«Ο Πάπας εξέφρασε την επιθυμία του να εμβαθύνει τον διάλογο με τον κόσμο του κινηματογράφου, και ιδιαίτερα με ηθοποιούς και σκηνοθέτες, διερευνώντας τις δυνατότητες που προσφέρει η καλλιτεχνική δημιουργικότητα στην αποστολή της Εκκλησίας και στην προώθηση των ανθρώπινων αξιών» έλεγε η ανακοίνωση του Βατικανού το περασμένο Σάββατο.
Αφορμή της ανακοίνωσης ήταν η παρουσίαση στα ΜΜΕ μιας μίνι λίστας των αγαπημένων ταινιών του Πάπα Λέοντα ΙΔ, του αμερικανικής εθνικότητας κατά κόσμον Ρόμπερτ Φράνσις Πρέβοστ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι όλες, παρά το τραγικό φόντο ή φινάλε τους, έχουν μια feelgood διάθεση και ότι όλες πλην μιας είναι αμερικανικές παραγωγές.
Η μη αμερικανική είναι η ιταλική ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι «Η ζωή είναι ωραία» (La vita è bella, 1997), θέμα της οποίας το… Ολοκαύτωμα. Στην πολυβραβευμένη ταινία για την οποία ο Μπενίνι κέρδισε το Οσκαρ Α ρόλου (η ταινία βραβεύτηκε και με το Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας) ο Ιταλός ηθοποιός και σκηνοθέτης υποδύεται τον Γκουίντο, έναν πατέρα που προσπαθεί να προστατεύσει τον ανήλικο γιό του (Τζόρτζιο Κανταρίνι) από τις θηριωδίες των ναζί.
Εχει ενδιαφέρον ωστόσο που ο σχολιασμός στην βρετανική εφημερίδα The Guardian για αυτή την επιλογή, έχει μια ειρωνική διάθεση, καθώς οι σχέσεις της Καθολικής Εκκλησίας στην Ιταλία με τον ναζισμό ήταν αρκετά αρμονικές.
Η ζωή είναι ωραία
Φαίνεται πάντως ότι οι οικογενειακές αξίες κυριαρχούν στις προτιμήσεις του Πάπα. Στην κλασική ταινία του Φρανκ Κάπρα «Μια υπέροχη ζωή» (It’s a wonderful life, 1946) που επίσης ανήκει στην τετράδα των αγαπημένων του, ο Τζέιμς Στιούαρτ θα περάσει ανάμεσα από την Σκύλλα και την Χάρυβδη προκειμένου να σταθεί όρθιος στο πλευρό της φαμίλιας που τον χρειάζεται, την γυναίκα του (Ντόνα Ριντ) και τα τρία παιδιά τους.
Μια υπέροχη ζωή
Η οικογένεια βρίσκεται στον πυρήνα και της ταινίας «Συνηθισμένοι άνθρώποι» (Ordinary people, 1980) πρώτη ταινία που σκηνοθέτησε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ που πέθανε πριν από λίγο καιρό.
Η εν λόγω ταινία που κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας, έδωσε νέες διαστάσεις στο οικογενειακό δράμα παρακολουθώντας την προσπάθεια δύο γονέων (Ντόναλντ Σάδερλαντ, Μαίρη Τάιλερ Μουρ) να στηρίξουν τον «προβληματικό», πάσχοντα από κατάθλιψη νεότερο γιό τους (Τίμοθι Χάτον). Ο θάνατος του αδελφού του στοιχειώνει και τους τρεις.
Συνηθισμένοι άνθρωποι
Στην τετράδα των αγαπημένων ταινιών του Πάπα θα βρούμε τέλος και την περίφημη «Μελωδία της ευτυχίας» (The sound of music, 1965) του Ρόμπερτ Γουάιζ που επίσης βραβεύθηκε με Οσκαρ καλύτερης ταινίας. Εκεί η Τζούλι Αντριους υποδύεται μια …καλόγρια που αναλαμβάνει την εκπαίδευση των γιών του Κρίστοφερ Πλάμερ. Φόντο εδώ ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος που στην Ελβετία όπου το στόρι εκτυλίσσεται είχε την εικονα παραδείσου…
Όλα γαλήνια. Μήπως είναι προτιμότερο να θυμόμαστε έτσι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μελωδία της ευτυχίας
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει η επιλογή του Πάπα δίπλα στις επιλογές του προκατόχου του Φραγκίσκου, ο οποίος ήταν μάλλον περισσότερο του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και του cinema d’ auteur. Τρία αριστουργήματα και όχι απλώς ευρωπαϊκά αλλά και Ιταλικά, βρίσκονταν αγαπημένες του: ο «Γατόπαρδος» του Λουκίνο Βισκόντι, η «Ρώμη ανοχύρωτη πόλη» του Ρομπέρτο Ροσελίνι και το «Λα Στράντα» του Φεντερίκο Φελίνι.
