Όσοι μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’80 αναμφίβολα θα το θυμούνται. Λίγο πριν και λίγο μετά την εποχή του Τσερνόμπιλ το σηματάκι με τον χαμογελαστό ήλιο και τη φράση «Πυρηνική ενέργεια; Όχι, ευχαριστώ!» εμφανιζόταν συχνά-πυκνά σε φυλλάδια, εκκλήσεις, πανό και διαδηλώσεις.
Τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και οι αρχές της δεκαετίας του ’80 μοιάζουν εκ των υστέρων με τη χρυσή εποχή του περιβαλλοντικού ακτιβισμού. Η διάχυτη ανησυχία εξαιτίας της τρύπας του όζοντος, η διάδοση του οικολογικού μηνύματος της Greenpeace, η ωρίμανση των ειρηνιστικών κινημάτων με τη συνειδητοποίηση ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να γίνει (όπως άλλωστε τεκμηριώθηκε εκ των υστέρων) πεδίο πυρηνικής σύγκρουσης των δύο τότε υπερδυνάμεων έκαναν μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να ταυτιστεί με παρόμοιες αρχές.
{{{ moto }}}
Ο μεγάλος ανταγωνιστής του γνωστού σήματος της ειρήνης, το οποίο αποτέλεσε αρχικά έμβλημα της βρετανικής «Εκστρατείας για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό» (CND), ήταν έμπνευση μελών της δανικής «Οργάνωσης για την Πληροφόρηση επί της Πυρηνικής Ενέργειας». Με χρονολογία γέννησης το 1975, εμφανίστηκε στις πορείες ενάντια στη λειτουργία του σουηδικού πυρηνικού εργοστασίου στο Μπάρσεμπεκ, σε απόσταση 20 μόλις χλμ. από τις ακτές του νησιού όπου είναι χτισμένη η πρωτεύουσα της Δανίας, Κοπεγχάγη. Πανευρωπαϊκά αναγνωρίσιμο, έζησε μια έντονη δεκαετία με τη μορφή δημοφιλούς κονκάρδας πέτου και σχολικής τσάντας.
Η επάνοδός του στη δημοσιότητα δεν έγινε απλώς και μόνο γιατί η Φουκουσίμα αρχίζει όλο και περισσότερο να θυμίζει Τσερνόμπιλ. Μεγάλο μέρος των 40.000 Γερμανών, οι οποίοι στις 12 Μαρτίου επανέφεραν στο προσκήνιο την παλιά δοκιμασμένη πρακτική της ανθρώπινης αλυσίδας μεταξύ Στουτγάρδης και περιχώρων, στο εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής του Νεκερβεστάιμ, διαμαρτυρόμενοι για την απόφαση της γερμανίδας καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ να παρατείνει τη λειτουργία των 17 πυρηνικών σταθμών της χώρας για 12 χρόνια, επέλεξαν τον χαμογελαστό ήλιο ως τεκμήριο της διαφωνίας τους.
Καθώς η πραγματικότητα των τελευταίων ημερών, με τις ράβδους των αντιδραστήρων της Φουκουσίμα να βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, δεν επιτρέπει πολλά περιθώρια ελιγμών, η γερμανική κυβέρνηση έσπευσε να παγώσει την ισχύ της παραπάνω απόφασης. Ταυτόχρονα, η εξαγγελία της αρμόδιας επιτροπής Ευρωπαϊκής Ενωσης περί ελέγχου όλων των πυρηνικών εργοστασίων ως τα τέλη του 2011 έθεσε τέλος προς το παρόν στις θετικές ως πρόσφατα προοπτικές των θιασωτών της ατομικής ενέργειας. Ο δεύτερος βίος του συνθήματος «Atomkraft? Nein, danke» προμηνύεται ανθόσπαρτος.
