Oταν ο Θεός µοίραζε χώρες, οι Ελληνες φτάσαµε, λέει, καθυστερηµένοι. «Δεν έµεινε τίποτε για σας» είπε ο Θεός, αλλά λίγο η δική µας επιµονή, λίγο η δική Tου µεγαλοψυχία, στο τέλος άλλαξε γνώµη: «Πάρτε εκείνο το κοµµατάκι στο Αιγαίο που φύλαγα για τα γεράµατά µου». Οσοι αγαπούν τον Διονύση Σαββόπουλο θα έχουν σίγουρα ακούσει από το στόµα του αυτό το ανέκδοτο, που περιγράφει τόσο ωραία και τον τόπο µας και εµάς.
Η αδιαµφισβήτητη οµορφιά της Ελλάδας φτάνει στο απόγειό της µε τον καλοκαιρινό ήλιο. Αυτόν που ψήνει ανελέητα τις πέτρες της Μάνης, αντανακλάται στα φρεσκοασπρισµένα σοκάκια των νησιών, ανατέλλει και γέρνει στον θαλασσινό ορίζοντα.
Το φως αυτού του ελληνικού ήλιου ζηλεύουν οι ξένοι, το φως αυτού του ήλιου νοσταλγούµε και εµείς όταν µισεύουµε. Και µαζί, τους καρπούς του: τα σιτηρά που βάφουν χρυσό τον θεσσαλικό κάµπο, τα πεντανόστιµα µικροκαµωµένα ντοµατίνια στη Σαντορίνη, τα γεµάτα χυµούς φρούτα στη Μακεδονία.
Αυτός ο πλούτος, που τόσο απλόχερα µας έχει παρασχεθεί, είναι ικανός να µας βγάλει από την κρίση, λέει ο Επίκουρος. Εν τω µεταξύ, εµείς ας απολαύσουµε τους καρπούς του έλληνα ήλιου. Ακόµη και αν φέτος µείνουµε στην πόλη, µπορούµε πάντα να καλέσουµε τους φίλους µας για νησιώτικους µεζέδες και µπιρίτσα στο µπαλκόνι, ή να γλυκάνουµε τις ηµέρες µας µε φρουτένια επιδόρπια και δροσιστικά παγωτά.
Καλό καλοκαίρι!
