Γλώττα λανθάνουσα

«Την ώρα που οι μετοχές της εταιρίας διαπραγματεύονται σε υψηλές τιμές, στους εκμεταλλευόμενους από την εταιρία υποβόσκει η ελπίδα για συμμετοχή. Και οι φίλοι τους δεν αργούν. Αμεσα το επικοινωνούν σε όλους. Θέλουν συνεχώς να συνδράμουν στην προσπάθεια ενεργούς συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη της επιχείρησης και μάλιστα αρχής γενομένης από αύριο».

Αν διαβάζοντας την παραπάνω παράγραφο δεν αισθανθήκατε ενοχλήσεις στο στομάχι (για γλωσσικούς, όχι ιδεολογικούς, λόγους) να το κοιτάξετε. Γιατί οι μετοχές μπορεί να τυγχάνουν διαπραγμάτευσης αλλά οι ίδιες δεν διαπραγματεύονται τίποτα. Γιατί οι εκμεταλλευόμενοι είναι αυτοί που εκμεταλλεύονται κάτι ή κάποιους. Εκμεταλλευόμενοι δεν είναι αυτοί που υφίστανται εκμετάλλευση (συνειρμικά θυμάμαι το – άσχετο – ανέκδοτο ότι στον καπιταλισμό ο άνθρωπος εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο ενώ στον σοσιαλισμό το αντίστροφο).

Γιατί η ελπίδα δεν βόσκει κάτω από τίποτα. Ισως αχνοφαίνεται, δηλαδή υποφώσκει.

Γιατί το άμεσα αναφέρεται στον τρόπο, όχι στον χρόνο. Δηλαδή όχι έμμεσα. Το αμέσως αναφέρεται στον χρόνο.

Επικοινωνείτε με κάποιους συζητώντας, τηλεφωνώντας, έστω με νοήματα. Αλλά ποτέ δεν επικοινωνείτε κάτι. Αυτό το κάτι μπορείτε να τους το πείτε.

Το συνδράμω προέρχεται από το ρήμα συντρέχω. Μπορείτε να συνδράμετε έναν φίλο σας σε κάποια προσπάθεια αλλά αυτό σημαίνει ότι θα το κάνετε μία φορά. Αν προτίθεστε να το κάνετε συνεχώς τότε θα συντρέχετε ή, αν σας ξενίζει, θα παρέχετε τη συνδρομή σας.

Ξέρετε, υπάρχουν και τα δευτερόκλιτα. Η ενεργός συμμετοχή, της ενεργού συμμετοχής. Υποθέτω σας μπλέκει η ευγενής συμμετοχή. Για να ξεπεράσετε τυχόν πρόβλημά σας με τα τριτόκλιτα μη μετατρέπετε σε τριτόκλιτα τα δευτερόκλιτα.

Τέλος, η αρχή έχει γίνει από αύριο; Κάτι δεν πάει καλά χρονικά. Προφανώς όσοι το λένε εννοούν «γενησομένης», και αν ακούγεται πολύ καθαρευουσιάνικο ας το πουν περιφραστικά «που θα γίνει».

Λεπτομέρειες ίσως πείτε. Ναι, αλλά τις ακούμε και στις ειδήσεις, τις ακούμε και από τους «ανταποκριτές μας», τις διαβάζομε σε κείμενα. Δηλαδή η γλώσσα μας, στα πιο απλά πράγματα, απειλείται εκ των ένδον, απειλείται συχνά από τον δημόσιο λόγο. Ούτε καν από τον «αμερικάνικο πολιτιστικό ιμπεριαλισμό». Ας αρχίσουμε να αντιδράμε. Τουλάχιστον κοροϊδεύοντας ανοιχτά!

Ο κ. Σπύρος Καβουνίδης είναι δρ πολιτικός μηχανικός.