Το είχα παρατηρήσει και άλλες φορές αλλά χθες στη συναυλία της Άννας Βίσση μού φάνηκε ακόμη πιο εντυπωσιακό αυτό που συμβαίνει όταν τραγουδά το κοινό σε ένα κατάμεστο από κόσμο Καλλιμάρμαρο. Οι φωνές φτάνουν στα αυτιά σου με διαφορά φάσης από τα διάφορα σημεία του σταδίου και δημιουργείται μια ανατριχιαστική αντήχηση ακόμη κι όταν οι στίχοι που κατακλύζουν την ακοή σου και σε δονούν ολόκληρο λένε «σε μιαν ώρα θα ‘χουν όλα τελειώσει / πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός / ας πεθαίναμε αγκαλιά πριν τελειώσει / ο τελευταίος χορός» και όχι «βρέχει στη φτωχογειτονιά / βρέχει και στην καρδιά μου».
Αν θεωρήσατε ωστόσο ότι αυτό ήταν κάποια μπηχτή για το ρεπερτόριο της Αννας Βίσση, κάνατε λάθος, διότι ενίοτε κάτι που φαίνεται με μια πρόχειρη προσέγγιση ευτελές και επιφανειακό καθίσταται ακριβό και πολύτιμο επειδή αγαπήθηκε πολύ και για πολύ καιρό. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην ποπ μουσική, έχει και η μαζικότητα την εγγενή αξία της.
Δεν ξέρω πάντως αν ισχύουν τα παράπονα που ακούστηκαν για τη συναυλία του Σαββάτου, αν υπήρχαν τεχνικά προβλήματα και ζητήματα με τον ρυθμό της παράστασης, όμως φαίνεται πως την Κυριακή το βράδυ όλα αυτά είχαν λυθεί και αυτό που παρουσίασε η δημοφιλής σταρ του ελληνικού τραγουδιού ήταν ένα σφιχτοδεμένο σόου που δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα τις περισσότερες από τρεις ώρες που βρέθηκε επάνω στη σκηνή.
Όσοι είχαν δει και την περσινή αντίστοιχη παράγωγη θα παρατήρησαν την προσπάθεια να γίνει πιο εντυπωσιακό το σόου με την προσθήκη μιας εξαιρετικής (και πολύ σέξι) ομάδας χορευτών και χορευτριών και με τη συμβολή της Φιλαρμόνιας Ορχήστρας Αθηνών. Λύθηκαν επίσης τα προβλήματα που είχαν δημιουργηθεί τον Οκτώβριο του 2024 με την άφιξη και την αποχώρηση των θεατών. Όλα κύλησαν ομαλά.
Star quality
Τίποτα από αυτά δεν έχει ωστόσο ιδιαίτερη σημασία διότι ένα πράγμα έχει δημιουργήσει το «φαινόμενο Αννα Βίσση» και αυτό δεν είναι άλλο από το ακαταμάχητο star quality που τη διακρίνει. Είτε αγαπάς τα τραγούδια της είτε όχι δεν υπάρχει περίπτωση να μη μείνεις με το στόμα ανοιχτό την πρώτη φορά που θα τη δεις live. Αυτό το άυλο, ανεπιτήδευτο χάρισμα που τη διακρίνει δεν κατασκευάζεται και δεν αποκτάται.
Ο τρόπος που λάμπουν τα μάτια της όταν ερμηνεύει, το πάθος και η δική της συγκινησιακή φόρτιση, η μαγκιά και η άνεση της, είναι αρκετά για να παρασύρουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο. Είναι φοβερό επίσης το πώς έχει καταφέρει πλέον να περάσει σε όλες τις γενιές, μικρά κοριτσάκια και γυναίκες κοντά στη δική της ηλικία διασκέδαζαν με την ίδια ένταση και την ίδια χαρά.
H απενοχοποίηση
Πολλοί θεωρούν ότι έχει αδικήσει την όμορφη φωνή της με τα τραγούδια που έχει πει, ούτε σε εμένα (που είμαι φαν, το ομολογώ, αν και μάλλον το είχατε καταλάβει) αρέσουν όλες οι επιλογές της (δεν αντέχω, π.χ., το «Sandre», #syggnomiAnna), αυτή την καριέρα όμως ήθελε να κάνει και αυτή έκανε και το μόνο πρόβλημα που μπορώ να εντοπίσω έχει πιο πολύ να κάνει με την ανάγκη που ένιωσε η ίδια κάποια περίοδο να νιώσει αποδεκτή και από τους κουλτουριάρηδες.
Στην Ελλάδα ούτως ή άλλως δεν έχουμε απενοχοποιημένη σχέση με τη μη σοβαροφανή μουσική μας και ευθύνεται για αυτό και η ομολογουμένως προβληματική κουλτούρα της πίστας και των μπουζουκιών. Θεωρώ ωστόσο ότι πολλά από τα μεγάλα σουξέ της Βίσση είναι έξυπνα, ευρηματικά και μελωδικά ποπ λαϊκά κομμάτια (και εκείνη τα ερμηνεύει με την ψυχή της αναγάγοντας τα σε ύμνους της καψούρας, της αγάπης ή του χωρισμού).
Η φωνή της φυσικά δεν έχει τις δυνατότητες που είχε κάποτε όμως κρατάει ακόμη γερά και λόγω πείρας γνωρίζει καλά και πως να τη χρησιμοποιεί στο έπακρο, η μπάντα της είναι πολύ καλή, η σχέση της με τους μουσικούς της ακόμη καλύτερη. Αν κάτι μου έλειψε ίσως από τη συγκεκριμένη βραδιά ήταν ένα λίγο πιο ανατρεπτικό setlist (δεν κουράστηκα καθόλου, παρά τη μεγάλη διάρκεια, όμως δεν εξεπλάγην και από κάτι).
Θα ήθελα να πω και κάτι ακόμη: καταλαβαίνω τη σημασία της καρμικής σχέση της με τον Νίκο Καρβέλα και θεωρώ αυτονόητο ότι θα τον ξεχωρίζει και θα τον τιμά, όμως πολλά από τα hits που είπε χθες, το «Τρένο», το «Έχω πεθάνει για σένα», το «Στην Πυρά», δεν τα έχει γράψει εκείνος και μια πολύ μικρή (ούτε καν ονομαστική) αναφορά και στους λίγους άλλους δημιουργούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί μέσα στα χρόνια θα ήταν μια ωραία κίνηση γενναιοδωρίας.
Ψιλά γράμματα αυτά για μια τόσο ευφορική βραδιά που από σύμπτωση μας έδωσε την ευκαιρία να γιορτάσουμε για λίγο, τόσες χιλιάδες άνθρωποι παρέα σε ένα εμβληματικό τοπόσημο της Αθήνας, τη νίκη της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ επί της Φινλανδίας που έφερε την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ, όταν η Βίσση έφερε μια τεράστια ελληνική σημαία στη σκηνή τραγουδώντας την «Ψυχεδέλεια».
