Αυτές που έρχονται

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Πολύ μακριά από την εποχή της χαριτωμένης Καρέζη και της ναζιάρας Βουγιουκλάκη, οι σύγχρονες ενζενί έχουν άλλου είδους πορεία. Συνήθως περνούν στο πανεπιστήμιο, αλλά κάποια στιγμή τα παρατούν και δίνουν εξετάσεις στο θέατρο, κρυφά ή φανερά από τους γονείς τους. Και όταν τελικά αποφοιτήσουν, δεν κάθονται κοιτώντας με ασθενικό βλέμμα το τηλέφωνο, περιμένοντας να χτυπήσει. Κυνηγούν οι ίδιες τον ρόλο, προτού τις κυνηγήσει εκείνος. Πηγαίνουν σε πολύωρες οντισιόν, έρχονται αντιμέτωπες με παράξενους σκηνοθέτες που τους λένε «γίνε κόκκινο και ταξίδεψέ μας». Και εκείνες, ανάλογα με την ψυχολογία τους, είτε γίνονται κόκκινο είτε γίνονται καπνός. Δεν είναι εύθραυστες και ακατάδεκτες. Αν χρειαστεί, θα κουβαλήσουν σκηνικά, θα σφουγγαρίσουν τη σκηνή, θα κάνουν δύο και τρεις δουλειές παράλληλα για να επιβιώσουν, συχνά και εκτός θεάτρου. Αλλά όταν έρθει η ώρα, θα λάμψουν στο σινεμά και στο σανίδι, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. To ΒΗmagazino ξεχώρισε, φωτογράφισε και παρουσιάζει οκτώ ταλαντούχες ηθοποιούς της νέας γενιάς.

Ηλιάνα Μαυρομάτη, 27 ετών

«Δεν είμαι κλασική περίπτωση παιδιού ηθοποιών, οπότε δεν ένιωσα ότι έμπαινα στα χωράφια τους όταν ξεκίνησα. Και οι δύο είχαν ήδη αποσυρθεί. Η μητέρα μου δεν ήθελε καθόλου στην αρχή, προτιμούσε να με προφυλάξει από τα δεινά του επαγγέλματος. Τώρα καμαρώνει πάρα πολύ. Με τον πατέρα μου έχω περισσότερα κοινά σε σχέση με το θέατρο, μου λέει ιστορίες από τα παλιά, όταν οι ηθοποιοί έπαιζαν με το ένστικτο και δεν αναγκάζονταν να είναι και μάνατζερ του εαυτού τους, όπως σήμερα». Η Ηλιάνα Μαυρομάτη θυμίζει ανοιχτόχρωμη εκδοχή της εξίσου όμορφης μητέρας της, Λίλας Καφαντάρη, ενώ ο πατέρας της, Βασίλης Μαυρομάτης, της χάρισε πιο γήινες ποιότητες. Αποφοίτησε από τη Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου το 2007, έκανε αίσθηση ως πρωτοεμφανιζόμενη το 2009 στην παράσταση «La Chunga», εφέτος είναι η θεατρική κόρη του Στέλιου Μάινα στο «Τίρζα» του θεάτρου Ιλίσια, ενώ θα συμμετάσχει και στο έργο του Καραγάτση «Η μεγάλη χίμαιρα», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Της έχουν ζητηθεί διάφορα σε οντισιόν. Oπως το να κάνει ότι είναι «το πόδι που σφίγγεται μέσα στο παπούτσι». Eνα πράγμα σκέφτεται εκείνη τη στιγμή: «Θεέ μου, πού έμπλεξα;». Θα προτιμούσε να κάνει μια άσχετη δουλειά για να επιβιώσει από το να παίζει κάπου που δεν την εκφράζει: «Aυτό είναι μόνο φθορά. Ετσι κι αλλιώς, τα λεφτά δεν είναι ποτέ πολλά στο θέατρο, οπότε τουλάχιστον ας νιώθεις περήφανος για αυτό που κάνεις».

Δανάη Επιθυμιάδη, 26 ετών

Σπούδασε υποκριτική στο American Academy of Dramatic Arts στη Νέα Υόρκη, από όπου αποφοίτησε το 2011. Από τις 21 Φεβρουαρίου θα υποδύεται στην «Μπετονένια παραλία» του θεάτρου Skrow μία βιονική πόρνη του 2088 που έχει την ικανότητα να προσποιείται συναισθήματα με την ίδια μαεστρία που οι σύγχρονες συνάδελφοί της προσποιούνται οργασμό. Παράλληλα, παίζει στην παράσταση για εφήβους «Φρανκ και Φέρντιναντ» στο Πόλη Θέατρο και δουλεύει σε καφετέρια: «Aπό την αχανή Νέα Υόρκη βρέθηκα στο χωριό του Παγκρατίου! Ξέρω ότι δεν πρόκειται ποτέ να βγάλω λεφτά από το θέατρο, θα μου άρεσε πολύ, όμως, κάποια στιγμή να μπορώ να συντηρηθώ από αυτό». Oταν πηγαίνει σε ακροάσεις μεγαλοσκηνοθετών, θυμώνει: «Eμφανίζονται χίλιοι άνεργοι ηθοποιοί, παίρνεις αριθμό προτεραιότητας και σε βλέπουν για τρία λεπτά ενώ περιμένεις ατελείωτες ώρες. Το ότι είμαστε ηθοποιοί δεν σημαίνει ότι είμαστε απεγνωσμένοι». Ενιωσε στο πετσί της πόσο δύσκολη είναι η υποκριτική στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών, όταν η οικογένειά της ανέβασε στο σπίτι την «Ωραία κοιμωμένη» με την ίδια στον ομώνυμο ρόλο: «O πατέρας μου έκανε μουσική επιμέλεια, η μητέρα μου τα σκηνικά, η γιαγιά τα κοστούμια, ήταν από τις πιο ακριβές και οργανωμένες παραγωγές που έχω συμμετάσχει ποτέ! Oμως την ημέρα της πρεμιέρας έπαθα ανεμοβλογιά και ο πρίγκιπας μου έδωσε ένα πεταχτό φιλί στον αέρα για να μην κολλήσει. Από τότε κατάλαβα πως ό,τι και αν σου συμβεί, the show must go on».

Κατερίνα Μαυρογεώργη, 31 ετών

Πιστεύει με πάθος στην ομαδική δουλειά. Αποφοίτησε από τη Σχολή Δραματικής Τέχνης Αρχή το 2004 και από τότε συνεργάστηκε στενά με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου. Μαζί του, καθώς επίσης και με τους ηθοποιούς Μαρία Φιλίνη και Σεραφείμ Ράδη, κολυμπούν από πέρυσι σε ακόμη πιο βαθιά νερά, αφού απέκτησαν το δικό τους θέατρο στην πλατεία Προσκόπων, στο Παγκράτι. Το βάφτισαν «Skrow» που σημαίνει «ανένταχτος» και για να το συντηρήσουν τα κάνουν όλα και συμφέρουν: «Οπως σε κάθε σοβαρή σχέση, ύστερα από ένα χρονικό διάστημα αποφασίζεις να συγκατοικήσεις. Ετσι και εμείς, ύστερα από τόσα χρόνια συνεργασίας, θέλαμε τον χώρο μας. Αλλά από το ηθοποιός σημαίνει φως, τώρα σηκώνουμε τηλέφωνα, τρέχουμε με γραφειοκρατικές σπαζοκεφαλιές, κάνουμε τους ταμίες, σφουγγαρίζουμε. Με το που τελειώνουμε την πρόβα, δεν πηγαίνουμε σπίτι. Κάνουμε τα πάντα μόνοι μας. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, μαθαίνεις να αγαπάς το θέατρο ολοκληρωτικά». Στις 21 Φεβρουαρίου ανεβάζουν το φουτουριστικό θρίλερ «Μπετονένια παραλία». Φαντασιώνεται ποτέ ότι δουλεύει με πιο «κανονικούς» όρους; «Μόνο σαν αστείο μεταξύ μας λέμε να πάμε σε “κανονικό” θέατρο. Η συνεχής αναζήτηση είναι το μόνο που δεν με κουράζει. Το να παίζω κάπου σαν δημόσιος υπάλληλος και να θέλω να ανοίξει η σκηνή να με καταπιεί, αυτό μπορεί να με εξουθενώσει».

Ελεάνα Στραβοδήμου, 30 ετών

Σπούδασε δημοσιογραφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ωστόσο η σχέση της με το θέατρο ήταν καρμική και έτσι αποφοίτησε από το Εθνικό το 2011. Είχε πολλές καλές στιγμές στην παράσταση «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» της ομάδας Ubuntu, καθώς και στο «Φλαντρώ», στο πλευρό της Λυδίας Κονιόρδου. Από τις 7 Φεβρουαρίου θα παίζει στην «Πρόβα νυφικού», μια παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στο Θέατρο Rex – Σκηνή Μαρίκα Κοτοπούλη. Το πιο επικίνδυνο πράγμα που εντοπίζει στον τρόπο με τον οποίο οι νέοι εμπλέκονται με το θέατρο σήμερα είναι «όλη αυτή η διάσπαση. Βάζεις λεφτά από την τσέπη σου, αυτοδιαφημίζεσαι, κάθε βράδυ έχεις άγχος αν θα έρθει κόσμος, κάνεις δυο-τρεις άσχετες δουλειές στον ελεύθερο χρόνο σου και καλείσαι να παίζεις στο θέατρο με επαγγελματικούς όρους. Πρέπει να έχεις τρελό προσωπικό απόθεμα για να μείνεις συγκεντρωμένος. Πολλά παιδιά αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο όλο αυτό, κάποιοι λυγίζουν, όχι από έλλειψη ταλέντου. Ερχονται στιγμές που αναρωτιέσαι: “Μήπως είμαι ψωνάρα; Μήπως κάνω το καπρίτσιο μου;”». Παρατηρεί ότι «οι άνδρες στο θέατρο βρίσκουν ευκολότερα δουλειά. Οι γυναίκες είναι περισσότερες στον χώρο, άρα αυξάνεται και ο ανταγωνισμός». Ο όρος «ενζενί» στην αρχή δεν της άρεσε: «Τον έβλεπα σαν ταμπέλα. Τώρα τον συμπαθώ. Σκέφτομαι ότι συμβολίζει αυτόν που φέρνει κάτι καινούργιο, όσων χρόνων και να πάει. Δεν σημαίνει μόνο γλυκούλα και εύθραυστη. Μπαίνω και σου φέρνω τον κόσμο ανάποδα επειδή μπορώ».

Πηνελόπη Τσιλίκα, 25 ετών

Είναι η εύθραυστη Ορσα της «Μικράς Αγγλίας». Πάντως, αν και στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη ήταν υποταγμένη στις προσταγές της μητέρας της, στην πραγματική ζωή ακολούθησε την καρδιά της: «Με το που πέρασα στη Νομική, είπα αυτό δεν είναι για μένα, μου ισοπεδώνει τη σκέψη, και άρχισα σεμινάρια θεάτρου. Ηξερα ότι η μητέρα μου θα ήταν αντίθετη και έτσι έδωσα κρυφά εξετάσεις στο Εθνικό. Δεν χάρηκε καθόλου με το νέο, ήταν αντίθετο σε όσα είχε σχεδιάσει, ύστερα όμως από τρία χρόνια φοίτησης, άρχισε να με κατανοεί και να με στηρίζει. Στην επίσημη πρεμιέρα στο Παλλάς καθόμουν δίπλα της και την παρατηρούσα. Ηταν σχεδόν σοκαρισμένη, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι με έβλεπε να παίζω σε ταινία». Δεσμεύεται, πάντως, ότι, παρ’ ότι διανύει τον έβδομο χρόνο της Νομικής, θα πάρει πτυχίο: «Οχι σαν ασφαλιστική δικλίδα επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι. Αλλά επειδή μου αρέσει να τελειώνω ό,τι αρχίζω». Στην ταινία είδαμε πολλά νέα και άφθαρτα πρόσωπα, όπως είναι και η ίδια: «Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η πίστη στη νέα γενιά ηθοποιών, είναι καλό να μην παίζουν σε όλα οι ίδιοι και οι ίδιοι». Μέσα από τον ρόλο της συνειδητοποίησε για τους ανθρώπους εκείνης της εποχής ότι «ήταν πιο ολοκληρωμένοι. Ζούσαν λιγότερο, αλλά πιο ουσιαστικά. Μια γυναίκα έλεγε θα αγαπάω αυτόν από τα 12 ως τα γεράματά μου και το εννοούσε. Με κάθε κόστος».

Αγγέλικα Σταυροπούλου, 25 ετών

Από τη χαρούμενα ανάλαφρη ατμόσφαιρα της θεατρικής ομάδας Cheek-bones, εφέτος έπεσε στα βαθιά, παίζοντας στο θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Η ζάλη των ζώων πριν τη σφαγή». Υποδύεται τη 16χρονη Στάρλετ, «ένα κορίτσι γεμάτο ζωή αρχικά, που στην πορεία ερωτεύομαι τον αδελφό μου και οδηγούμαι στην τρέλα όταν εκείνος πεθαίνει». Γνωρίζοντας πόσο ανέφικτο είναι να εισχωρήσεις στην ψυχοπαθολογία της αιμομιξίας, προτίμησε να στηριχτεί στις συμβουλές του ίδιου του συγγραφέα: «Aπό την επαφή μου μαζί του κρατώ τη γενναιοδωρία του, που πλέον αποτελεί είδος υπό εξαφάνιση στον κύκλο μας». Αποφοίτησε από τη Σχολή Δραματικής Τέχνης Αρχή της Νέλλης Καρρά το 2010 και από τότε κατάλαβε για τα καλά ότι οι δυσκολίες για μια ηθοποιό «είναι πολλές και ατελείωτες. Βέβαια, ήξερα πού πήγαινα να μπλέξω. Κανένας δεν μου είπε ότι ο δρόμος θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Στις δύσκολες περιόδους, όταν οι προτάσεις για δουλειά είναι λίγες και τα λεφτά ακόμη λιγότερα, οι γονείς μου με βοηθούσαν πάντα και τους είμαι ευγνώμων και επειδή μου επέτρεψαν να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και διότι μου στέκονται ώστε να μη λιμοκτονήσω εξαιτίας του». Το πιο ακραίο που της έχουν ζητήσει σε οντισιόν: «Να κάνω έρωτα με το πάτωμα και να φτάσω στο απόλυτο σημείο ηδονής».

Ηρώ Μπέζου, 25 ετών

«Θέατρο είναι να παίρνεις μια αρνητική πλευρά που έχεις στην κανονική σου ζωή και να την κάνεις ποίηση στη σκηνή»: αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δηλώνει ευτυχισμένη που έγινε ηθοποιός. Στην περίπτωσή της, βέβαια, η σχέση με τη σκηνή ήταν κάτι παραπάνω από καρμική, αφού από τότε που θυμάται τον εαυτό της ο μπαμπάς Γιάννης Μπέζος και η μαμά Ναταλία Τσαλίκη έπαιρναν πολύ συχνά την κόρη τους μαζί όταν είχαν παράσταση: «Καθόμουν στα παρασκήνια άπειρες ώρες, ξενυχτούσα. Αυτό το σύμπαν είναι εθιστικό για ένα παιδί. Οι γονείς μου χάρηκαν πάρα πολύ όταν κατάλαβαν ότι θα ακολουθήσω τα χνάρια τους. Θα ήταν, άλλωστε, παράλογο αν ήθελαν να με εμποδίσουν: πώς αρνείσαι στο παιδί σου κάτι που εσένα τον ίδιο σε κάνει ευτυχισμένο; Πέρυσι έπαιξα με τον πατέρα μου στην “Αντιγόνη” του Ανούιγ. Ηταν μια ακραία συνθήκη για μένα. Η συγγένεια δεν σημαίνει αυτομάτως και σκηνική χημεία, αλλά θεωρώ ότι τα καταφέραμε». Αυτή την εποχή παίζει στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, στο Θέατρο Θησείον, και στην παιδική παράσταση «Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και ο Κλεομένης», στο Θέατρο Πορεία. Από τις 27 Φεβρουαρίου θα πρωταγωνιστεί με την αγαπημένη της ομάδα Kursk στο έργο «Το κορίτσι που έπεσε στο πηγάδι». Αν κρίνουμε από τον ευφάνταστο τίτλο, θα κρατήσει τον ρόλο της μοναδικής κοπέλας, ανάμεσα στους Χάρη Φραγκούλη, Γιάννη Παπαδόπουλο και Αργύρη Πανταζάρα, στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων.

Σοφία Κόκκαλη, 26 ετών

Από την πρώτη κιόλας συνάντησή της με τον σκηνοθέτη Παντελή Βούλγαρη για τη «Μικρά Αγγλία», κατάλαβε ότι όλα είχαν πάει καλά: «Τον είδα χαρούμενο». Αρχικά προοριζόταν για τον ρόλο της Ορσας, μια και στο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη είναι κοκκινομάλλα όπως η ίδια. Τελικά, όμως, υποδύθηκε και αγάπησε με πάθος τη Μόσχα. «Το πιο ωραίο είναι ότι με αναγνωρίζει κόσμος στον δρόμο και μου λέει “ρε συ Μόσχα, δεν έφταιξες σε τίποτα! Εγώ ήμουν μαζί σου από την αρχή!”». Στην ταινία ήρθε σε καταστροφική σύγκρουση με την αδελφή της για την αγάπη ενός άνδρα. Στην πραγματική ζωή θα έκανε τα πάντα για τον έρωτα; «Ωραία θα ήταν, μόνο που σκορπίζεσαι από εδώ και από εκεί, στα υπαρξιακά σου, στο άγχος για επιβίωση, οι σχέσεις δεν είναι καθαρές και μοιραία σε κάνει κυνικό όλο αυτό». Αποφοίτησε από το Εθνικό το 2012 και εκτός από τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη «Μικρά Αγγλία», παίζει και στην ταινία «Ηλέκτρα» του Πέτρου Σεβαστίκογλου, που θα προβληθεί προσεχώς, πριν από λίγο καιρό ολοκληρώθηκαν στην Ικαρία τα γυρίσματα της ταινίας «Ικαρος» του Γιώργου Φουρτούνη, όπου επίσης πρωταγωνιστεί, ενώ είναι και μέλος της θεατρικής ομάδας Blitz, που από τον Φεβρουάριο συνεχίζει τους διεθνείς σταθμούς της, δίνοντας παραστάσεις με υπέρτιτλους ανά την Ευρώπη. «Οι Ελληνες χειροκροτούν πάντα τρεις φορές, ενώ οι ξένοι περισσότερες», έχει να παρατηρήσει.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014