Τα δύο πρόσωπα του Νίκου Φωτόπουλου

«Το σκισμένο χαρτί της επιστράτευσής μου, ως μια μικρή κίνηση τιμής σε αυτούς που αντιστάθηκαν για να είναι η χώρα μας ελεύθερη από τους γερμανούς κατακτητές, το έχω καταθέσει αντί στεφάνου στο μνημείο των 11 ηρώων μαχητών του ΕΛΑΣ που στις 13.10.1944 έπεσαν, υπερασπιζόμενοι στη μάχη της Ηλεκτρικής το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, που εσείς σήμερα ως υποτακτικοί της ΜΕΡΚΕΛ θέλετε να ξεπουλήσετε στα συμφέροντα». Η πρόσφατη δήλωση του Νίκου Φωτόπουλου είναι σαφώς φορτισμένη, συγκινητική. Η χαρακτηριστική πασοκική σλανγκ της Μεταπολίτευσης, βγαλμένη από το πολιτικό οπλοστάσιο της δεκαετίας του 1980, βρίσκει ακόμη στο πρόσωπό του τον ιδανικό ε(κφ)ραστή της. Και, κάπως έτσι, ο Νίκος Φωτόπουλος μοιάζει εγκλωβισμένος –για κάποιους άλλους απλώς βολεμένος –σε μια πεθαμένη συνθηματολογία, σε μια νεκρή εποχή.

Οπως και να έχει, το μελό δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και ο ίδιος είναι επιρρεπής σε αυτό. «Αν σε μένα βρεθεί έστω και ένα ευρώ κατάθεση ή αγορά, εγώ δεν θα παραιτηθώ, θα αυτοκτονήσω» δήλωνε την εποχή που πόρισμα του ΣΔΟΕ μιλούσεγια «φαγοπότι» συνδικαλιστών εις βάρος της ΔΕΗ. Ευτυχώς, μέχρι σήμερα δεν χρειάστηκε να κάνει την απειλή του πράξη.

Μια δονκιχωτική μορφή του συνδικαλισμού ή ακόμη ένας βολεμένος κρατικοδίαιτος; Οι φίλοι του κάνουν λόγο για έναν πραγματικά ανιδιοτελή άνθρωπο. Την εποχή που ήταν ο παντοδύναμος πρόεδρος του πιοισχυρού συνδικάτου των εργαζομένων της χώρας, λέγεται ότι στο γραφείο του κρέμονταν αφίσες του Μαρξ, του Βελουχιώτη και του Γκεβάρα, και είναι απόλυτα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησε την πολιτική σταδιοδρομία του από το Ξεκίνημα, την τροτσκιστική τάση που λειτουργούσε μέσα στο ΠαΣοΚ. Αργότερα, όπως λένε οι παλιοί του σύντροφοι, ήταν στέλεχος της επιρροής του Ακη Τσοχατζόπουλου, όταν εκείνος προέβαλλε ως διεκδικητής της ηγεσίας του ΠαΣοΚ.

Στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 στήριξε τον Γιώργο Παπανδρέου. H εποχή, όμως, ήταν σκληρή και δεν χωρούσε ρομαντισμούς. Ετσι, ο Φωτόπουλος σήκωσε ψηλά το λάβαρο της επανάστασης: αποφάσιζε καταλήψεις, απεργίες και αντιτάχθηκε σθεναρά στο χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ. Για έναν απροσδιόριστο λόγο, όμως, δεν κατάφερε να εγγραφεί ποτέ στις συνειδήσεις ως ένας μεγάλος λαϊκός ήρωας. Αντίθετα, υπήρχε πάντα η καχυποψία ότι το μεγάλο στοίχημα ήταν άλλο: η συνδιοίκηση της ΔΕΗ, στο μοτίβο ενός συνδικαλισμού του λαϊκισμού και της πλήρους άρνησης. Και δυστυχώς ο Φωτόπουλος, δείχνοντας ότι είχε τη δύναμη να ανεβοκατεβάζει διακόπτες, δεν ήταν ο Τσε που ονειρευόταν. Εμοιαζε περισσότερο με μια άλλη ιστορική προσωπικότητα: τον Λουδοβίκο τον 14ο. Αν εκείνος πίστευε ότι ήταν το κράτος, ο Φωτόπουλος έμοιαζε να θεωρεί ότι ήταν η ΔΕΗ.

Του Μister ΔΕΗ

Οι ημέρες είναι σαφέστατα δύσκολες. Το θέμα της «μικρής ΔΕΗ» είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και δεν αναλύεται σε λίγες γραμμές. Ο Νίκος Φωτόπουλος μπορεί να μην είναι πλέον πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ, είναι όμως ο άνθρωπος που συνεχίζει να πρωταγωνιστεί με δηλώσεις τραγωδού, έχοντας ποτίσει με τη συνδικαλιστική του νοοτροπία νόρμες και τρόπους δράσης: όταν δεν συμφωνούμε με κάτι τραβάμε διακόπτες και απειλούμε με μπλακάουτ. Κυρίως δημιουργούμε φασαρία για να υπάρξουμε, ενώ την ίδια ώρα δεν μπαίνουμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε στον πολίτη τι συμβαίνει, τι πάει να γίνει. Το «φαίνεσθαι» αναδεικνύεται στον ελληνικό συνδικαλισμό σημαντικότερο από το «είναι» και κάπου εκεί η ουσία χάνεται.

Δεν έχουμε λόγο, πάντως, να αμφισβητούμε τις αγαθές προθέσεις του κυρίου Φωτόπουλου. Μπορεί πράγματι και να υπάρχουν. Σε πολλές, μάλιστα, από τις θέσεις που έχει εκφράσει κατά καιρούς έχει δίκιο. Το θέμα, όμως, είναι ότι πάντα βλέπει τα πράγματα μονόπλευρα, γιατί τόσα χρόνια δεν έχουμε ακούσει τίποτα για τα σκανδαλιστικά προνόμια των υπαλλήλων της εταιρείας, για τα υπέρογκα ποσά που ξοδεύτηκαν σε «συνδικαλιστικό τουρισμό», σε συνέδρια κ.τ.λ.

Οπως λένε οι άσπονδοι φίλοι του, ο κύριος Φωτόπουλος έκανε άθελά του ένα σημαντικό λάθος. Ουσιαστικά δούλεψε για τους «αντιπάλους» του και κατάφερε να κάνει τη συνδικαλιστική δράση αποκρουστική στον μέσο πολίτη. Πώς να συστρατευθεί κανείς με τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ όταν απειλείται εν μέσω καύσωνα να μείνει χωρίς ρεύμα εξαιτίας τους; Πώς να καταλάβει τον αγώνα τους όταν ανάμεσα σε αυτούς υπήρξαν άνθρωποι που λάμβαναν σκανδαλιστικά επιδόματα, αποτελώντας έστω και μικρό κομμάτι μιας παθογένειας που οδήγησε στη σημερινή οικονομική κατάρρευση;

Ο κύριος Φωτόπουλος φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Οτι τα αγωνιστικά βίντεο στα οποία πρωταγωνιστεί στο ΥouΤube, σαν ήρωας σαπουνόπερας να φωνασκεί για το δίκιο του, δεν προκαλούν αγωνιστική ανάταση στους πιτσιρικάδες που τα παρακολουθούν, αλλά στην καλύτερη περίπτωση ευθυμία. Ετσι, για ακόμη μία φορά, οι κορόνες μάλλον κακό κάνουν στους αγώνες, οδηγώντας τον μέσο Ελληνα να μη δίνει δεκάρα για την τύχη της ΔΕΗ, αγωνιώντας μόνο για το πότε θα απαλλαχθεί από αυτούς τους κυρίους που συμβάλλουν στην ταλαιπωρία του.
Πλέον, ο συνδικαλιστής φαίνεται να έχει κόψει τους δεσμούς του με το ΠαΣοΚ και βρίσκεται στο πλευρό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια του.

Αδέκαστη

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Ιουλίου 2014