Ο Διονύσης Σαββόπουλος στο «Σπίτι με το MEGA» – Οι αφηγήσεις και οι ιστορίες πίσω από τα τραγούδια

«Γεια σας, χαρούμενος που ανταμώνουμε σε αυτές τις μουσικές βραδιές που διοργανώνει το μεγάλο κανάλι. Τόσο εγώ, όσο και οι συνεργάτες μου, σας ευχόμαστε μία φωτεινή νύχτα, ασπαζόμαστε τα μαγουλάκια σας και καλά να τα περάσετε». 

Με αυτή την αμεσότητα, και την γλυκύτητα καλωσόριζε ο μεγάλος Διονύσης Σαββόβπουλος, που έφυγε χθες σε ηλικία 81 έτών, τους τηλεθεατές λίγο πριν ξεκινήσει η μοναδική του τηλεοπτική συναυλία στην εκπομπή «Σπίτι με το MEGA», στην διάρκεια της οποίας διηγήθηκε ο ίδιος, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ιστορίες από τη ζωή του, από περιστατικά, καλλιτέχνες και γεγονότα που τον ενέπνευσαν και τον διαμόρφωσαν. 

Ο Μπόμπ Ντίλαν, ο Τζό Κόκερ, η Τζάνις Τζόπλιν, η Σωτηρία Μπέλλου, το Woodstock, η φυλακή, το φωτιστικό στο κελί της απομόνωσης που ήταν ίδιο με εκείνο στο σαλόνι του πατρικού του σπιτιού, όλα τους αφορμές για να γράψει ο λατρεμένος μας «Νιόνιος» τα τραγούδια που καθόρισαν τρεις ολόκληρες γενιές Ελλήνων. 

Μαζί του στο πλατό, ξεχωριστοί και αγαπημένοι καλλιτέχνες που άφησαν το δικό τους αποτύπωμα στη βραδιά. Ο Μανώλης Μητσιάς, ο Χρήστος Δάντης, η Βιολέτα Ίκαρη, οι Mente Fuerte, καθώς και οι νεαρές Κλαυδία Παπαδοπούλου και  Αλεξάνδρα Σιετή.

Δίπλα του όπως πάντα, οι συνεργάτες του μουσικοί, που για χρόνια αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι των έργων του, ο Σάκης Ντοβόλης, ο Γιώτης Κιουρτσόγλου και ο Σταύρος Λάντσιας.

Όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος έκλεβε τον Ντίλαν

Οι τηλεθεατές του MEGA απόλαυσαν μια πραγματικά πλούσια βραδιά, διάρκειας περισσότερο από δύο ώρες, όπου ο σπουδαίος μας τραγουδοποιός έκανε μια μίνι αναδρομή στην μουσική του πορεία.

Στην αρχή της συναυλίας μίλησε για τα ιερά τέρατα της μουσικής που τον επηρέασαν. Θυμήθηκε το Woodstock και τη γενιά που σφράγισε τη νεότητά του, το τραγούδι του Ντίλαν που είχε μεταφράσει: «Επί Woodstock στην σκηνή του οποίου, είχαν ανεβεί αυτά τα θεικά τσογλάνια Τζίμι Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν, Κόκερ, οι Who και μας έδειξαν με τη μαγεία τους, δηλαδή με το παίξιμό τους, ότι κάτω από την εξέγερση στα Πανεπιστήμια και κάτω από τις καταλήψεις και κάτω από τον χιπισμό και κάτω από τα κοινόβια υπήρχε η αξεδίψαστη δίψα. Ο πυρετός του ουρανού. Μια φλεγόμενη αγάπη αχόρταγη και ανικανοποίητη». 

Θα συνεχίσει την αφήγηση του λέγοντας: «Εμένα όλοι αυτοί με είχαν επηρεάσει από νωρίς και μάλιστα κάποια στιγμή χωρίς να το συνηδειτοποιήσω, συμβαίνει μερικές φορές, έκλεψα κάτι μουσικά μέτρα από ένα τραγούδι του Ντίλαν και τα έχωσα στο “Βιετνάμ Γιε γιε”. Ε, ναι, το έκλεψα».

«It ain’t me, babe», «Σώσε μας αγάπη», θα τραγουδούσε μετά με την Αλεξάνδρα Σιετή. 

«Ένα μπερντάκι ξύλο και τσουπ η Θεία Μάνου»

Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της βραδιάς ήταν όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος μίλησε για την φυλάκιση του. Με τον μοναδικό του ποιητικό τρόπο, κατάφερε ακόμη και αυτό το πολύ άσχημο περιστατικό της ζωής του να το περιγράψει ως κάτι το αισιόδοξο, σχεδόν αξιοζήλευτο.

«Κάποτε βρέθηκα κι εγώ στη φυλακή για πολιτικούς λόγους», είπε. «Άλλοι ταλαιπωρήθηκαν πολύ περισσότερο, αλλά κι εγώ δυσκολεύτηκα. Με είχαν ρίξει σε ένα κελί απομόνωσης, τσιμεντένιο, δυο μέτρα επί ένα. Δεν περνούσε η ώρα. Και κάποια στιγμή, βλέπω από το φεγγίτη το δωμάτιο του αξιωματικού υπηρεσίας. Από το ταβάνι κρεμόταν ένα φωτιστικό, μια μεταλλική βέργα με μια μπάλα υποπράσινη με το φως μέσα. Ήταν το ακριβώς ίδιο φωτιστικό που είχαμε στο πατρικό μου σπίτι στο σαλόνι. Δεν ξέρετε πώς μου φάνηκε. Σαν να ήρθε ένα φως από τα παιδικά μου χρόνια και να με βρήκε μέσα στη φυλακή. Ένα περίεργο πράγμα. Ένιωσα μία παρηγοριά εκείνη τη στιγμή. Βλέπετε, πολλές φορές άσχημα πράγματα, άσχημες συνθήκες, μέσα στις οροσειρές του χρόνου, μετά σου φαίνονται αλλιώς».

Και καταλήγει για εκείνη την περίοδο της ζωής του: «Εγώ, εν τέλει, έχω, μπορώ να πώ, γλυκές αναμνήσεις από την φυλακή. Διότι, με την καλή μου την καρδιά ακόμη και μέσα στη φυλακή έγραφα τραγούδια. Έτσι, με το μυαλό. Ένα μπερντάκι ξύλο, τσουπ η “Θεία Μάνου στην υγρή μας φυλακή”. Άλλο ένα μπερντάκι, “Σαν βγω από αυτή τη φυλακή”. Ολόκληρο long play φτιάξαμε η ασφάλεια κι εγώ.  Ε, ήταν δύσκολα χρόνια, ανασαίναμε με το καλάμι, που λέει και το στιχάκι, αλλά φαίνεται ήταν βαθιά η ανάσα. 

Και σειρά φυσικά είχε ο ύμνος «Δημοσθένους λέξις».

Ο Διονύσης Σαββόπουλος κατήργησε τα σύνορα στη μουσική

Καλωσορίζοντας τον Χρήστο Δάντη στο πλατό, ο Σαββόπουλος με δύο λόγια θα σβήσει τις γραμμές και τις κατηγοριοποιήσεις ανάμεσα στα τραγούδια και τη μουσική: «Αν έχεις καλή φωνή, έχεις καλή φωνή», θα πει στον νεότερο του συνάδελφο. 

Εκείνος με τη σειρά του θα τον κατατάξει ανάμεσά στους «λόγιους παρέα με τον Μπόμπ Ντίλαν και τον Άλεν Γκίνζμπεργκ». «Με γλυκαίνεις» θα σχολιάσει απλά ο Νιόνιος και θα τραγουδήσουν μαζί το «Κιλελέρ».

Μια άλλη ιστορία που καταργεί τα σύνορα στη μουσική θα διηγηθεί με πρωταγωνίστρια τη Σωτηρία Μπέλλου. 

«Κατά καιρούς έχω κάνει φιλότιμες, ας πούμε, προσπάθειες να γράψω κι εγώ ένα ζεϊμπέκικο, ένα χασάπικο, ένα τσάμικο και με την πρώτη μου προσπάθεια ψάρωσα. Είχα γράψει εκείνο το έρημο “Με αεροπλάνα και βαπόρια” και είχα φωνάξει την αξέχαστη Σωτηρία Μπέλλου να το τραγουδήσει. Ήρθε και μου το έλεγε θεϊκά. Συγκινήθηκα και από μέσα μου έλεγα “Ε να που επιτέλους κατάφερα και έγραψα κι εγώ ένα λαϊκό τραγούδι”. 

Τελειώνει το τραγούδι η αξέχαστη Σωτηρία και μου λέει “Α ρε Διονύση, με έκανες να τραγουδάω και ποπ”. Κοκάλωσα. Ε καλά, ποπ ξεπόπ πάντως το έβαλε στο ρεπερτόριό της η Σωτηρία και το έλεγε πάντοτε».

Στη συνέχεια καλωσόρισε τον Μανώλη Μητσιά και τραγούδησαν μαζί το πιο ροκ ζεϊμπέκικο στην ιστορία της ελληνικής μουσικής, το «Με αεροπλάνα και βαπόρια».

Η ιστορία πίσω από την θρυλική «Συννεφούλα»

Η βραδιά συνεχίστηκε με υπέροχα τραγούδια και συγκλονιστικές ερμηνείες όπως αυτές από την Βιολέτα Ίκαρη και τον Mente Fuerte, αλλά δεν θα παραλείψει μια παύση  για να διηγηθεί ] το πώς δημιούργησε την «Συννεφούλα», ίσως το πιο γνωστό τραγούδι από όλη του την δισκογραφία.

Γυρνώντας πίσω στα εφηβικά του χρόνια, πως είπε, η αφορμή ήταν μια ταινία του Φρανσουά Τρυφώ, στην οποία ακουγόταν ένα βαλς που του είχε μείνει στο μυαλό. 

Την ίδια εποχή, μια «τσαπερδόνα», όπως τη χαρακτήρισε με χιούμορ, τον βασάνιζε με τα παιχνίδια της. Κάπως έτσι, μέσα από εκείνο το μείγμα κινηματογράφου, έρωτα και εφηβικής αμηχανίας, γεννήθηκαν τα πρώτα στιχάκια της «Συννεφούλας».

«Κράτησα την ιδέα», είπε, «και αργότερα έβαλα άλλη μουσική, πιο ταιριαστή σε αυτούς τους ευτυχοδυστυχισμένους στίχους. Κι έγινε αυτό το τραγουδάκι».

Η συναυλία έκλεισε με τον ίδιο να τραγουδά παρέα με την Κλαυδία και την Αλεξάνδρα το «αλλόγλωσσο» -όπως το χαρακτήρισε- «Hey Jude» (Πολ Μακάρτνεϊ, Τζον Λένον). 

«Να ’μαστε καλά, να ανταμώνουμε» ευχήθηκε στο τηλεοπτικό κοινό. Διονύση Σαββόπουλε, «Καλή αντάμωση»!