Τα τελευταία χρόνια, το ιταλικό ποδόσφαιρο μετασχηματίζεται ραγδαία όσον αφορά το ιδιοκτησιακό. Την επόμενη σεζόν, οι 19 από τις 40 ομάδες της Serie A και της Serie B ανήκουν σε ξένους επενδυτές ή επενδυτικά funds.
Η πιο πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή της Μόντσα, η οποία πέρασε από τον έλεγχο της Fininvest των Μπερλουσκόνι στα χέρια του αμερικανικού fund Beckett Layne Ventures.
Οι περισσότεροι επενδυτές στο ιταλικό ποδόσφαιρο αποφεύγουν τους «μεγάλους» συλλόγους με πολλούς οπαδούς και απαιτήσεις τίτλων, επιλέγοντας αντιθέτως μικρομεσαίες ομάδες που είναι φθηνότερες ενώ προσφέρουν υψηλότερες προσδοκίες κερδοφορίας μέσω μεταπωλήσεων. Η Μόντσα, π.χ., πουλήθηκε έναντι 45 εκατ. ευρώ – κάτω από τον περσινό της τζίρο, λόγω υποβιβασμού. Οι επενδυτές προτιμούν να αγοράσουν φθηνά και να ρισκάρουν για άνοδο, παρά να πληρώσουν ακριβά για έναν σύλλογο πρώτης κατηγορίας με τον συνεχή φόβο της πτώσης και της απώλειας εσόδων.
Οι παράγοντες
Εκτός από το χαμηλό κόστος, τα funds αναζητούν και άλλους παράγοντες: πόλεις με διεθνή απήχηση, ιστορική βάση φιλάθλων και υγιές τοπικό επιχειρηματικό περιβάλλον.
Η απουσία πίεσης για κατάκτηση τίτλων κάνει τη διαχείριση ευκολότερη. Αντί να υποχρεώνονται να διατηρούν αστέρες ή να στοχεύουν σε τρόπαια, οι ξένοι ιδιοκτήτες μπορούν να επικεντρωθούν στη δημιουργία υπεραξιών μέσω μεταγραφών, όπως με την πώληση νεαρών παικτών σε αγορές με μεγάλη αγοραστική δύναμη (Premier League, Σαουδική Αραβία).
Η στρατηγική εξόδου των funds προϋποθέτει αύξηση της αξίας του συλλόγου – είτε μέσω ανόδου κατηγορίας είτε μέσω ανάπτυξης εμπορικών και τηλεοπτικών εσόδων.
Εν κατακλείδι, το ιταλικό ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί σε ένα πεδίο επενδύσεων με προοπτικές. Οι ξένοι επενδυτές δεν έρχονται από αγάπη για την ομάδα, αλλά για την προοπτική κέρδους. Και για πολλούς, το πραγματικό «πρωτάθλημα» παίζεται όχι εντός των τεσσάρων γραμμών, αλλά στους ισολογισμούς και στις πωλήσεις με υπεραξία.
