Η μέθοδος Γουίλ Σμιθ

«Ολοι μας έχουμε απραγματοποίητα όνειρα» θεωρεί ο Γουίλ Σμιθ. «Το μυαλό όλων μας στροβιλίζεται γύρω από πράγματα τα οποία γνωρίζουμε ότι αν μας δινόταν η κατάλληλη ευκαιρία, θα μπορούσαμε να τα κάνουμε». Στην περίπτωση του Ρίτσαρντ Γουίλιαμς και των δύο θυγατέρων του, Βίνους και της Σερένα, η αλήθεια είναι ότι πολύ λίγα πράγματα θα μπορούσαν να υλοποιηθούν. Γιατί, βέβαια, ακόμα και αν ξέρουμε ότι μπορούμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για την επίτευξη και υλοποίηση του ονείρου, οι συνθήκες πολλές φορές δεν μας επιτρέπουν την κατάκτησή του. «Με το πνεύμα και την αποφασιστικότητά τους αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να  ξεπεράσουν όλες τις δυσοίωνες συνθήκες που είχαν μπροστά τους και όχι απλώς να πετύχουν αλλά να βρεθούν στην κορυφή του κόσμου». Γι’ αυτό, εξάλλου, ο Γουίλ Σμιθ πιστεύει ότι «η ιστορία της οικογένειας Γουίλιαμς είναι η ιστορία του Αμερικανικού Ονείρου».

Με τα παραπάνω ο διάσημος αφροαμερικανός ηθοποιός και παραγωγός αναφέρθηκε στο θέμα της τελευταίας ταινίας του, «Η μέθοδος των Γουίλιαμς» («King Richard»), κατά τη διάρκεια της διαδικτυακής συνέντευξης που πριν από λίγο καιρό παραχώρησε για την προώθησή της. Η «Μέθοδος των Γουίλιαμς» έχει προκαλέσει αρκετό θόρυβο στην Αμερική. Για τον ρόλο του Ρίτσαρντ Γουίλιαμς ο Σμιθ κέρδισε μία υποψηφιότητα για τη Χρυσή Σφαίρα Ανδρικής Ερμηνείας σε Δραματική Ταινία και αναμένεται να φτάσει, για ακόμη μία φορά, στα Οσκαρ (αν γίνει αυτό θα είναι η τρίτη του υποψηφιότητα στην κατηγορία του Α΄ ανδρικού ρόλου μετά το 2002 με το «Αλι» και το 2007 με το «Κυνήγι της ευτυχίας»).

Στη «Μέθοδο των Γουίλιαμς» που σκηνοθέτησε ο Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν με παραγωγό τον ίδιο τον Σμιθ, ο τελευταίος υποδύεται τον πατέρα των αδελφών Βίνους και Σερένα Γουίλιαμς, οι οποίες ξεκινώντας κυριολεκτικά από το μηδέν κατάφεραν, με τη βοήθειά του, να γίνουν παγκόσμια σύμβολα του γυναικείου τένις. Η Βίνους, που γεννήθηκε το 1980, μετρά 49 τίτλους και έχει υπάρξει νούμερο 1 στον κόσμο για αρκετές εβδομάδες. Ακόμη πιο διάσημη είναι η κατά έναν χρόνο μικρότερη αδελφή της, Σερένα, επίσης πρώην Νο 1 (για 319 εβδομάδες), με 75 τίτλους στο ενεργητικό της. Και οι δύο θεωρούνται ιερά τέρατα της αντισφαίρισης.

Σύμφωνα με την ταινία, που γυρίστηκε με τις ευλογίες των δύο αθλητριών, ρόλο-κλειδί για αυτή τους την επιτυχία είχε ο πατέρας τους, Ρίτσαρντ Γουίλιαμς, ο εμπνευστής και αργότερα μάνατζέρ τους. Σύνθετος και απρόβλεπτος χαρακτήρας, άνθρωπος του ενστίκτου αλλά και του μεθοδικού προγραμματισμού, ο Γουίλιαμς ακολουθούσε πάντα τη δική του, ανορθόδοξη τακτική, την οποία υπερασπιζόταν ανυποχώρητα, με πείσμα και πάθος. «Με γοήτευσε το γεγονός ότι ο Ρίτσαρντ υπήρξε κάτι σαν προφήτης της επιτυχίας για τις κόρες του» είπε ο Σμιθ. «Προτού ακόμα τα κορίτσια του γεννηθούν είχε την πεποίθηση ότι μπορούσε να μετατρέψει τα παιδιά του σε πρωταθλητές και κατάρτισε κατά γράμμα όλο το πρόγραμμά τους εκ των προτέρων. Και ήταν αμετακίνητος σε αυτό που είχε σχηματίσει  στο μυαλό του. Κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατον. Και αυτός ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο ήθελα να πω την ιστορία του».

Το ενδιαφέρον με τον χαρακτήρα του Γουίλιαμς είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ το καλύτερο παιδί του κόσμου. Ο ίδιος δεν ήταν πραγματικά καλός σε καμία δουλειά, αφήνοντας τη σύζυγό του Ορασίν (Ονζόν Ελις) να φέρνει το φαγητό στο τραπέζι. Είχε υπάρξει άπιστος και το παρελθόν του έκρυβε πολύ μυστήριο και σκοτάδι. Αν όμως σε κάτι ήταν «άπιαστος», αυτό ήταν η πίστη στο όραμα και παράλληλα είχε το ταλέντο της «καπατσοσύνης», τον τρόπο, με άλλα λόγια, να παρασύρει τους γύρω του να τον ακολουθήσουν. Και αν τα κατάφερε ήταν επειδή είχε φροντίσει να μεταφέρει στην οικογένειά του μια «ελευθερία πνεύματος ικανή να αντιμετωπίσει κάθε εμπόδιο που θα έβρισκε μπροστά της. Το θαύμα μπορεί να γίνει μόνο αν πιστέψεις στον εαυτό σου» θεωρεί ο Γουίλ Σμιθ. «Συνεπώς, μέσω του συστήματος του Ρίτσαρντ, οι Γουίλιαμς δεν είχαν ποτέ την αίσθηση ότι παγιδεύτηκαν από οτιδήποτε άλλο πέρα από την ικανότητά τους να δεσμεύονται στον στόχο, να εργάζονται σκληρά και να αγαπούν ο ένας τον άλλον. Αυτό το σύστημα πεποιθήσεων είναι ισχυρό και εξαιρετικά παραγωγικό. Νομίζω ότι ένα τέτοιο πνεύμα δεν μπορεί να παγιδευτεί ποτέ και πουθενά».

Η ικανότητα του αφροαμερικανού σταρ επιτυχιών όπως «Τα κακά παιδιά» (1995), η «Ημέρα Ανεξαρτησίας» (1996) και «Οι άνδρες με τα μαύρα» (1997), να «μυρίζεται» σενάρια που έχουν όλα τα στοιχεία ώστε να γίνουν ταινίες με ενδιαφέρον, έχει φανεί από πολύ παλιά. Από τα μέσα της δεκαετίας του 2000 μέχρι τις μέρες μας, ο ηθοποιός έχει αναμειχθεί στην παραγωγή (και στους πρωταγωνιστικούς ρόλους) πολλών ταινιών που έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Ανάμεσά τους ο «Hitch: Ο μετρ του ζευγαρώματος» (2005), όπως και το «Κυνήγι της ευτυχίας» (2006). Αυτή την περίοδο γυρίζεται μια κινηματογραφική μεταφορά του «Αλχημιστή» του Πάουλο Κοέλιο στην οποία δεν παίζει ο ίδιος ο Σμιθ, ενώ ένα από τα αρκετά σχέδιά του είναι το «The Council» (Ο Συνήγορος), η ιστορία ενός επταμελούς εγκληματικού συνδικάτου Αφροαμερικανών που είχε τεράστια δύναμη στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης τη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Κέντρο βάρους αυτής της ιστορίας θα είναι ο Νίκι Μπαρνς, που οι «New York Times» βάφτισαν «Mr. Untouchable»
(Ο κύριος Απιαστος) και τον οποίο θα υποδυθεί ο ίδιος ο Σμιθ.

Μπαμπάς μπροστά και πίσω από τις κάμερες

Σε ό,τι αφορά τη «Μέθοδο των Γουίλιαμς», δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Σμιθ αναλαμβάνει τον ρόλο ενός αφοσιωμένου πατέρα στον κινηματογράφο, έχει μάλιστα υποδυθεί σε δύο ταινίες τον πατέρα του πραγματικού του γιου, Τζέιντεν – «Το κυνήγι της ευτυχίας» και «After Earth» (2013). Τον επηρέασαν άραγε οι προσωπικές εμπειρίες του ως πραγματικού πατέρα (τριών παιδιών) ενώ υποδυόταν τον Ρίτσαρντ Γουίλιαμς; Εκανε μήπως συγκρίσεις; «Ενας από τους λόγους για τους οποίους κάνω τις επιλογές που κάνω», είπε ο Σμιθ, «είναι επειδή θέλω να μαθαίνω καινούργια πράγματα, ενδιαφέροντα πράγματα που ενδεχομένως να μην είχαν ποτέ περάσει από το μυαλό μου. Και αυτό που έμαθα παίζοντας τον Ρίτσαρντ Γουίλιαμς είναι έναν πρωτόγνωρο τρόπο πατρότητας, κάτι εντελώς διαφορετικό για εμένα. Τόσο η Σερένα όσο και η Βίνους Γουίλιαμς δεν είχαν το τένις μέσα τους – αν δεν τους ωθούσε κάποιος ίσως και να μη μάθαιναν ποτέ τένις. Ο Ρίτσαρντ, κατά κάποιον τρόπο, τους επέβαλε το τένις, οι πιεστικές μέθοδοί του έφθαναν σχεδόν το επίπεδο της τιμωρίας! Αλλά την ίδια ώρα κατάφερε να τους επιβάλει και τη σχεδόν θεϊκή πίστη ότι μπορούν να τα καταφέρουν, κατάφερε να τις κάνει να πιστέψουν στον εαυτό τους και να μην αντιμετωπίσουν ποτέ το τένις σαν αγγαρεία. Oμως ο Ρίτσαρντ δεν προσέγγισε τις κόρες του με τη λογική τού «είμαι ο πατέρας σας, άρα θα κάνετε αυτό που σας λέω, τελεία και παύλα». Αντιθέτως, η μέθοδός του ήταν να πιστέψουν ότι θα τα καταφέρουν γιατί μπορούν! Και το λέω αυτό με την εμπειρία της ανατροφής σε μια οικογένεια στρατιωτικών όπου συνήθως δεν υπάρχουν δημοκρατικές διαδικασίες».