Τα δημόσια πρόσωπα, συνηθίζουμε να λέμε, δεν έχουν δικαίωμα στην ιδιωτικότητα. Στην προσωπική άποψη, έχουν; Και αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις; Είναι άραγε δόκιμη η επιλογή του υπουργού Υγείας να μοιραστεί την τραμπική του προσέγγιση στο θέμα της οπλοκατοχής; Και ήταν, αλήθεια, τώρα η κατάλληλη στιγμή να πει ο κ. Γεωργιάδης πόσο του αρέσει το αμερικανικό μοντέλο και πόσο του αρέσει «οι άνθρωποι να είναι αξιόμαχοι και να μπορούν να υπερασπιστούν την ελευθερία τους»;
Μια αθώα προσέγγιση ίσως σπεύδει να του πιστώσει συνέπεια. Αφού τα ίδια λέει εδώ και χρόνια. Βέβαια, ενώ ο υπουργός τώρα λέει πως, αν και είναι υπέρ των όπλων, αυτό που συμβαίνει στην Κρήτη είναι κάτι άλλο, γιατί τα όπλα είναι παράνομα, σε βίντεο του 2015 εμφανίζεται να λέει πως του φαίνεται σχεδόν αστείο ότι κάποιοι πολιτικοί είπαν «πάμε να πάρουμε τα όπλα από την Κρήτη». Στα Βορίζια όμως, τις τελευταίες μέρες δεν γελάει κανείς.
Μια πιο υποψιασμένη οπτική θα έλεγε πως ο υπουργός – και αντιπρόεδρος, ας μην το ξεχνάμε, της Νέας Δημοκρατίας – ξέρει πολύ καλά τι κάνει όταν κλείνει το μάτι στους φιλοτραμπικούς. Δεν είναι αμελητέο το ακροατήριο αυτό στη χώρα μας. Τρέφεται από την καχυποψία προς το «σύστημα» και σίγουρα έλκεται από την ψευδαίσθηση της μάτσο πυγμής του vigilante. Και πότε επιλέγει να τα πει όλα αυτά; Παραμονές κυβερνητικών εξαγγελιών για αυστηροποίηση του πλαισίου οπλοκατοχής. Αν αυτό δεν είναι αντιφατικό, τότε τι είναι;
Πρέπει, αλήθεια, να μπούμε στην ουσία του πράγματος; Εχει καμία αξία να πούμε πως στην Αμερική η οπλοκατοχή είναι ένα συνταγματικό απολίθωμα που με τον μανδύα του δικαιώματος πληρώνεται κάθε χρόνο με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας και με τα εκατομμύρια του πανίσχυρου λόμπι NRA; Αυτό το μοντέλο αρέσει τον υπουργό; Και αφού του αρέσει; Μήπως θεωρεί σκόπιμο να ανοίξουμε συζήτηση για πιθανή «εισαγωγή» του στη χώρα μας;
Δεν θα ήταν κακό να αλλάξει άποψη ο κ. Γεωργιάδης. Στο κάτω κάτω έτσι μετριέται η πολιτική ωριμότητα: όχι με την εμμονή στο λάθος, αλλά με το θάρρος της μετατόπισης. Το ξέρει κι ο ίδιος και το έχει ξανακάνει δημόσια με τα του αντισημιτισμού. Τότε, βλέπεις, το επέβαλε η ανάγκη του πολιτικού του rebranding.
Αφού όμως σήμερα δεν τον συγκρατεί η συναίσθηση της ευθύνης που απορρέει της πολιτικής του ιδιότητας, μήπως θα έπρεπε να του το επιβάλει η τόσο ευρύχωρη και γενναιόδωρη πολιτική του στέγη;
Αλλο η προσωπική άποψη του πολίτη και άλλο η δημόσια τοποθέτηση του υπουργού. Τι θα γίνει αν αύριο άλλος υπουργός αποφασίσει ότι η «προσωπική του άποψη» είναι υπέρ της απαγόρευσης των αμβλώσεων ή υπέρ της θανατικής ποινής; Πού μπαίνει το όριο;
