Κάθε συνέντευξη με τον Τιμ Κράουτς είναι απολαυστική, είτε μιλάς μαζί του τηλεφωνικά είτε απαντάει στις ερωτήσεις σου μέσω mail. Αυτή τη φορά προτιμήσαμε τον δεύτερο τρόπο. Και όταν τον ρώτησα τι περίμενε από το ελληνικό κοινό την πρώτη φορά που επισκέφθηκε την Ελλάδα, μου έστειλε μια φωτογραφία με τσαρούχια τσολιά συμπληρώνοντας: «Απογοητεύθηκα πάρα πολύ όταν συνειδητοποίησα ότι δεν φορούσαν όλοι οι θεατές τέτοια παπούτσια. Πιστεύω ότι πρέπει να γίνει υποχρεωτικό».
Είναι η τρίτη φορά που θα βρεθεί στη σκηνή του Bios, ενός χώρου ο οποίος τον έχει αγαπήσει και τον οποίο έχει αγαπήσει πολύ. Η παράσταση έχει τον κατατοπιστικό τίτλο «What happens to the hope at the end of the evening» (Τι συμβαίνει στην ελπίδα στο τέλος της βραδιάς) και μαζί με τον στενό συνεργάτη του Αντι Σμιθ υποδύονται δύο φίλους που ξαναβρίσκονται ύστερα από πολύ καιρό και έρχονται αντιμέτωποι με παλιές κόντρες και άλυτα απωθημένα. Το αγαπημένο παιδί του Φεστιβάλ του Εδιμβούργου και ένας από τους πιο χαρισματικούς περφόρμερ της Βρετανίας μάς μίλησε όπως πάντα με χιούμορ για τη νέα του δουλειά, την αγάπη του για την Ελλάδα και τη δυσανεξία του στη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας.
Τι πραγματεύεται το έργο;
«Εχει να κάνει με την απόπειρά σου να συνδεθείς με έναν άλλο άνθρωπο, αλλά και να μη μείνεις ανέπαφος από ό,τι συμβαίνει στον κόσμο. Κανένας από τους δύο ήρωες του έργου δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει. Γενικά πιστεύω ότι οι άνδρες δυσκολεύονται πολύ περισσότερο να αλλάξουν απ’ ό,τι οι γυναίκες. Οι άνδρες βλέπουν την αλλαγή ως ήττα. Οι γυναίκες ως εξέλιξη. Δεν ξέρω αν οι γυναίκες είναι πιο σκληρές από τους άνδρες, σίγουρα είναι πολύ σκληρές μεταξύ τους. Αλλά η ανασφάλεια είναι και ανδρικό χαρακτηριστικό. Οι περισσότεροι πόλεμοι και οι περισσότερες θρησκείες έχουν ξεκινήσει λόγω ανασφάλειας».
Τι ρόλο παίζει ο καναπές στην παράσταση;
«Καθόμαστε σε αυτόν μόνο για μία στιγμή σε όλο το έργο και είναι μια πολύ σημαντική στιγμή, ταυτόχρονα συγκινητική και αισιόδοξη. Στην πραγματική στιγμή, πάντα εξαρτάται από το πώς χρησιμοποιείς τον καναπέ: αν βλέπεις χάλια τηλεόραση, κάνεις ζημιά στον εγκέφαλό σου. Αν πίνεις τσάι και συζητάς με τους αγαπημένους σου, ο κόσμος γίνεται καλύτερος. Το να κάνεις έρωτα πάνω στον καναπέ είναι καλό. Το να παίζεις ηλεκτρονικά με τις ώρες είναι κακό. Ποτέ να μην κατηγορείς τον καναπέ. Ο καναπές είναι αθώος. Τι κάναμε πριν από τον καναπέ; Καθόμασταν σε κορμούς δέντρου ή πάνω σε στάχυα».
Πέρα από την απογοήτευσή σας για τα τσαρούχια, τι άλλο σάς έκανε εντύπωση στο ελληνικό κοινό;
«Λατρεύω το ελληνικό κοινό! Είναι το καλύτερο στον κόσμο! Πίνουν και καπνίζουν και γελάνε δυνατά και μιλούν για τέχνη και τρώνε εξαιρετικό αρνάκι και μιλούν ξένες γλώσσες και αγαπούν την καλή μουσική και είναι συνδεδεμένοι με τον πολιτισμό τους».
Είναι πιο απελευθερωτικό να παίζεις μακριά από την πατρίδα σου;
«Νιώθω ότι το θέατρο στη Βρετανία περνά μεγάλη κρίση. Οι θεατές εξαφανίζονται, οι χρηματοδοτήσεις επίσης. Το να παίρνω την τέχνη μου και να την πηγαίνω αλλού είναι πολύ αναζωογονητικό. Είναι καλό να είσαι ξένος. Ολοι οι καλλιτέχνες πρέπει να νιώθουν ξένοι, ακόμη κι όταν παίζουν στη χώρα τους. Οι καλλιτέχνες δημιουργούν μια νέα γλώσσα, μιλούν με έναν διαφορετικό τρόπο. Και αυτό ενδυναμώνεται όταν βρίσκεσαι εκτός συνόρων. Επισκέπτομαι την Ελλάδα εδώ και τριάντα χρόνια. Το στερεότυπο είναι ότι οι Ελληνες δεν δουλεύουν και τόσο σκληρά, ότι προτιμούν να πίνουν καφέ έξω και να βλέπουν τη ζωή να περνά από μπροστά τους. Δεν έχω νιώσει κάτι τέτοιο, αν και σίγουρα οι Ελληνες είναι πιο χαλαροί από τους Αγγλους. Ο πολιτισμός σας είναι αρχαιότερος, η χώρα σας είναι πανέμορφη, η θάλασσα γαλάζια, ο ήλιος σας ζεσταίνει –έχετε λιγότερα πράγματα να αποδείξετε στον εαυτό σας. Αντιθέτως, εμείς πρέπει να δουλεύουμε για να λέμε ότι έχουμε ζωή. Εσείς οι Ελληνες είστε πολύ καλοί στο να στέκεστε ακίνητοι και να εισπνέετε το ευωδιαστό βραδινό αεράκι».
Αν τρέφεσαι με παραμύθια, θα πεθάνεις από την πείνα
Πώς σχολιάζετε τη βασιλική οικογένεια της Αγγλίας και τους μεγαλοπρεπείς γάμους και βαπτίσεις σε καιρούς κρίσης;
«Η βασιλική οικογένεια και η αριστοκρατία της Αγγλίας έχουν δημιουργήσει ένα καθεστώς υποτέλειας. Μας ταΐζουν με παραμύθια και παίρνουν τα λεφτά μας κι εμείς ξαπλώνουμε και τους αφήνουμε να το κάνουν. Αν τρέφεσαι με παραμύθια, θα πεθάνεις από την πείνα. Δεν έχω πρόβλημα με τα ίδια τα άτομα, τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες, αλλά με την ίδια την κατάσταση. Η τέχνη είναι δημοκρατική, προσπαθεί να εμφυσήσει στον κόσμο ποια είναι η αποστολή του σε αυτή τη ζωή. Η βασιλική οικογένεια καταστρέφει την αίσθηση της όποιας αποστολής. Πολύ θα μου άρεσε να τη δω να αποκαθηλώνεται».
Και η βρετανική κυβέρνηση;
«Στέλνω τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στην Ελλάδα και ελπίζω να βγει ζωντανή από την κρίση. Οσο για την κατάσταση στη χώρα μου, οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Παντού υπάρχουν πολυεκατομμυριούχοι απόφοιτοι ιδιωτικών πανεπιστημίων που κοιτάζουν το συμφέρον τους. Οι φτωχοί, οι αδύναμοι και οι ανήμποροι δέχονται επιθέσεις από πολύ σκληρές νομοθεσίες που τους θεωρούν κλέφτες και τυχοδιώκτες –ενώ την ίδια στιγμή οι πλούσιοι επιβραβεύονται με χαμηλότερη φορολογία και μπόνους. Η ιδέα μιας κοινωνίας που νοιάζεται για τον άνθρωπο εξαφανίζεται. Η Ακροδεξιά κερδίζει έδαφος, ίσως όχι σε τέτοιον βαθμό όσο η Χρυσή Αυγή, αλλά και πάλι, πολύς κόσμος πέφτει θύμα αυτής της ρητορικής και γινόμαστε ένα έθνος όλο και περισσότερο διχασμένο».
Το πιο τρελό σας όνειρο σε σχέση με το θέατρο;
«Οτι συνεχίζω να το κάνω! Εφέτος κλείνω τα πενήντα και κατάφερα να φτάσω ως εδώ χωρίς να αναγκαστώ να κάνω μια “κανονική” δουλειά!».
πότε & πού:
Bios, Πειραιώς 84, τηλ. 210 3425.335, στις 11 και 13 Απριλίου, σε συνεργασία με το Βρετανικό Συμβούλιο
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
