Οσοι βρέθηκαν το βράδυ της Κυριακής 20 Ιουλίου, στην συναυλία της Beth Gibbons, στο Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού, πρέπει να συνειδητοποίησαν, ότι ο χαρακτηρισμός ως «φωνή των Portishead», όχι μόνο είναι ξεπερασμένος αλλά και την προσβάλλει.
Πρόκειται για αυτόφωτη καλλιτέχνιδα, στιχουργό και τραγουδίστρια, που άφησε άφωνο, τον πιο μουσικό λόφο της Αθήνας. Οι θεατές, ταξίδεψαν και ονειρεύτηκαν μαζί της, σε αυτό το δύσκολο να περιγραφεί με λέξεις live για το Release Athens 2025. Με την επταμελή της μπάντα, αναμόχλευσε τα συναισθήματά του κοινού, έφερε στην επιφάνεια φόβους και όνειρα και στο τέλος τους οδήγησε στην κάθαρση.
Την βραδιά άνοιξε ο άγγλος τραγουδοποιός , Bill Ryder-Jones με την κιθάρα του και μια τσελίστρια να τον συνοδεύει. Απλά και λιτά, το δρυτικό μέλος των Coral, κατέθεσε την ουσιαστική του σχέση με την μουσική και είναι κρίμα που κάποιοι θεατές, δεν επικοινώνησαν μαζί του.
Από το «Lives Outgrown» στους Portishead
Ακολούθησε φυσικά η Beth Gibbons, με τα συγκρότημά της να αποτελείται από ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα, κρουστά, πνευστά, βιολιά. Οι μουσικοί άξιοι συνοδοιπόροι της αγγλίδας δημιουργού, διαδραμάτισαν ουσιαστικό ρόλο σε όσα ακολούθησαν. Σε αυτή την μυστηριακή επικοινωνία της Gibbons όχι μόνο με τους θεατές της συναυλίας, αλλά τόσο με τον εαυτό της όσο και τους μουσικούς τους.
Photo: Release Athens
Μαγεμένοι οι θεατές την άκουσαν να ερμηνεύει στην αρχή πέντε τραγούδια από τον πρώτο της προσωπικό δίσκο «Lives Outgrown», που κυκλοφόρησε το 2024. Η αποθέσωση ήρθε όμως στο «Mysteries» από το άλμπουμ «Out of Season» (με τον Rustin Man, 2019).
Η Beth Gibbons, ερμήνευσε όλα τα τραγούδια από το «Lives Outgrown» για να φανεί ακόμη και στην live εκδοχή του, ότι πρόκειται για άλμπουμ εσωστρεφές και ενδοσκοπικό. Ως encore, επιφύλαξε στο κοινό το «Roads», το «Glory Box» και η βραδιά έκλεισε με το «Reaching Out»
Βραδιά μυσταγωγίας
Η εμφάνιση της Beth, στο Δημοτικό Θέατρο του Λυκαβηττού, δεν ήταν απλώς «μια συναυλία». Ενδεχομένως δεν έχει σημασία αν ήταν μία από τις καλύτερες του φετινού καλοκαιριού. Ήταν βραδιά μυσταγωγίας. Η ευλάβεια τόσο της ιδίας, των μουσικών όσο και των θεατών, συνέθεσαν σκηνικό μυσταγωγίας, μουσικής τελετής. Υπήρξε αμοιβαίος σεβασμός και από τις δύο πλευρές της σκηνής (πάνω και κάτω από αυτήν) με το κοινό να σέβεται τις σιωπές και να προσπαθεί να ρουφήξει το κάθε δευτερόλεπτο.
Φωτό: Release Athens
Η μελαγχολία κι αισιοδοξία βάδισαν όλο το κυριακάτικο βράδυ χέρι – χέρι, έχοντας ως οδηγό την φωνή της. Συναισθηματικό, εκφραστική και ίσως κινηματογραφική. Η Beth Gibbons έμοιαζε σκιώδης και συνάμα φωτεινή, τρυφερή αλλά και σκληρή, σοφή και «άμυαλη». Εδωσε αληθινό ρεσιτάλ, αποδεικνύοντας πόσο εύκολη και συνάμα δύσκολη είναι η κάθε συναυλία, που δίνει ο κάθε δημνιουργός.
Αυτό που χρειάζεται είναι σεβασμός – κυρίως προς τον εαυτό σου – και λιτότητα. Τότε και μόνο τότε οι (μουσικές) βραδιές, φεύγουν από την Γη και ταξιδεύουν στο σύμπαν.
