Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ικανός να γίνει Πρωθυπουργός; Η απάντηση που δίνουν ακόμη και ορισμένοι πολιτικοί συνεργάτες του είναι ευγενικά αρνητική. Ο Τσίπρας είναι παιδί του «κομματικού σωλήνα» και της «ιδεολογικής γυμναστικής» και δεν διαθέτει γνώση και εμπειρία των περίπλοκων οικονομικών επιλογών, των σύνθετων διπλωματικών συσχετισμών και των ευαίσθητων ισορροπιών με τους οποίους λειτουργεί η Βαβέλ της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επιπλέον, θα πρέπει να θυμίσουμε ότι εκφράζει μόνο το 16% των ψηφοφόρων και ως εκ τούτου θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ηγηθεί με πυγμή και αποτελεσματικότητα σε μια κοινωνία με τόσο ακραίες διαφοροποιήσεις σε μια τόσο δύσκολη ιστορική στιγμή.
Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα για τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, οι οποίοι γνωρίζουν ότι τα κόμματά τους θα υποστούν ολοσχερή κατεδάφιση σε περίπτωση που επιστρέψουν στην εξουσία για να επιβάλουν τις οδυνηρές περικοπές που με τυμπανοκρουσίες υπέγραψαν. Ανάλογη ραγδαία πτώση θα υποστεί και ο ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση που ανακαλύψει ένα άλλοθι και συμμετάσχει στην κυβέρνηση για να συμβάλει στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Κατά συνέπεια, κανένας από τους αρχηγούς των τριών πρώτων κομμάτων δεν είναι σε θέση να υλοποιήσει το μνημόνιο, διότι ένα νέο εκλογικό σώμα που αποτελείται από εκατομμύρια οικονομικά ακρωτηριασμένους ψηφοφόρους απέρριψε εμφατικά την πολιτική της ύφεσης, της ανεργίας και των περικοπών που εξασφαλίζουν μεγαλύτερη ύφεση, περισσότερη ανεργία και βαθύτερες περικοπές.
Είναι παραπάνω από σαφές ότι την περασμένη Κυριακή ο ελληνικός λαός – καλώς ή κακώς – έκανε την «τρέλα» να αψηφήσει τις υπογραφές των πολιτικών αρχηγών θέλοντας έτσι να ανατρέψει μια πολιτική οικονομικού στραγγαλισμού και εθνικού εξευτελισμού. Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, καθώς η ελληνική κοινή γνώμη τόλμησε να κάνει στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο τον ωμό εκβιασμό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι έλληνες πολιτικοί. Ενδεχομένως ο εκβιασμός αυτός να αποδειχθεί μεγάλο ιστορικό λάθος. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι μια χώρα που έχει υποστεί ύφεση χειρότερη από εκείνη των ΗΠΑ μετά το Κραχ του 1929 δεν είχε οποιαδήποτε άλλη επιλογή.
Αν στο Βερολίνο επικρατήσει η βεβαιότητα ότι η ευρωζώνη θα παραμείνει αρραγής με την Αθήνα εκτός, τότε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε και η Ελλάδα θα οδηγηθεί στην έξοδο για να ανοικοδομήσει την οικονομία της με το δικό της νόμισμα έπειτα από μια περίοδο αστάθειας και κινδύνων μεγαλύτερων από τους σημερινούς για την κοινωνία, τη δημοκρατία και την εθνική ακεραιότητα. Αν όμως ενισχυθούν οι αμφιβολίες για τη σταθερότητα της ευρωζώνης, τότε ολόκληρη η ευρωπαϊκή πολιτική θα ανατραπεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Και τότε ο Αλέξης Τσίπρας όχι μόνο θα είναι ικανός να γίνει Πρωθυπουργός, αλλά και θα το αξίζει.
