είναι γιατί το κάνει. Ανακάλυψε την αλήθεια στον δρόμο προς τα Σκόπια; ‘Η βρήκε στην ψυχή του μια κρυφή ψυχή που ματώνει για τον ευρωπαϊκό σοσιαλισμό;

Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Απλώς ο Τσίπρας χάνει, ξέρει ότι χάνει και φοβάται μη χάσει βαριά. Η μεταμόρφωση δεν είναι στην πραγματικότητα παρά μια στολή παραλλαγής για τις εκλογές.

Υπενθυμίζω ότι το 2015 που κέρδιζε, ο ίδιος άνθρωπος δεν είχε κανένα πρόβλημα να εκστομίσει ό,τι παπάρα περνούσε από το μυαλό του για να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο: ότι δεν έχει καμία σχέση με εκείνο που έχει ντυθεί σήμερα!  

Τώρα είναι έτοιμος να κλάψει στην αγκαλιά του Ακη και να μερακλώσει το βράδυ τραγουδώντας «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες…».

Υπό αυτή την έννοια, η αείμνηστη μητέρα μου αποδείχτηκε σοφότερη από τον σημερινό Πρωθυπουργό. Τουλάχιστον δεν με έστειλε στην έρημο να τριγυρνάω πάνω σε καμήλες.

Αυτό «το Καρναβάλι του ΣΥΡΙΖΑ» μπορεί και απασχολεί τις κουβέντες μόνο επειδή στηρίχτηκε σε τρεις κατηγορίες πρόθυμων κλακαδόρων.

Πρώτον, τους εξαγορασμένους. Οσους δηλαδή προθυμοποιήθηκαν να προσφέρουν στον Τσίπρα μια νέα συνείδηση έναντι υπουργικών ή άλλων ανταλλαγμάτων, των ιδίων ή των συζύγων τους.

Δεύτερον, τους απελπισμένους. Οσους δηλαδή ψάχνουν κάποιους ρόλους ή μερικά λεπτά δημοσιότητας στο όνομα «της συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων» και λοιπές φούσκες.

Τρίτον, τα νούμερα. Ολοι καταλαβαίνουμε τι και ποιους εννοώ.

Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, τίποτε από αυτά δεν θα αποδώσει.

Ούτε ο Τσίπρας θα αποφύγει την ήττα. Ούτε θα την κάνει μικρότερη αν ντυθεί Μπίστης ή Μωραΐτης. Ούτε θα καταλήξει αλλού από εκεί που ξεκίνησε.

Διότι το πρόβλημά του δεν είναι με ποια ρούχα ή με ποιες παρέες θα χάσει. Αλλά πως θα χάσει.

Είναι ένα πρόβλημα καθαρά στρατηγικό: όχι τι θα ντυθεί τις Απόκριες αλλά τι θα κάνει την επόμενη μέρα.

Διότι αν χάσει τις εκλογές δεν θα κληθεί να πάρει μέρος σε χορό μασκαρεμένων αλλά σε ένα σκληρό πάρτι επιβίωσης. Του ίδιου και του κόμματός του.

Είμαι βέβαιος ότι το έχει συνειδητοποιήσει και ότι αυτό ακριβώς επεξεργάζεται μέσα από όλες τις μεταμφιέσεις που χρησιμοποιεί.

Αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι οι μεταμφιέσεις θα τον βοηθήσουν. Συνήθως το αυθεντικό αποδεικνύεται ανθεκτικότερο από τη μίμησή του. Οσο ταλαντούχος κι αν είναι ο μίμος.

Η δημοκρατία του Πολάκη

Ο Γούντροου Γουίλσον έλεγε ότι η δημοκρατία δεν είναι τόσο μια μορφή διακυβέρνησης, όσο ένα σύνολο αρχών. Ομολογώ ότι δύσκολα μπορώ να διακρίνω τις αρχές και τις αξίες που μας ενώνουν με τον Πολάκη και την παρέα του.
Υπό αυτή την έννοια, δεν υπάρχει κοινό πεδίο συζήτησης. Ούτε τα αυτονόητα δεν συμπίπτουν μεταξύ μας.
Δεν υπάρχει ζήτημα αξιολόγησης. Ούτε καν διαλόγου.
Δεν τίθεται θέμα επιχειρημάτων. Ακόμη και συμψηφισμών ή αντεγκλήσεων.
Καλώς ή κακώς, με συγκεκριμένες πράξεις και συμπεριφορές, ο Πολάκης και η παρέα του δεν μετέχουν στον δημοκρατικό πολιτισμό των Ελλήνων.
Συνεπώς δεν έχω τίποτα να κρίνω, ούτε καν να αντιδικήσω.
Μόνο σιωπή. Και υπομονή!