Υπερβολικά φορτωμένο το πρόγραμμα της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας, παρότι σε κάποιες περιπτώσεις πραγματικά αξίζει.
Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
————————————————
«Το παγώνι» (Pfau – Bin ich echt?/ Peacock
Παραγωγή: Αυστρία, 2024
Σκηνοθεσία: Μπέρνχαρντ Βένγκερ
Ηθοποιοί: Άλμπρεχτ Σουκ, Αντον Νούρι κ.α.
Χαμηλών τόνων σάτιρα των αποστειρωμένων καιρών μας, διαδραματίζεται σε μια σύχρονη (αν και κάπως απροσδιόριστη κοινωνία) με κεντρικό πρόσωπο τον Ματίας (Άλμπρεχτ Σουκ), ένα νεαρό άντρα που βγάζει τα προς το ζειν υποδυομενος ρόλους για λογαριασμό μιας εταιρείας ονόματι My Companion. Το χάρισμα του Ματίας στο να αλλάζει προσωπικότητες σαν τα πουκάμισα (την μια είναι «γιός» πάμπλουτου επιχειρηματία, την άλλη πιλότος, «πατέρας» μικρού παιδιού) τον έχει μετατρέψει σε σταρ του τομέα του, ρουφώντας όμως την ψυχή του.
Ενώ όμως δείχνει καλοσυνάτος, είναι συναισθηματικά «κενός». Αλλά ακόμα και αυτός δεν θα αποφύγει την παγίδα του πραγματικού συναισθήματος που μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω. Πηγή έμπνευσης για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του νεαρού σκηνοθέτη Μπέρνχαρντ Βένγκερ, υπήρξαν τα γραφεία «ενοικίασης φίλων» που υπάρχουν σε κάποιες χώρες του δυτικού κόσμου.
Η ταινία θυμίζει αρκετά το σύμπαν των «Αλπεων» του Γιώργου Λάνθιμου, ενώ σε μια κομβική σκηνή της, εκείνη της «επανάστασης» του Ματίας, από το μυαλό ίσως περάσει το «Τετράγωνο» του Ρούμπεν Όστλουντ. Ωστόσο, η δύναμη αυτής της ταινίας είναι πάνω από όλα η ανθρωπιά της που κατά κάποιο τρόπο έλειπε από τις δύο προαναφερθείσες ταινίες. Πολύ καλός σε όλες τις εκφράσεις του ο Σουκ, ένας θαυμάσιος ηθοποιός που γνωρίσαμε από κάτι διαφορετικό, την ταινία «Ουδέν νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο».
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: CINE ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ – ΛΑΪΣ – ΑΕΛΛΩ – ΑΜΥΝΤΑΣ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ κ.α.
«Οι καταραμένοι» (The damned)
Παραγωγή: διεθνής, 2024
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Μινερβίνι
Ηθοποιοί: Τζερεμάια Ναπ, Ντάνκαν Βεζάιν κ.α.
Προκειμένου να καταθέσει ένα σαφώς επίκαιρο φιλοσοφικό δοκίμιο για την ματαιότητα του πολέμου, το κρίμα αλλά και το άσκοπο του όλου θέματος, ο Ιταλός σκηνοθέτης Ρομπέρτο Μινερβίνι επιστρέφει στα χρόνια του Εμφυλίου Πολέμου των ΗΠΑ και εξετάζει την καθημερινότητα των μελών μιας ομάδας των Βορείων, αποστολή της οποίας η ιχνηλάτηση μιας αχαρτογράφητης περιοχής στα πέρατα του κόσμου, στη δυτική πλευρά της χώρας.
Η φύση και η απεραντοσύνη του άγριου τοπίου λειτουργούν σχεδόν μυσταγωγικά στην εξέλιξη της ιστορίας με τους άνδρες της ομάδας (των οποίων τα ονόματα δεν μαθαίνουμε καν) να βυθίζονται όλο και περισσότερο μέσα σε έναν ξεχασμένο από τον Θεό κόσμο, αναρωτώμενοι για τα όρια που χωρίζουν την ηθική από τη βαρβαρότητα, τη ζωή από τον θάνατο, το θείο από το ανθρώπινο.
Με ηρεμία και προσοχή στις λεπτομέρειες, ο Μινερβίνι ενδιαφέρεται για τις «μικρές» καταστάσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους κουρασμένους, φοβισμένους άντρες οι οποίοι ζουν μέσα στην αβεβαιότητα και τον τρόμο. Συνάδοντας κατά κάποιο τρόπο με την ίδια την αργή κίνηση των στρατιωτών ενώ κινούνται στο άγριο τοπίο, την ταλαιπωρία και την αγωνία τους, η ταινία κινείται με αργούς ρυθμούς μεταφέροντας τον θεατή βαθιά μέσα στον κόσμο της.
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΕΛΛΑ
«Η μεγάλη μέρα (Day of the Fight)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2023
Σκηνοθεσία: Τζακ Χιούστον
Ηθοποιοί: Μάικλ Πιτ, Τζο Πέσι, Στιβ Μπουσέμι κ.α.
Δεν θα περάσει πολλή ώρα για να γίνει αντιληπτό ότι οι μέρες του κεντρικού ήρωα αυτής της ταινίας, ενός ταλαντούχου πυγμάχου του οποίου όμως η ζωή για διάφορους λόγους πήρε λάθος πορεία, είναι μετρημένες. Και το κλείσιμο όλων των ανοιχτών λογαριασμών του, την ίδια την ημέρα του μεγάλου αγώνα της επιστροφής του, που ίσως είναι και η τελευταία της ζωής του, γίνεται το θέμα της σκληρής αλλά συγχρόνως εξαιρετικά τρυφερής αυτής ταινίας που γύρισε ο εγγονός του Τζον Χιούστον, ηθοποιός και σκηνοθέτης Τζακ Χιούστον.
Αυτό το ασπρόμαυρο οδοιπορικό θανάτου, γυρισμένο σε αστικό φόντο παρακμής και θλίψης, σε κερδίζει με την βαθιά μελαγχολία του την οποία ο Χιούστον χειρίζεται προσεχτικά έχοντας ως οδηγό το όμορφο αλλά συγχρόνως ταλαιπωρημένο πρόσωπο του Μάικλ Πιτ, στην καλύτερη μέχρι σήμερα κινηματογραφική ερμηνεία του (θυμίζει λιγάκι τον Τζον Βόιτ στον «Τσαμπ»). Στην ουσία, η ταινία είναι μια συρραφή συναντήσεων του πυγμάχου με ανθρώπους που γνωρίζει.
Κάθε σκηνή με κάποιο από τα πρόσωπα που συναντά – από τον προπονητή του (Ρον Πέρλμαν) μέχρι τον παράλυτο πατέρα του (Τζο Πέσι), από την πρώην γυναίκα του (Νικολέτ Ρόμπινσον) μέχρι τον μέντορα θείο του (Στιβ Μπουσέμι) – δίνει σε όλους τους συμμετέχοντες στην ταινία την ευκαιρία να βγάλουν κάτι βαθιά ανθρώπινο και καθόλου επίπλαστο από μέσα τους. Τελικά, η αίσθηση στεναχώριας που σε διακατέχει καθ’ολη την διάρκεια αυτής της ωδής θανάτου, ανήκει στα υπέρ της.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: CINE PARIS – TAINIOΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΑΕΛΛΩ – ΦΛΕΡΥ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΠΟΛΛΩΝ
«Το νησί» (Eden)
Παραγωγή: ΗΠΑ, 2025
Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ
Ηθοποιοί: Τζουντ Λο, Βανέσσα Κέρμπι, Άνα Ντε Αρμάς, Ντάνιελ Μπρυλ
Βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά τα οποία έλαβαν χώρα στα νησιά Γκαλαπάγκος στη δεκαετία του 1930, η τελευταία ταινία του Ρον Χάουαρντ (Ενας υπέροχος άνθρωπος), αρχικά παρουσιάζει σχετικό ενδιαφέρον γιατί μας θυμίζει ότι ακόμα και αποκλεισμένος σε ένα ακατοίκητο, απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο ακατοίκητο μέρος, ο άνθρωπος θα βρει τον τρόπο για να αλληλο φαγωθεί με τον άλλο άνθρωπο.
Βέβαια, αυτό το γνωρίζουμε από την εποχή του Αδάμ και της Εύας αλλά ο Χάουαρντ, εδώ, θέλησε να του δώσει μια πολιτική διάσταση βάζοντας τον Τζουντ Λο και την Βανέσσα Κέρμπι στην θέση δύο Γερμανών που όταν ανεβαίνει ο Αδόλφος Χίτλερ στην εξουσία, αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να πανε να ζήσουν κάπου στο πουθενα, μακριά από όλα τα υπολοιπα κακά του κόσμου. Τα «κακά» θα έχουν αντίθετη γνώμη από την στιγμή που το παράδειγμά του ζεύγους αποφασίζει να ακολουθήσει ένα άλλο ζευγάρι Γερμανών (Ντάνιελ Μπρυλ, Σίντνεϊ Σουίνι) που τους θεωρεί πρότυπο.
Και κάπως έτσι θα αρχισουν τα προβληματα γιατι θα ακολουθήσουν και άλλοι «επισκέπτες», όπως μια νεαρή αριστοκράτισσα (Άνα Ντε Αρμάς) που νομίζει ότι της ανήκει όλος ο κόσμος. Και εδώ η σχέση ανθρώπου – φύσης παίζει σημαντικό ρόλο στην ιστορία, όμως ο χειρισμός των καταστάσεων σε συνδυασμό με μια κάπως επιδεικτική guerilla κινηματογράφηση (κάμερα στο χέρι) καταλήγουν σε ένα αμήχανο σύνολο, που γίνεται ακόμα πιο αμηχανο με τους ηθοποιούς να μιλούν με προφορά τα αγγλικά για να μας υπενθυμίζουν ότι είναι Γερμανοί (άσε που ένας από αυτούς, ο Ντάνιελ Μπρουλ, ούτως ή άλλως είναι Γερμανός).
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΧΛΟΗ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΛΙΛΑ – ΑΚΤΗ – ΤΡΙΑΝΟΝ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – VILLAGE PENTH – OPTIONS ΓΛΥΦΑΔΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: CINEΜΑ ΟΝΕ – OPTIONS MAKEDONIA κ.α.
«Τα χρώματα του χρόνου» (La venue de l’avenir, Γαλλία, 2025)
Τρυφερή ωδή προς τις τραυματισμένες στις μέρες μας ανθρώπινες από τον σκηνοθέτη του «Πάρε τον μάνατζερ μου» Σεντρίκ Κλαπίς. Παρακολουθούμε το πως τέσσερις άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι (οι Βενσάν Μακάιν, Ζινεντίν Σουαλέμ, Τζουλιά Πιατόν, and Αμπραάμ Βαλπέρ), έρχονται κοντά όταν αποδεικνύεται ότι είναι μακρινοί συγγενείς και ότι έχουν κληρονομήσει ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στην επαρχιακή Νορμανδία. Με χώρο αυτό το μυστηριώδες σπίτι στο οποίο όλοι συγκεντρώνονται για να αποφασίσουν τι θα το κάνουν, ο Κλαπίς αντιμετωπίζει με αγάπη το θέμα του, μετακινώντας την ιστορία στο μακρινό παρελθόν και στην γυναίκα (Σουζάν Λιντόν) από την οποία ξεκίνησαν όλα. Παρά την αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκειά της, η ταινία έχει στιγμές γνήσιας ανθρωπιάς που σε συνδυασμό με το ευγενικό χιούμορ σε παρασύρουν στον μικρόκοσμο που οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι μοιράζονται, χωρίς να ξέρουν (όπως δεν μπορούμε να φανταστούμε και εμείς) ποια θα είναι η κατάληξη.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΧΛΟΗ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΛΙΛΑ – ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ
«Weapons» (ΗΠΑ, 2025)
Αυτό το θρίλερ σχετίζεται με την εξαφάνιση 17 ανήλικων παιδιών – όλα στην τάξη μιας νεαρής δασκάλας (Τζούλια Γκάρνερ) που εξαιτίας του γεγονότος βρίσκεται στο στόχαστρο της τοπικής κοινότητας. Ο σκηνοθέτης Ζακ Κρέγκερ μοιράζει την ταινία σε κεφάλαια και στο καθένα δίνει τον πρώτο λόγο σε κάποιον από τους βασικούς ήρωες της ιστορίας. Ολοι κάτι κρύβουν αλλά τα όσα κρύβουν δεν έχουν απαραιτήτως σχέση με την υπόθεση παρότι ο σκηνοθέτης τους δίνει περισσότερο χρόνο απ’ όσο χρειάζεται.
Εκτός της δασκάλας, υπάρχει ένας πολιτικός μηχανικός (Τζος Μπρόλιν) που είναι πατέρας ενός από τα εξαφανισμένα παιδιά, ένας αστυνομικός (Αλντεν Ερενραϊχ), ένας νεαρός άστεγος (Οστιν Αμπραμς) αλλά και το μοναδικό παιδί της τάξης το οποίο δεν εξαφανίστηκε (Κάρι Κρίστοφερ). Όλα αυτά τα πρόσωπα είναι τα κομμάτια ενός πολύ κομψά κινηματογραφημένου παζλ, το οποίο όμως είναι τόσο πολύ φορτωμένο με μαύρη μαγεία και «λογική» ταινιών ζόμπι που σου δίνει την εντύπωση παραφουσκωμένου μπαλονιού που κάποια στιγμή θα σκάσει. Όπως και γίνεται.
Βαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΟΛΑ ΤΑ OPTIONS – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΑΕΛΛΩ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΦΙΛΙΠ – ΜΑΡΙΕΛ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ κ.α.
«Φέρ’ την Πίσω» («Bring Her Back», Αυστραλία, 2025)
Θρίλερ των ελληνικής καταγωγής αδελφών Ντάνιελ και Μάικλ Φιλίππου στο οποίο η Σάλι Χόκινς ξεφεύγοντας από τους λαιτ, κατά κύριο λόγο ρόλους στους οποίους μας έχει συνηθίσει, πηγαίνει στην ακριβώς απέναντι όχθη και υποδύεται μια σατανική γυναίκα που εγκλωβίζει στο σπίτι της μια τυφλή κοπέλα (Σόρα Γουόνγκ) και τον ετεροθαλή αδελφό της (Μπίλι Μπάρετ) προκειμένου να την χρησιμοποιήσει για να «φέρει πίσω» την νεκρή κόρη της. Αυτό το άκρως εκνευριστικό θρίλερ μοιάζει με λάθος από την πρώτη μέχρι την τελευταία σκηνή του και δεν είναι παρά μια ανούσια παράταξη ακραία προκλητικών σκηνών αιματοχυσίας που το μόνο προκαλούν είναι η απώθηση.
Βαθμολογία: 0
Προβάλλεται σε παραπάνω από 50 αίθουσες της Ελλάδας
Αναφορικά με τις νέες ταινίες, τέλος, σε παραπάνω από 170 αίθουσες της Ελλάδας προβάλλονται και τα κινούμενα σχέδια «Στρουμφάκια: Η ταινία» (Smurfs, ΗΠΑ, 2025) του Κρις Μίλερ που μας μεταφέρουν στον κόσμο των λιλιπούτειων σκανταλιάρικων πλασμάτων που ζουν σε ένα χωριό ονόματι Στρουμφοχωριό, και αντιστέκονται στον μάγο Δρακουμέλ που θέλει να τα καταστρέψει. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε τα Στρουμφάκια μέσω της τηλεόρασης στη δεκαετία του 1980. Και αυτό σημαίνει ότι σήμερα καλύτερα να ξεχάσουμε ότι ξέραμε από εκείνη την εποχή για να μπούμε στη διαδικασία μιας animation τούρτας με εξωγήινους και «επικίνδυνες αποστολές», με παράλληλα σύμπαντα και με στοιχεία μιούζικαλ σε μια ιστορία που είναι κυριολεκτικά αδύνατον να ακολουθήσεις. Το μόνο που μένει είναι να νοσταλγήσεις μια εποχή που δεν θα ξανάρθει.
Βαθμολογία: 1
Επανεκδόσεις
«Χειμωνιάτικο φως» (Natvardsgästerna, Σουηδία, 1963)
Μέγιστος μάστορας στο «σκάψιμο» της ανθρώπινης ψυχής, ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν (1918-2007), κλείνει εδώ τους λογαριασμούς του με τον Θεό, μέσα από την ιστορία ενός χήρου πάστορα (Γκούναρ Μπγιορνσταντ) που νιώθει ότι απομακρύνεται όλο και περισσότερο από αυτό που πρεσβεύει. Μέσα από τα πρόσωπα που περιτριγυρίζουν τον πάστορα και εκείνος αδυνατεί να τα βοηθήσει όπως θα όφειλε (η Ινγκριντ Τούλιν στον ρόλο μιας δασκάλας, ο Μαξ Φον Σίντοφ στον ρόλο ενός απεγνωσμένου ανθρώπου), ο Μπέργκμαν έρχεται σε κατά μέτωπο σύγκρουση με την πίστη, την αμφισβητεί, την αποδομεί και καταθέτει ένα αριστούργημα υπαρξιακής αναζήτησης για το οποίο ο ίδιος είπε ότι «είναι η µόνη µου ταινία για την οποία αισθάνοµαι ότι ξεκίνησα από ένα συγκεκριµένο σηµείο και κατέληξα σε ένα άλλο κι ότι τα πάντα στην πορεία µε υπάκουσαν».
Βαθμολογία: 5
AΘHNΑ: ΔΑΦΝΗ – ΚΑΡΜΕΝ κ.α.
«Οι 12 ένορκοι» (12 angry men, ΗΠΑ, 1957)
Ο Σίντνεϊ Λουμέτ (1924-2011) εισχωρεί στα άδυτα της αίθουσας συνεδρίασης 12 ενόρκων που θα πρέπει να αποφασίσουν αν ο νεαρός που κατηγορείται για φόνο, είναι αθώος ή ένοχος. Δίνοντας κινηματογραφικές ανάσες στην θεατρικότητα του όλου εγχειρήματος (το σενάριο είναι βασισμένο στο τηλεοπτικό θεατρικό έργο του Ρέτζιναλντ Ρόουζ), ο Λουμέτ έκανε ένα δυναμικό ντεμπούτο στην κινηματογραφική σκηνοθεσία και με τους τρομερούς ηθοποιούς που είχε στην διάθεσή του, κατέθεσε μια ταινία αγέραστη στο χρόνο και (δυστυχως) ανατριχιαστικά επίκαιρη.
Ο Χένρι Φόντα στον ρόλο του ενόρκου που βάζει στο τραπέζι την σκιά της αμφιβολίας (είναι ο μόνος ένορκος που έχει μελετήσει βαθιά την υπόθεση) υπήρξε και παραγωγός της ταινίας και εκεί διεκδίκησε το Οσκαρ καθότι οι «12 ένορκοι» προτάθηκαν στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας.
Βαθμολογία: 5
ΑΘΗΝΑ: ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ
«Η ετυμηγορία» (The verdict, ΗΠΑ, 1982)
Αρνούμενος τον εξώδικο συμβιβασμό, ένας αλκοολικός δικηγόρος, αποφασίζει να τα παίξει όλα για όλα και να στραφεί δικαστικώς εναντίον των γιατρών που μετέτρεψαν σε «φυτό» την πελάτισσά του. Ένα από τα καλύτερα δικαστικά δράματα όλων των εποχών γραμμένο από τον Ντέιβιντ Μάμετ, με σκηνοθέτη Σίντνεϊ Λουμέτ και πρωταγωνιστή τον Πολ Νιούμαν – τριπλέτα φωτιάς!
Οπως σε πολλές δημιουργίες του, από τους «12 ένορκους» (που επίσης προβάλλονται από σήμερα), μέχρι τον «Σέρπικο» και το «Τον Λέγαν Πρίγκιπα της Πόλης», έτσι και εδώ ο Λουμέτ καλλιεργεί υπομονετικά και αποτελεσματικά την ιδέα της απόφασης ενός μοναχικού αλλά δυναμικού άντρα να αντισταθεί μόνος απέναντι στο «ανίκητο σύστημα». Ο Νιούμαν είναι υπέροχος στον ρόλο του δικηγόρου και αδίκως έχασε το Οσκαρ για το οποίο προτάθηκε. Πέντε υποψηφιότητες για την ταινία αλλά καμία νίκη (παίζουν επίσης οι Τζέιμς Μέισον, Σαρλότ Ράμπλινγκ, Τζακ Γουόρντεν).
Βαθμολογία: 3 ½
AΘHNΑ: ΟΑΣΙΣ – ΕΚΡΑΝ – ΖΕΦΥΡΟΣ – ΑΜΙΚΟ κ.α.
«Νύχτα δολοφόνων» (Cul–de –Sac, Αγγλία, 1966)
Εξαίσια μαύρη κωμωδία του Ρόμαν Πολάνσκι, που με φόντο ένα παραλιακό κάστρο σε ένα νησί της Αγγλίας, παρακολουθεί την ανατροπή της ζωής ενός φιλήσυχου ζευγαριού (Ντόναλντ Πλέζανς- Φρανσουάζ Ντορλεάκ) που απειλείται από την εισβολή δύο καταζητούμενων γκάνγκστερ (Λάιονελ Στάντερ, Τζακ Μακ Γκάουαν). Γυρισμένη ασπρόμαυρη, η «Νύχτα δολοφόνων» ανήκει στις πιο διασκεδαστικές ταινίες του σκηνοθέτη και είναι γυρισμένη σε αυθεντικές τοποθεσίες στο Λίντισφαρν, ή αλλιώς στην Ιερά Νήσο (Holy Island), ένα παλιρροϊκό νησί στη βορειοανατολική ακτή της Αγγλίας. Το φιλμ απέσπασε την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 1966.
Βαθμολογία: 4
AΘHNΑ: ATENE
«Το πάρτι» (The party, ΗΠΑ, 1968)
Μια από τις καλύτερες κωμωδίες του Πίτερ Σέλερς όπως και του σκηνοθέτη Μπλέικ Εντουαρντς (1922-2010) ο οποίος γύρισε μαζί του όλες τις ταινίες της κινηματογραφικής σειράς «Ροζ Πάνθηρας». Στο «Πάρτι» ο αμίμητος βρετανός ηθοποιός υποδύεται έναν άμοιρο Ινδό κομπάρσο, ο οποίος αφού βρεθεί εξαιτίας ενός λάθους σε ένα πάρτι στο Χόλιγουντ, θα το οδηγήσει στην ολοκληρωτική καταστροφή. Αν και χωρίς αμφιβολία η παράσταση ανήκει στον Σέλερς και το εκπληκτικό ταλέντο του, η πρόθεση του σκηνοθέτη να σατιρίσει το τρελό περιβάλλον της Μέκκας του κινηματογράφου πετυχαίνει απόλυτα, συμβάλλοντας ισάξια στην επιτυχία της ταινίας.
Βαθμολογία: 4
AΘHNΑ: ΘΗΣΕΙΟ – ΕΛΛΗΝΙΣ
«Η τελευταία παράσταση» (The last picture show, ΗΠΑ, 1971)
Μια σπουδαία ταινία του Πίτερ Μπογκντάνοβιτς (1939-2022) που κοιτάζει βαθιά μέσα στην παρακμή της αμερικανικής επαρχίας της δεκαετίας του 1950, πλάθοντας μικρές ιστορίες με ήρωες τους κατοίκους μιας πόλης του Τέξας και με οδηγό το μυθιστόρημα του Λάρι Μακ Μέρτρι. Γυρισμένη στις αρχές της δεκαετίας του 1970, αυτή η ασπρόμαυρη, ποιητική ταινία ανήκει στις πιο σημαντικές του Νέου Κύματος που εκείνη την εποχή γεννιόταν στην Αμερική και προτάθηκε για οκτώ Οσκαρ ανάμεσα στα οποία τα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και τεσσάρων Β’ ανδρικών ρόλων: Τζεφ Μπρίτζες, Μπεν Τζόνσον, Ελεν Μπέρστιν και Κλόρις Λίτσμαν. Οι Τζόνσον και Λίτσμαν κέρδισαν το βραβείο.
Βαθμολογία: 4
AΘHNΑ: ΡΙΒΙΕΡΑ
