«Την ώρα που το Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους «τρέχει» την 48η διοργάνωσή του στη Δράμα, ο βίος ενός από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του, του Τάσου Γουδέλη, σταμάτησε.»
Η εύστοχη παρατήρηση βρίσκεται στην εισαγωγή της ανακοίνωση της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου για τον θάνατο του Τάσου Γουδέλη στην οποία ήταν μέλος ως κριτικός κινηματογράφου.
Πραγματικά, ο Γουδέλης είχε σταθεί με κάθε τρόπο δίπλα σε κάθε βήμα του Φεστιβάλ Δράμας. Είχε ασταμάτητη παρουσία, συμμετείχε σε κριτικές επιτροπές, είχε και συμμετοχή ως διαγωνιζόμενος.
Ο ρόλος του στα Γράμματα και τις Τέχνες όμως ήταν πολύ πιο πλούσιος. Πέρα από κάθε τι, υπήρξε ένας σημαντικότατος χειριστής της σκέψης και του λόγου.
Συνεκδότης, μαζί με τον Κώστα Μαυρουδή, του περιοδικού «Δέντρο», όπου φιλοξενήθηκαν τα κριτικά του κείμενα, πέρασε ευδοκίμως και στο χώρο της συγγραφής με πρώτο βιβλίο του τα «Αρπακτικά».
Η συνέχεια του επεφύλασσε τη βράβευση με το Κρατικό βραβείο διηγήματος και το βραβείο διηγήματος του περιοδικού «Διαβάζω» για τη «Γυναίκα που μιλά». Ξεχωριστή θέση στην ελληνική λογοτεχνία πήραν και οι έξοχες «Οικογενειακές ιστορίες», μια μεστή άσκηση σύγχρονης γραφής, όπως και άλλα συγγραφικά του πονήματα.
Ως κριτικός κινηματογράφου και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (Π.Ε.Κ.Κ.) μερίμνησε πάντα για την ανάλυση θεωρητικών ζητημάτων της έβδομης τέχνης, με τη γραφή ως κύριο όπλο του.
«Η ιδιαίτερη καλλιέπεια των κειμένων του ήταν αυτή που του χάριζε την εκτίμηση όλου του κινηματογραφικού χώρου και από μια στιγμή και μετά και του λογοτεχνικού» αναφέρεται επίσης στην ανακοίνωση της ΠΕΚΚ..
Ως τις τελευταίες του στιγμές, ο Γουδέλης συμμετείχε ενεργά, με προσωπική παρουσία και συμμετοχή στα διοικητικά συμβούλια της Π.Ε.Κ.Κ., «και έδειξε τον τρόπο με τον οποίο ένας δημιουργός -είτε ως συγγραφέας είτε ως κριτικός- γνωρίζει να τιμά το πιο αιχμηρό όργανό του, τη γραφή» κλείνει η ανακοίνωση της Ενωσης..
Μαζί με την Π.Ε.Κ.Κ. αποχαιρετώ και εγώ τόσο ως μέλος της αλλά και ως κάτι παραπάνω θέλω να πιστεύω, τον αξιόλογο άνθρωπο που με είχε βοηθήσει προσωπικά πριν από πολλά χρόνια, στα πρώτα βήματα της δημοσιογραφικής μου καριέρας
Γιατί ο Γουδελης ήταν ένας από τους ανθρώπους που με είχαν στηρίξει προτείνοντας με ως είθισται διά της υπογραφής του (και χωρίς να με γνωρίζει ιδιαίτερα) για μέλος στην Π.Ε.Κ.Κ. το 1993.
Πάντα θα του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ και πάντα θα τον θυμάμαι με αγάπη και σεβασμό.
