Ο Χρίστος Κυθρεώτης είναι έτοιμος για το μέλλον, έγραφα από αυτή τη στήλη όταν κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του, η συλλογή διηγημάτων Μια χαρά (2014). Και τούτο όχι μόνο γιατί έχει επεξεργαστεί άρτια τις αφηγηματικές του φωνές, δίνοντας εκτός των άλλων και μια υποβλητική χροιά στη λειτουργία τους (ακριβώς γιατί ραγίζουν και σπάνε πρόωρα, ανίκανες να αρθρώσουν ένα ζωτικό νόημα), αλλά και επειδή έχει χτίσει πυκνά τις συνθέσεις του, χωρίς να επιτρέψει την παραμικρή κακοτεχνία στον σκελετό της οικονομίας τους.
Επαίρομαι να πω ότι εκείνη η πρόβλεψη επιβεβαιώνεται πανηγυρικά με το ανά χείρας μυθιστόρημα, όπου η συνθετική ικανότητα του Κυθρεώτη δοκιμάζεται σε αναπεπταμένο πεδίο, περνώντας με επιτυχία ένα κατά τεκμήριον δύσκολο τεστ. Τι παρακολουθούμε άραγε εδώ; Μα, κάτι που αποτελεί κατάκτηση της ευρωπαϊκής και της βορειοαμερικανικής λογοτεχνίας ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα με τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις, ή (αρκετά αργότερα) με το Μπιλιάρδο στις εννιάμισι του Χάινριχ Μπελ: μια ημέρα που εξαπλώνεται σε ένα ολόκληρο μυθιστόρημα – η 16η Ιουνίου 1904 για τον Λέοπολντ Μπλουμ του Τζόις και η 6η Σεπτεμβρίου 1958 για τον Χάινριχ Φάμελ του Μπελ. Για τη μυθιστορηματική ημέρα του Αντώνη Σπετσιώτη του Κυθρεώτη θα πρέπει να φτάσουμε στις 20 Ιουνίου 2014, παραμονή του θερινού ηλιοστασίου, της μεγαλύτερης ημέρας του χρόνου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
